Morgunblaðið - 26.10.2008, Side 42

Kvatt hefur frændi
minn og vinur.
Leiðir okkar lágu saman á Akur-
eyri þegar ég var hjá ömmu og afa í
Fjólugötunni, foreldrum frænda. Ég
leit upp til frænda enda hann eldri og
vitrari en ég. Við skruppum oft sam-
an í veiðitúra og frændi tók mig
ávallt með þó hann væri að fara með
sínum vinum. Oft var farið á hjóli og
reiddi frændi mig vítt um Eyjafjörð,
voru þetta eftirminnilegar stundir
sem gleymast aldrei. Sitja saman
með stöng í kyrrðinni og veiða. Árin
liðu og leiðir okkar lágu lengi saman,
í starfi og sameiginlegum áhugamál-
um. Síðasta veturinn minn hjá afa og
ömmu á Akureyri varst þú byrjaður
að læra flug og fékk ég að sitja í.
Þótti mér það mikill heiður og var
það meðal annars kveikjan að því að
ég fór líka að læra flug.
Þegar þið Hjördís fóruð að búa var
ég heimalningur á heimili ykkar og
var vitni að baráttu ykkar fyrir betri
lífskjörum og baráttu fyrir uppeldi
barnanna sem urðu fimm. Oft var
erfitt á tímum atvinnuleysis og
✝ Kristinn Ás-grímur Eyfjörð
Antonsson fæddist á
Akureyri 18. sept-
ember 1935. Hann
lést á krabbameins-
deild 11E á Land-
spítalanum sunnu-
daginn 28.
september síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá Selja-
kirkju 6. október.
kreppu að láta enda ná
saman. Þið Hjördís
brutust áfram af
dugnaði og komuð upp
húsi í Stafnaselinu.
Finnst mér Stafnasel-
ið vera minnisvarði
elju og dugnaðar
ungra hjóna sem varð
mér sjálfum hvatning.
Það er skarð fyrir
skildi að frændi er far-
inn, ekki lengur setið
við eldhúsborðið og
ruglað um allt og ekk-
ert. Báðir þóttust hafa
vit á flestu ef ekki öllu og því voru
umræður oft ansi fjörugar. Frændi
bar hag barnanna mjög fyrir brjósti
og þar var metnaður hans mikill að
þeim gengi vel. Því er það mjög
ánægjulegt að það hefur svo sann-
anlega ræst og hafa öll börnin náð að
mennta sig og vera stolt foreldra
sinna. Bestu stundir frænda síðustu
árin voru austur í sumarbústað með
börnum og barnabörnum sem hann
tók virkan þátt í að hvetja og leið-
beina. Er þeirra söknuður mikill.
Kæri frændi, um leið og við kveðj-
um þig vottum við Hjördísi og fjöl-
skyldu og Agnesi dóttur hans og fjöl-
skyldu innilegustu samúð
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigurður Ó. Halldórsson
Kristinn Ásgrímur
Eyfjörð Antonsson
42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 2008
✝ Ingibjörg Gunn-laugsdóttir
fæddist í Ólafsvík
12. október 1925.
Hún lést á heimili
sínu á 83. afmæl-
isdaginn 12. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðríður Sig-
urgeirsdóttir hús-
móðir, f. 3.6. 1900, d.
2.8.1992 og Gunn-
laugur Bjarnason
verkamaður, f.
25.10. 1895, d. 27.7.
1980. Systkini Ingibjargar eru
Ólafur Friðrik, f. 23.6. 1921, d.
31.10. 1986 og Halla, f. 19.2. 1932.
Ingibjörg giftist Kára Sólmund-
arsyni, f. 4.4. 1926. Þau skildu.
Börn þeirra eru þrjú: 1)
Steinunn, f. 23.1. 1948,
maki Eyjólfur Matthías-
son, f. 1.3. 1948. Börn
þeirra a) Sigrún Björg,
f. 2.8. 1968, maki Árni
Páll Árnason, f. 23.5.
1966, þau eiga þrjú
börn; og b) Matthías, f.
