Morgunblaðið - 26.10.2008, Síða 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 2008
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Þegar ég byrjaði í
skóla sjö ára gömul
settist ég við hliðina á
stelpu sem ég hafði
aldrei séð áður. Þessi stelpa var
Nína og átti hún eftir að verða ein af
mínum bestu vinkonum. Systur mín-
ar, sín hvorum megin við mig í aldri,
voru með bræðrum hennar í bekk.
Fjótt kynntist ég fjölskyldu Nínu en
hún var fjórða í hópi sex systkina.
Pabbinn var Jón Guðnason há-
skólaprófessor og mamman, Sigrún
Guðmundsdóttir, var grunnskóla-
kennari.
Þegar margir voru í heimili þurfti
að kenna börnunum og treysta þeim,
en það gerði Sigrún. Mér er minn-
isstætt þegar við Nína að frumkvæði
hennar bökuðum aleinar og hjálpar-
laust. Það hafði ég aldrei gert áður.
Það varð stór og efnismikil skúffu-
kaka sem allir gerðu góð skil og
passað upp á að geyma fyrir þá sem
áttu eftir að koma heim. Það var nú
frábært að „ná“ stofunni – og sitja
þar með vinkonum sínum og spjalla,
jafnvel læsa henni og horfa á hina í
gegnum glerið. Stundum settum við
djassplöturnar hennar Sigrúnar á
grammófóninn – Nínu Simone og
fleiri. Löngu áður en við höfðum
Sigrún
Guðmundsdóttir
✝ Sigrún Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
7. des. 1930. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli að-
faranótt 25. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Langholts-
kirkju 3. október.
hópa af innflytjendum
og nýbúum á Íslandi
var helst hægt að sjá
muni frá framandi
löndum þegar fólk
hafði farið í ferðalög.
Heima hjá Nínu voru
skrýtnar babúskur,
handmálaðir tréhlutir
og bróderað lín frá
Rússlandi, en það
hafði verið keypt á
ferðalögum Sigrúnar
og Jóns. Húsið stóð
alltaf opið fyrir vinum
barnanna. Vinir systk-
inanna kíktu oft í kaffi og spjall.
Þjóðviljinn var keyptur í áskrift og
eðlilegt að stjórnmál væru rædd eða
málefni líðandi stundar. Fyrst og
fremst var komið fram við alla sem
jafningja og af mikilli manngæsku.
Þannig var heimili Sigrúnar og Jóns
í Skeiðarvogi 1.
Sigrún með sitt biksvarta hár var
eins og indjánahöfðinginn á heim-
ilinu, sterk kona með hrjúfa rödd og
skemmtilegan hlátur. Hún taldi sig
aldrei yfir aðra hafna. Hún var kenn-
ari í fullu starfi, með stórt heimili og
vann sjálfboðastarf við rekstur á
safni Ásgríms Jónssonar og gaf sér
tíma til að sinna eldra fólkinu í fjöl-
skyldunni. Stundum gat hún verið að
flýta sér, en Jón þurfti ekkert að
flýta sér svo allt var í jafnvægi. Sig-
rún var röggsöm, hreinskiptin og
hreinskilin og auðvitað var ekki
hægt annað en líta upp til hennar.
Á menntaskólaárunum okkar
Nínu, þegar ég hugleiddi hvað ég
vildi gera í lífinu, spurði ég Sigrúnu
hvernig væri að vera kennari. Þá
sagði hún mér að hún væri ánægð
með þetta starfsval sitt. Leynt og
ljóst sé ég að hún hefur verið mín
fyrirmynd. Síðar þegar ég hóf
kennsluferil minn átti ég eftir að
kenna um tíma við sama skóla og
hún. Sigrún kom fram við mig eins
og hún hafði alltaf gert – eins og
jafningja. Stundum brosti ég að því
að Sigrún virtist alltaf vera með allt
sem vantaði í stóru töskunni sinni,
hvort sem það voru naglaklippur, nál
og tvinni eða skrúfjárn. Í mínum
huga var Sigrún ennþá indjáni. Ég
er þakklát fyrir að hafa fengið að
vera partur af þeirri mannflóru sem
tekið var vel á móti á heimili fjöl-
skyldunnar í Skeiðarvogi.
Ég votta stórfjölskyldunni allri
samúð mína.
Blessuð sé minning Sigrúnar.
Iðunn Thors.
✝ ValgerðurKristín Brand
fæddist í Reykjavík
18. júní 1947. Hún
lést af slysförum
sunnudaginn 5.
október síðastlið-
inn. Faðir hennar er
Carl Brand, f. 25.
ágúst 1918 og móðir
Hlín Eiríksdóttir, f.
20. janúar 1916, d.
