Morgunblaðið - 29.10.2008, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. OKTÓBER 2008
✝ MarteinnSverrisson
fæddist í Reykjavík
15. mars 1947.
Hann lést á Land-
spítalanum 21.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sverrir Magn-
ússon og Guðrún
Jónsdóttir, bæði
látin. Systir Mar-
teins er Sigrún.
Hún er búsett í Sví-
þjóð og býr með
Tomas Lindhagen.
Marteinn giftist Hrefnu Kjart-
ansdóttur árið 1971 og eiga þau
þrjú börn. Sigrún
gift Jakobi Sig-
urðssyni, Bryndís
trúlofuð Hauki Páli
Guðmundssyni og
Kjartan.
Marteinn tók MS-
próf í rafmagns-
verkfræði í Lundi í
Svíþjóð árið 1973.
Vann hann allan
sinn starfsaldur á
Raunvísindastofnun
Háskóla Íslands.
Útför Marteins
fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Í dag kveðjum við mætan mann,
Martein Sverrisson. Ég hitti Matta
fyrst í barnaskóla en við vorum jafn-
aldrar og bjuggum í sama hverfinu.
Við vorum svo saman í stórum
strákabekk í Réttarholtsskólanum,
en það var síðan hinn samstillti R-
bekkur í Menntaskólanum í Reykja-
vík sem lagði grunninn að ævarandi
vinskap okkar. Nú þegar Matti er lát-
inn er mér sérstaklega ljúft að rifja
upp andrúmsloftið á æskuheimili
hans í Hlíðargerðinu. Þar vorum við
vinir hans alltaf aufúsugestir. For-
eldrar Matta voru einstaklega hlý-
legir og tóku okkur opnum örmum;
þar var kynslóðabilið brúað og þar
setti Sverrir okkur lífsreglurnar.
Stærstu gæfusporin í lífi sínu steig
Matti þegar honum tókst að krækja í
einstaklega ljúfa og heillandi skóla-
systur okkar úr Menntaskólanum.
Betri lífsförunaut en Hrefnu gat
hann ekki fundið.
Við vinirnir úr R-bekknum hitt-
umst reglulega, ýmist einir eða með
konum okkar. Þar var Matti ávallt
mættur. Einn úr okkar hópi, Hilmar,
var náinn vinur Matta. Traustari vin
hefði Matti ekki getað eignast. Í erf-
iðum veikindum hans mætti Hilmar
upp á spítala nánast hvern einasta
dag til að létta honum lundina og
stappa í hann stálinu. Elsku Hrefna.
Við Ásdís vottum þér og fjölskyldu
þinni innilega samúð okkar. Ég færi
ykkur auk þess kveðju frá R-bekk-
ingunum. Við söknum öll Matta.
Minningin lifir um góðan dreng.
Jón Sigurðsson.
Fyrir rúmum fimmtíu árum
bjuggu tveir ungir piltar hvor í sinni
götunni í nýbyggðu Smáíbúðahverf-
inu í Reykjavík. Báðir léku sér í
bolta- og hlaupaleikjum eins og þá
tíðkaðist en hrifust þó enn meira af
ýmsum tækniundrum, smíðuðu flug-
módel, voru farnir að fikta við lóð-
bolta og gægjast í töfraheim raf-
eindatækninnar.
Hvorugur vissi af hinum fyrr en
einhver sagði mér frá snillingnum í
næstu götu, sem kynni allt um raf-
magn og setti saman alls kyns undra-
tæki. Skömmu síðar bar fundum okk-
ar Matta saman og úr varð ævilöng
vinátta. Við brölluðum ýmislegt sam-
an, grúskuðum og smíðuðum enn
fleiri undratæki og byggðum þannig
upp reynslubrunn sem báðum reynd-
ist ómetanlegur síðar á ævinni. Ekki
spillti fyrir að Sverrir, pabbi Matta,
var einnig mikill grúskari og átti mik-
ið safn verkfæra og alls kyns spenn-
andi tækja í bílskúrnum sínum. Oft
aðstoðaði hann okkur í grúskinu og
tók sjálfur þátt í því af lífi og sál.