16.7.1973, maki Ásta
Guðmundsdóttir, f. 14.1.
1972, þau eiga tvö börn.
2) Gunnlaugur, f. 25.9.
1949, maki Ingibjörg
Eðvarðsdóttir, f. 27.9.
1940. 3) Guðríður Erla,
f. 14.5. 1959, maki Kaj Jörgensen
Durhuus, f. 27.6. 1957. Börn hennar
og Ragnars Lýðssonar: a) Ólafur
Lýður, f. 14.3. 1980, maki Kolbrún
Villadsen, f. 9.2. 1974, þau eiga tvö
börn, b) Hilmar, f. 17.2. 1982, maki
Steinunn Lilja Heiðarsdóttir, f.
17.10. 1986, c) Ingi Rafn, f. 5.1. 1991
og d) Ellen Drífa, f. 27.4. 1993.
Ingibjörg ólst upp í Ólafsvík til 16
ára aldurs og flutti þá með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur. Hún
gekk í Húsmæðraskólann í Reykja-
vík og vann framan af ýmis verka-
konustörf ásamt því að sinna heim-
ili og börnum. Hún vann fullt starf í
Raflampagerðinni í Suðurgötu í
meira en 40 ár og vann við ræst-
ingar í Landsbankanum að vinnu-
degi loknum. Síðustu starfsárin
vann hún á Elliheimilinu Grund.
Hún bjó í Gyðufelli 6 í 34 ár, þar til
hún flutti í þjónustuíbúð á Lind-
argötu 61 vorið 2007.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey.
Það er komið að kveðjustund. Það
er svo sárt að eiga ekki eftir að knúsa
og kyssa ömmu aftur. Amma var ein-
stök, hún var ekki bara amma mín
heldur minn besti vinur allt frá því ég
man eftir mér. Það var svo gott að
koma til ömmu og deila með henni því
sem maður var að fást við hverju
sinni. Hún var besti vinurinn í gleði
jafnt sem sorg.
Amma var mér fyrirmynd. Hún var
alltaf svo dugleg, hlífði sér aldrei og
alltaf boðin og búin að vera mér innan
handar. Amma bað aldrei um neitt,
reyndi alltaf að gera allt sjálf. Síðasta
ár var henni því oft erfitt þar sem hún
þurfti orðið aðstoð við stórinnkaup,
læknisferðir og þess háttar smávið-
vik. Henni fannst erfitt að vera að
þvæla manni út um allt, eins og hún
orðaði það sjálf, þó sjálfsagt væri.
Amma var alltaf svo mikil skvísa í
mínum augum. Hún átti mikið af
skartgripum sem hún notaði óspart
og hún fór aldrei úr húsi nema með
varalit. Það skipti hana miklu máli að
vera vel til höfð. Í dag er mér ofarlega
í huga einn sólríkasti dagur sumars-
ins þegar Matti bróðir og Ásta giftu
sig. Ég og amma vorum búnar að
ákveða að taka okkur til saman. Ég
kom til hennar með fötin mín í poka
og fulla snyrtitösku af augnskuggum
og varalitum. Við klæddum okkur,
snyrtum okkur og kepptumst við að
segja hvor annarri hvað við værum
fínar og flottar, hlógum og skemmt-
um okkur. Það var svo gaman að
hlæja með ömmu. Í mínum huga er
þetta einn fallegasti dagur lífs míns.
Amma hafði þann einstaka hæfi-
leika að geta hlustað og alltaf reyndi
hún að skilja, dæmdi aldrei. Það var
svo gott að koma til ömmu í erli dags-
ins fá sér kaffisopa og ræða lífið og til-
veruna. Ef ég var þreytt var líka svo
gott að koma til ömmu og leggja sig.
Ég svaf alltaf svo vel hjá ömmu.
Lífið heldur áfram þó að í augna-
blikinu virðist það tómlegt og sökn-
uðurinn sár. En það sem er mér efst í
huga er þakklæti. Þakklæti fyrir að
hafa átt vin í ömmu minni, þakklæti
fyrir allt sem hún var og gaf mér og
börnunum mínum og þakklæti fyrir
að hún kvaddi þennan heim í faðmi
mínum umvafin fjölskyldu sinni á af-
mælisdaginn sinn.