29. júní 2003. Systur
Valgerðar eru
Elísabet Brand, f.
30. desember 1945
og Bergljót Brand, f. 28. apríl
1953.
Hinn 9. júní 1976 giftist Val-
gerður Einari Oddgeirssyni, f. 9.
febrúar 1949, d. 10. ágúst 2005.
Foreldrar Einars voru Oddgeir
Ólafsson, f. 27. júní 1924, d. 7. júlí
2001 og Guðbjörg Einarsdóttir, f.
17. apríl 1919, d. 6. nóvember
1992. Dætur Valgerðar og Einars
eru: 1) Hlín, f. 7.
mars 1977, börn
hennar eru Alvin
Sigurðsson, f. 10.
september 2004 og
Blædís Birta Sig-
urðardóttir, f. 6.
apríl 2006. 2) Malín
Brand, f. 23. júlí
1981, maður hennar
er Stefán Davíð
Helgason, f. 7. apríl
1977. Sonur þeirra
er Óðinn Kári, f. 5.
september 2008.
Valgerður lauk
prófi í Pitmańs College í London
og í kjölfarið fór hún til Mið-
Austurlanda þar sem hún starfaði
um árabil hjá Sameinuðu þjóð-
unum í Beirút í Líbanon. Hún
sinnti ýmsum störfum á Íslandi,
nú síðast hjá Íslandspósti í
Hafnarfirði.
Útför Valgerðar fór fram í
kyrrþey.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Davíðssálmur.)
Móður minnar verður sárt saknað.
Þeir sem þekktu hana vissu að hún
var einstaklega góð og skilningsrík
kona sem átti gott samneyti við alla.
Börnin mín munu einnig sakna þeirra
góðu tíma sem við áttum með henni í
Heiðvanginum og á ferðalögum okkar
innanlands sem erlendis. Alvin spyr
mikið um ömmu sína og hverju getur
maður svarað fjögurra ára barni? Ég
segi honum að hún sé hjá Guði, hjá
afa Einari. Þá spyr hann hvort Guð sé
með hús handa henni og ég svara því
játandi, það sé ábyggilegt að hann sé
með fallegt hús handa henni ein-
hversstaðar.
Þetta er óskaplega erfitt og sorg-
legt. Kannski mun maður einhvern
tímann geta skilið það til fulls að hún
sé horfin, en nú í augnablikinu er það
ómögulegt.
Ég hugsa til hennar með hlýhug og
söknuði, því hún var afar stór hluti af
lífi mínu og barnanna minna. Stórt
skarð hefur myndast í fjölskyldunni
sem reynt er að fylla upp í með góðum
minningum.
Móðir mín var einstök kona. Ég
mun geyma allt sem hún prjónaði
handa börnunum, því það var gert af
ástúð og kærleik, eins og henni einni
var lagið.
Guð blessi móður mína. Við sökn-
um hennar af öllu hjarta.
Elska þig, mamma mín. Alvin og
Blædís biðja fyrir kveðju.
Hlín Einarsdóttir.
Þegar ég minnist móður minnar
koma orð eins og virðing, góðvild,
hlýja og hugulsemi upp í hugann. Það
var svo margt sem einkenndi hana.
Svo afskaplega margt gott. Hún var
mjög aðlaðandi kona og þá á ég ekki
bara við í útliti heldur einnig í fram-
komu og öllu háttalagi. Ég get ímynd-
að mér að fólk sem ekki þekkti hana
hafi heillast um leið og hún byrjaði að
tala því hún var einfaldlega heillandi.
Hún sagði skemmtilega frá og gerði
jafnvel leiðinlega hluti skemmtilega
með sínum frásagnarhætti. Helst
datt manni í hug að hún væri stöðugt
að rata í einhver ævintýri og eitthvað
óvenjulegt en sennilega er aðalatriðið
að hún tók eftir flestu og sagði líka
svo skemmtilega frá því. Því sem aðr-
ir hefðu kannski látið fara framhjá sér
tók hún eftir og sá það sniðuga í því.
Mamma tranaði sér aldrei fram.
Hún leyfði öðrum að njóta þess að
segja frá og hlustaði á þá af athygli.
Hún bar virðingu fyrir öðrum og ég
held að það sé ástæðan fyrir því að
flestum leið vel í návist hennar. Sama
hvað fólk gerði, hafði gert eða ætlaði
sér að gera sýndi hún fólki velvild,
skilning og áhuga. Hún hafði áhuga á
svo mörgu. Þar má helst nefna sagn-
fræði, landafræði, jarðfræði, hún mál-
aði myndir, saumaði föt og teppi,
prjónaði á okkur systurnar og barna-
börnin, las bækur og náði ótrúlegri
færni í því sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Hún var mikil tungumálamann-
eskja og gat bjargað sér á fjölda
framandi tungumála.