Ávallt tóku Sverrir og Gunna í Hlíð-
argerðinu, foreldrar Matta, mér opn-
um örmum og átti ég nánast annað
heimili hjá þeim.
Þótt við værum ekki í sama ár-
gangi í skóla hélst vináttan og sam-
band okkar efldist eftir því sem ár-
unum fjölgaði. Menntaskólinn tók við
og átti ég margar ánægjulegar
stundir með Matta og hinum hressu
bekkjarbræðrum hans í R-bekknum.
Á þeim árum öfluðum við okkur rétt-
inda til að starfrækja amatörsendi-
stöðvar og víkkuðum sjóndeildar-
hringinn með samböndum við aðra
radíóamatöra í öllum heimsálfum.
Þar fyrir utan stunduðum við sil-
ungsveiði saman, hlustuðum á Roll-
ing Stones og ástunduðum ýmsa aðra
dægradvöl sem gjarna fylgir þessu
aldursskeiði.
Eftir að menntaskóla lauk skildi
leiðir tímabundið, en að loknu há-
skólanámi fluttu Matti og Hrefna aft-
ur til Íslands. Hófst þá nýr kafli í vin-
áttuferli okkar þar sem eftirminni-
legust eru fjölmörg ferðalög innan
lands og utan. Við keyptum í félagi
gamlan Willysjeppa sem þarfnaðist
uppgerðar og ferðuðumst á honum
vítt og breitt um landið. Þó ber hæst
þriggja vikna ferð á smárútu, sem við
ókum frá Lúxemborg suður til Mið-
jarðarhafs, fjögur fullorðin, einn ung-
lingur og fjögur yngri börn. Það var
yndisleg ferð og frá henni eru marg-
ar skemmtilegar minningar.
Ekki minnkaði vinátta okkar
Matta við það að festa ráð okkar og
stofna fjölskyldur því að fyrir und-
arlega tilhögun forlaganna kvænt-
umst við stúlkum, sem voru bekkj-
arsystur í menntaskóla, lærðu báðar
til meinatæknis og hafa unnið hlið við
hlið alla tíð frá því að námsárunum
lauk. Ekki veit ég hvort Matti leiddi
leiðir okkar Erlu saman af ráðnum
hug eða það gerðist bara óvart þar
sem Erla var bekkjarsystir Hrefnu,
kærustunnar hans. Hvort sem tilgát-
an er rétt eða ekki þá small allt sam-
an með okkur og kann ég honum
bestu þakkir fyrir.
Andlát Matta hefur haft nokkuð
langan aðdraganda en við söknum
hans sárt og munum vafalaust gera
það um ókomin ár. Við samhryggj-
umst Hrefnu og börnunum og óskum
þeim alls hins besta.
Hafðu ástarþakkir fyrir samfylgd-
ina, Matti minn.
Ágúst og Erla.
Fallinn er, eftir langa og stranga
baráttu, hetjan Marteinn Sverrisson.
Hann var einn í hópi vaskra
drengja er luku stúdentsprófi úr 6. R
í MR árið 1967. Í þeim hópi kenndi
margra grasa og kannski er það ein-
mitt ástæða þess að við höfum haldið
hópinn svona vel öll þessi ár, hve ólík-
ir og misjafnir við erum í raun.
Það sem einkenndi Matta m.a. var
hve „fundvís“ hann var. En kannski
eru slíkir menn ekkert fundvísari en
við hinir, þeir bara vita að hverju þeir
eru að leita, vita hvað þeir vilja. Þetta
kom ekki einungis fram hjá Matta í
veraldlegum hlutum eins og vali á
starfsvettvangi og slíku heldur ekki
síður í þeim hlutum sem skipta máli
eins og val á lífsförunaut. Þar brást
ekki eðlisávísun hans og fá hjón höf-
um við þekkt sem voru eins samrýnd
og samstillt og Matti og Hrefna.
Aldrei voru þau hamingjusamari eða
glaðari en í návist hvort annars.