Já, og andlitið þitt málað. Hve ég man það
alltaf skýrt,
auglínur og bleikar varir, brosið svo hýrt.
Jú ég veit vel, að ókeypis er allt það sem er
best,
En svo þarf ég að greiða dýru verði það sem
er verst.
Ég sakna þín í birtingu að hafa þig ekki við
hlið mér
og ég sakna þín á daginn þegar sólin brosir
við mér.
Og ég sakna þín á kvöldin þegar dimman
dettur á.
En ég sakna þín mest á nóttinni er svipirnir
fara á stjá.
Svo lít ég upp og sé við erum saman þarna
tvær
stjörnur á blárri festinguni sem færast nær
og nær.
Ég man þig þegar augu mín eru opin, hverja
stund.
En þegar ég nú legg þau aftur, fer ég á þinn
fund.
(Megas.)
Ég bið algóðan Guð að vernda og
blessa minningu ömmu minnar.
Sigrún Björg Eyjólfsdóttir.
„Æ – ég hef engar áhyggjur. Ég
hef aldrei átt neitt og ætli það væri
ekki eftir öðru ef þetta yrði nú að
engu.“ Svona svaraði Ingibjörg
Gunnlaugsdóttir, amma Sigrúnar,
konu minnar, þegar ég hringdi í hana
hörmungarmánudagskvöldið 6. októ-
ber, í því skyni að róa hana vegna
óvissu um bankainnstæður. Ingibjörg
hafði eignast litla bankainnstæðu eft-
ir að hafa selt íbúðina sína á síðasta
ári og það var í fyrsta sinn sem þessi
aldraða kona eignaðist peninga í
banka, ef frá er talinn sá sparnaður
sem hún náði að klípa af lágum laun-
um og leggja til hliðar alla tíð. Öfugt
við ýmsa aðra þurfti hún hins vegar
engrar huggunar við á þessum
óvissutímum og hló að öllu saman. Yf-
irvegun, lífsgleði og æðruleysi ein-
kenndu svar hennar þá, eins og allt
viðhorf hennar til lífsins.
Ingibjörg ólst upp við þröngan kost
á verkamannaheimili í Ólafsvík á
kreppuárunum og sá sér og sínum
farborða alla tíð með almennum
verkakvennastörfum. Hún fór úr
einni vinnu í aðra í strætó í öllum
veðrum og sinnti börnum og heimili
þegar heim var komið eftir skúringar
í aukavinnu. Heimili hennar bar
snyrtimennsku hennar og höfðings-
skap fagurt vitni. Húsráðandi var
stolt, stór í sniðum og hafði stórt
hjarta og því tók enginn sem kom í
Gyðufellið eftir því hvað íbúðin var
agnarsmá. Hún var hrifnæm, mikill
lestrarhestur og ljóðelsk.
Ég kynntist Ingibjörgu fyrir sex-
tán árum, þegar leiðir okkar Sigrún-
ar, dótturdóttur hennar, lágu saman.
Hún var mikill vinur Sigrúnar og fé-
lagi í dagsins önn og átti lifandi vin-
áttu og félagsskap við fjölskyldu sína,
barnabörn og barnabarnabörn. Frið-
rik Björn sonur okkar var hjá henni
tíður gestur, spilaði við hana og
skaust fyrir hana ýmissa erinda.
Hann kveður nú náinn vin og félaga.
Sá hæfileiki Ingibjargar að vera í
senn amma, langamma, vinur og fé-
lagi lýsir henni vel. Hún var fordóma-
laus og jákvæður félagi, hollráð og
uppörvandi.
En frúin var engin kveif og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Yfirdrepsskapur og flottræ-
filsháttur var eitur í hennar beinum.