Móðir okkar Hlínar hafði einstakt
lag á að koma fólki á óvart. Hún fór
ótroðnar slóðir og lét aðra ekki stöðva
sig ef hún ætlaði sér að gera eitthvað.
Til að mynda þegar hún skrapp til
Mið-Austurlanda fyrir nokkrum
mánuðum. Hún var stödd í Frakk-
landi í fríi þegar hún ákvað skyndi-
lega að skjótast á fornar slóðir. Það
gerði hún og fór frá Frakklandi til
Líbanon. Tíu dögum síðar kom hún
heim og hafði frá ýmsu forvitnilegu að
segja.
Þegar mamma fór til útlanda viðaði
hún að sér alls kyns kryddi sem hún
tók með sér heim. Þó svo að hægt sé
að fá krydd hér á Íslandi fannst henni
skemmtilegra að taka með sér ferskt
krydd eða nýþurrkað. Hún þurfti
nefnilega á því að halda þegar hún
galdraði í eldhúsinu. Pottagaldrar.
Þeir galdrar voru svo sannarlega í
eldhúsinu hennar mömmu. Framandi
réttir göldruðust upp úr pottunum í
hvert skipti sem mamma snerti eitt-
hvað í eldhúsinu. Stundum svo sterkir
að það rauk úr gininu á manni, en það
er nú önnur saga. Hún ræktaði líka
ýmislegt í garðinum, þar á meðal
ýmsar kryddjurtir. Hún hafði sann-
arlega græna fingur og allt sem í
kringum hana var náði að blómstra,
vaxa og dafna.
Af þessari frábæru konu lærði ég
margt, við áttum margar góðar
stundir saman og mér þótti afskap-
lega vænt um hana. Minningin um
mömmu yljar hjartanu á þessum erf-
iðu tímum. Ég kveð hana með þakk-
læti í huga, þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast henni.
Malín Brand.
Vala mín, elskulega systir.
Mér er sérstaklega minnisstætt
allt það góða sem ég upplifði sem
yngri systir þín og með þessum orð-
um langar mig til þess að þakka þér
það sem þú gafst mér.
Fyrstu minningar eru sérlega ljúf-
ar og tengjast þeim ómælda tíma og
endalausu þolinmæði sem þú hafðir
til að kenna mér að teikna. Þar var
farið út í form, fjarlægðir, skugga og
liti; þú kunnir svo margt. Ég fylgdist
með full aðdáunar og athygli. Vinkon-
ur mínar úr hrauninu komu til að
fylgjast með og taka þátt; stofuborðið
í Hraunborg var notað til þess að
nema þessi fræði af stóru systur. Ég
var stolt að eiga systur sem gaf sér
tíma til að kenna mér og vinkonunum
þessa list og árum saman eftir að þú
varst farin til útlanda í skóla, var
komið saman og teiknað. Það veitti
mér gleði og sjálfstraust að njóta
þeirrar einlægu athygli og umhyggju
sem ég hlaut af Völu systur minni.
Þú varst sannur vinur í raun. Það
kom aftur og aftur í ljós gegnum árin
bæði gagnvart mér og börnunum
mínum. Ég fann, sérstaklega undan-
farna mánuði, að í þér átti ég traustan
vin, og meiningin var að styrkja og
efla vinskapinn enn frekar. Ekki datt
mér í hug að tíminn væri á þrotum.
Við erum öll harmi slegin, það er erf-
itt að skilja hvers vegna þetta fór
svona.
Mig langar að vitna í Spámanninn
með þessum orðum:
Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
Hvíl í friði, elsku Vala mín.
Þín systir,
Bergljót Brand.
Með þessum orðum viljum við
systkinin minnast Völu, okkar elsku-
legu móðursystur. Minningar okkar
um Völu eru margar og góðar. Hún
var gefandi manneskja sem sýndi
okkur alla tíð ást og umhyggju. Við
systkinin lékum okkur mikið við Mal-
ínu, dóttur Völu, og má segja að við
systrabörnin höfum alist upp saman
þar sem við vorum mikið inn á heimili
hvers annars. Okkur eru minnisstæð-
ar margar góðar stundir á heimili
þeirra Völu og Einars, ekki síst þar
sem Vala tók sér tíma til að baka með
okkur, en hún var snilldar kokkur og
hafði alltaf nægan tíma til að gera
skemmtilegar stundir enn skemmti-
legri.