Hún tranaði sér ekki fram og sóttist
ekki eftir athygli eða frama. Hún tók
aldrei þátt í stjórnmálastarfi en var
einlægur jafnaðarmaður af hreinni og
tærri hugsjón. Afstaða hennar byggð-
ist á óvenjulega ríkri stéttvísi og
stéttarvitund. Hún var sannfærð um
að fólk úr verkalýðsstétt ætti að
styðja við stjórnmálahreyfingu jafn-
aðarmanna og hún hafði um það hörð
orð þegar henni fannst fátækt fólk
kjósa gegn hagsmunum sínum.
Lífsviðhorf Ingibjargar lituðust af
uppruna hennar og lífsreynslu. Við
ræddum allt milli himins og jarðar –
viðfangsefni daglegs lífs, pólitík, kjör
venjulegs fólks og lífið í víðu sam-
hengi. Við ræddum hverfulleika lífs-
ins og þessa litlu stund sem við dvelj-
um hér á jörð. Fyrir þessi samtöl er
ég þakklátur og þeirra á ég eftir að
sakna. Við þökkum fyrir okkur, felum
Guði Ingibjörgu Gunnlaugsdóttur og
biðjum hann að blessa minningu
hennar.
Árni Páll Árnason.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir
Horfinn er af sjón-
arsviðinu vinur minn
og samstarfsfélagi Helgi Jónsson
flugmaður og flugrekandi. Helgi var
annar af tveimur föstum póstum í
daglegu lífi mínu í fluginu og hafa
þeir nú báðir kvatt með sama hætti
á hálfu ári. Það er mér huggun
harmi gegn að Helgi kvaddi þennan
heim glaður í bragði eftir góðan dag.
Helga hef ég þekkt í mörg ár og
verið svo lánsamur að njóta leið-
sagnar hans í fluginu sem og átt
hann að vini. Það var oft þannig með
okkur Helga að orð voru ekki alltaf
nauðsynleg í okkar samskiptum, við
vissum og skildum hvor annan án
orða. Mér eru ofarlega í huga þær
stundir sem við áttum saman á liðn-
um árum, þar minnist ég skemmti-
legra frásagna hans af flugferðum
þegar aðeins var notast við segul-
kompass og stefnuvita, oft kom setn-
ing eins og „hvernig fór maður að
áður en GPS kom til sögunnar?“ –
svo kom brosið. Helgi kunni margar
skemmtilegar frásagnir af sam-
ferðamönnum í fluginu sem nú fara
með honum, frásagnir sem fengu
viðstadda til að engjast um af hlátri.
Upp úr stendur þó hin mikla og víð-
tæka reynsla sem Helgi hafði af
flugi og hvernig honum tókst að
miðla henni í öll þessi ár sem gerðu
aðkomu hans að flugi og flugkennslu
alveg einstakar gersemar fyrir þá
sem nutu leiðsagnar hans. Sjaldan
var nafn Helga nefnt öðruvísi en
nafn lífsförunautar hans Jytte fylgdi
þar á eftir, þau hjón hafa varið
✝ KristmundurHelgi Jónsson
fæddist á Neðribæ í
Selárdal í Arn-
arfirði 11. febrúar
1938. Hann varð
bráðkvaddur á
vinnustað sínum í
lok vinnudags 6.
september síðastlið-
inn og var jarðsung-
inn frá Dómkirkj-
unni 16. september.
starfsævi sinni í kring-
um rekstur Flugskóla
Helga Jónssonar og
Odin Air sem var um-
fangsmikið í leiguflugi
hér áður fyrr og hefur
verið að eflast á nýjan
leik. Þau hjón stóðu
saman vaktina á
Reykjavíkurflugvelli á
þeim stað sem Helgi
hvarf úr þessum heimi
sleitulaust frá 1964 og
hafa á þeim tíma út-
skrifað flugmenn svo
hundruðum skiptir, án
styrkja og aðstoðar frá hinu opin-
bera. Ég minnist Helga þegar börn
voru á skólasvæðinu, en þá ljómaði
andlit hans af gleði hvort sem það
voru barnabörn hans í heimsókn eða
bara afar á leið um flugvöllinn sem
vildu leyfa þeim stuttu að skoða og
máta. Á meðan slíkar heimsóknir
stóðu yfir var erfitt að ná sambandi
við Helga þar sem börnin höfðu alla
hans athygli sem sýndi hversu gott
hjartalag Helga var.