Vala sýndi alltaf einlægan áhuga á
því sem við systkinin tókum okkur
fyrir hendur, hvort sem var ákvörðun
mín að fara til Bandaríkjanna eða
ákvörðun Alex að taka bílinn sinn í
sundur og breyta honum, jú, þá var
hún tilbúin að lána honum bílskúrinn
sinn í marga mánuði til þess að þetta
verkefni gæti orðið að veruleika.
Þetta mun ekki gleymast og er mjög
dæmigert fyrir velvild Völu í okkar
garð.
Við erum tregafull og sorgmædd
að þurfa að kveðja hana Völu svona
fljótt og líka það að vera stödd svona
langt í burtu á þessum erfiðu tímum
fjölskyldunnar. Hinum góðu minn-
ingum sem við áttum í samvistum við
Völu munum við aldrei gleyma.
Takk fyrir allt, elsku Vala.
Amanda Carpenter og
Alex Carl Davíðsson,
Burbank, Kaliforníu.
Þið voruð þrjár, þessar systur,
og þú varst sú í miðið …
Eitt kvöld í kyrrlátu veðri
ég kvaddi þig út við hliðið. –
Nú er hann kominn að norðan,
og nú er sumarið liðið.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Vala frænka mín og vinkona var
fimm árum eldri en ég og mínar
fyrstu minningar um hana voru að
hún var bæði „stór“ og góð. Mamma
hennar var systir mömmu og ein
hennar besta vinkona, samgangur
nokkuð mikill þótt við byggjum fyrir
austan fjall en hún í bænum. Hún var
einhvern veginn svo „stór“, kunni svo
margt og hafði séð svo margt og
heimsótt mörg og framandi lönd og
búið þar um hríð. Hún varð kornung
heimsborgari, víðsýn og fordómalaus.
Já, svo góð og vingjarnleg var þessi
„stóra“ frænka sem hafði séð allan
heiminn og kunni mörg tungumál að
það var lítið mál að tala við sér yngri
landsbyggðarfrænku sem fátt hafði
séð. Hún laðaði mig að sér með ein-
staklega blíðri og vingjarnlegri fram-
komu og þegar við eignuðumst fyrstu
börnin okkar með tveggja mánaða
millibili urðum við vinkonur.
Það var margt sem einkenndi
þessa „stóru“ frænku mína. Efst í
huga mér er elskusemin og hin blíða
og fágaða framkoma og aldrei vildi
hún tala illa um nokkra manneskju.
Jákvæð var hún og skemmtileg og
hafði brennandi og smitandi áhuga á
öllu milli himins og jarðar. Ég hugs-
aði oft að svo smitandi væri áhuginn
og orkan sem geislaði frá henni að ég
var alltaf uppfull af skemmtilegum
hugmyndum eftir samfundi okkar.
Við hittumst oft og mikið í þó nokkur
ár en því miður urðu skiptin færri eft-
ir því sem árin liðu, samt var alltaf
jafn gott að hitta hana þessa elsku-
legu frænku mína, nú verða þau ekki
fleiri. Þess sakna ég sárt.
Ég votta dætrum hennar, fjöl-
skyldum þeirra, systrum og öldruð-
um föður mína dýpstu samúð.
Sál mín er líkt og stjarna ofar öllu
andstreymi lífs, – á himni minna ljóða
tindrar hún alein út af fyrir sig;
hjartað mitt litla hláturmildri bjöllu
hringir þar út í sumarloftið góða;
allt er svo hljótt og enginn truflar mig, –
þar til eitt kvöld, að harðri hendi stroknar
hvelfingar mínar verða og stjarnan slokknar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Guðrún Eiðsdóttir.
Við starfsfólk Íslandspósts í Dals-
hrauni 6 minnumst Valgerðar K.
Brand með mikilli hlýju.
Hún skilur eftir sig tómarúm á
vinnustað þar sem margir menning-
arheimar koma saman. Allir starfs-
menn eiga um Valgerði minningar
hjálpsemi, hvatningar og skilnings
sem lýsa henni vel. Hún lagði sig fram
við að leiðbeina og aðstoða þá sem
voru nýir á vinnustaðnum, hjálpaði
þeim erlendu við að læra íslenskuna
og hvatti okkur hin til dáða. Það veitti
henni ánægju að kynnast nýju fólki
og hún var bæði víðsýn og fróðleiks-
fús.
Vellíðan allra á vinnustaðnum
skipti hana miklu máli, blóm í vasa,
smákökur með kaffinu, klapp á bakið
og bros á vör. Hún hafði mannkosti
sem ekki öllum eru gefnir. Valgerðar
verður sárt saknað.
Fjölskyldu hennar og ástvinum
sendum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
F.h. starfsfólks Íslandspósts, Dals-
hrauni 6.
Anna Reynisdóttir.
Valgerður Kristín
Brand
Bílaþjónusta