Á tæpum 50 ára ferli lifði Helgi
marga upp- og niðursveifluna í flugi
en alltaf tókst þeim hjónum að halda
flugi. Helgi sagði mér að 40 fyrir-
tæki í flugrekstri hefðu komið og
farið á hans tíma á Reykjavíkurflug-
velli enda er Flugskóli Helga Jóns-
sonar meðal elstu starfandi fyrir-
tækja á Reykjavíkurflugvelli. Það er
von mín að þeir sem virðingu bera
fyrir framlagi Helga til flugmála
leggist á árar með eiginkonu hans
og börnum sem ætla að halda nafni
Helga á lofti með áframhaldandi
starfi Flugskóla Helga Jónssonar
um ókomin ár. Þar verða nú kyn-
slóðaskipti en eftir sem áður verður
þar miðlað af reynslu sem hingað til.
Ég bið góðan guð að gefa Jytte og
fjölskyldu hennar styrk á þessum
erfiðu tímum, og veit að bakland
ykkar er sterkt og saman komumst
við í gegnum þetta áfall og lærum að
lifa með því þótt sárt sé. Far þú í
friði vinur.
Jón Grétar Sigurðsson.
Kristmundur
Helgi Jónsson
Það var alltaf mikill
spenna í bílnum hjá
okkur krökkunum þeg-
ar við vorum á leiðinni upp í Birkihlíð í
gamla daga. Þegar við komum yfir
Háahraunið og sáum bæinn, upphófst
baráttusöngur líkt og við værum á
fótboltaleik, „Birkihlíð! Birkihlíð!
Birkihlíð! Við vorum bara þrjú af
Björn Bjarnason
✝ Björn Bjarnasonfæddist á
Hryggstekk í Skrið-
dal á Fljótdalshér-
aði 18. mars 1914.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Egils-
stöðum 6. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Egilsstaðakirkju 17.
október.
stórum hópi barna,
barnabarna, og barna-
barnabarna, en maður
fann aldrei fyrir því hjá
afa og ömmu. Þau höfðu
næga ást og umhyggju
fyrir okkur öll.
Þegar við systkinin
byrjuðum að ræða það
að skrifa minningar-
grein kom okkur fyrst í
hug hvað var auðvelt að
muna eftir mörgu góðu
sem afi sagði og gerði.
Björn afi talaði helst
ekki illa um fólk eða at-
burði, honum þótti það hreinlega
vont. Hann átti frekar til að tala mjög
fallega um fólk á sinn sérstaka og ei-
lítið flámælta hátt, „þið eruð yndislegt
og fallegt fólk“ og annað slíkt sem ylj-
aði um hjartaræturnar. Annað sem
við ræddum um var hvað hann skilur
mikið eftir sig, myndarlegan átta
barna hóp og þeirra börn, fallegan
skóg í hlíðinni fyrir ofan bæinn og hús-
byggingar vítt og breitt um Austur-
land svo fátt eitt sé nefnt. Hann sat
aldrei auðum höndum og stjáklaði um
skóginn fram eftir aldri með klippurn-
ar, alltaf að laga og snyrta. Hann var
frumkvöðull og langt á undan sinni
samtíð í mörgu, oft fannst honum það
óskaplega skrítið þegar við yngra fólk
fórum að leita í gamla tímann. Til að
mynda þegar átti að ganga Þórudalinn
frá Skriðdal yfir á Reyðarfjörð eins og
hann hafði gert svo margoft hér áður
fyrr, þá sagði hann; „Af hverju ekki að
taka bara jeppann, það er kominn svo
góður vegur?“ Það er gott að hafa afa í
Birkihlíð sem fyrirmynd í lífinu og við
vorum heppin að fá að hafa hann hjá
okkur eins lengi og við gerðum. Við
munum líklegast aldrei kynnast
manni eins og honum aftur.
Hulda, Arnar og
Eiríkur Emilsbörn.