Fyrir u.þ.b. átta árum vorum við
Matti við sjóbirtingsveiðar á veiði-
svæði sem ég þekki mjög vel en Matti
var þar í fyrsta sinn. Þar horfði ég á
Matta finna og taka sjóbirting á
uppáhaldsfluguna sína, Flæðarmús,
á stað sem ég hafði aldrei reynt. Síð-
an hef ég aldrei farið framhjá staðn-
um án þess að reyna en ekki haft er-
indi sem erfiði. Nýlega nefndi ég
þetta við Matta og hann glotti bara
sposkur og sagði: Hann hefur bara
flutt sig! Nú er Matti fluttur á annan
stað, í annan heim. Þar munum við
mætast á ný síðar.
Elsku Hrefna, við sendum þér,
Kjartani, Sigrúnu, Bryndísi og
tengdasonum hugheilar samúðar-
kveðjur og biðjum þess að algóður
Guð styrki ykkur. Minningin um góð-
an dreng verði ykkur ljós í myrkrinu.
Gísli og Eva María.
Þegar ég kynntist Marteini fyrst,
fyrir nær fjórum áratugum, vann
hann á rafeindaverkstæði Raunvís-
indastofnunar Háskólans við hlið
Jóns Sveinssonar rafmagnstækni-
fræðings. Þeir félagar leystu úr
mörgum vanda mínum og annarra
sem til þeirra leituðu, auk þess sem
þeir smíðuðu gagnmerk rannsókna-
tæki. Ég kynntist Marteini betur eft-
ir að við fluttum báðir í Tæknigarð
þar sem við hittumst flesta daga og
drukkum saman te. Var þá spjallað
um margt fleira en það sem að starf-
inu laut.
Marteinn var einstaklega geðfelld-
ur maður, viðræðugóður og gaman-
samur. Hann var ætíð hjálplegur
þegar til hans var leitað um tæknileg
efni og veitti mér margsinnis aðstoð í
sambandi við tölvumál og lagfæring-
ar á tækjabúnaði í segulmælingastöð
Háskólans. Marteinn var áhugasam-
ur um göngur og útivist, hraustur og í
góðri þjálfun, uns hann kenndi sér
þess meins sem að lokum dró hann til
dauða. Okkur vinum hans þótti
hryggilegt að sjá hve þungt veikindin
lögðust á hann og drógu smám sam-
an úr þreki hans. Marteins verður
sárt saknað af öllum sem kynntust
honum. Ég votta aðstandendum hans
einlæga samúð mína.
Þorsteinn Sæmundsson.
„Mínir vinir fara fjöld“. Marteinn
Sverrisson rafmagnsverkfræðingur
er horfinn eftir frækilega baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Í fyrra lést annar
brautryðjendanna, Jón Sveinsson
rafmagnstæknifræðingur, einnig
langt um aldur fram. Eftir stöndum
við hinir félagarnir með klofinn hjálm
og rofinn skjöld.
„Þú verður að fá okkar besta mann
í þetta verkefni,“ sagði Þorbjörn Sig-
urgeirsson, forstöðumaður eðlis-
fræðistofu Raunvísindastofnunar, við
mig fyrir rúmum þremur áratugum
þegar ljóst var að fyrstu tilraunir til
íssjármælinga höfðu tekist vel. Mar-
teinn Sverrisson kom í jöklahópinn og
hannaði og smíðaði móttökutækin,
Ævar Jóhannesson þúsundþjala-
smiður gerði sendinn og síðar kom
Jón Sveinsson og úr varð búnaður
sem gerbreytti jöklarannsóknum hér
á landi. Marteinn var nýlega kominn
heim frá námi í Svíþjóð og reyndist
vera mikill galdramaður. „Það ætlast
enginn til þess að þú getir þetta“
sagði Þorbjörn og þungu fargi var af
mér létt og verkefninu var borgið:
smíði íssjár og staðsetningartækja
með lórantækni og gervitunglum.
Þrautseigja þessara félaga var óbil-
andi, bjartsýnin án takmarka, og úr-
ræðin virtust endalaus, þótt við vær-
um einir í auðninni. Við vorum uppi á
ísöld, bjuggum í tjöldum á Vatnajökli,
vöktum oft sólarhringum saman og
börðumst fyrir lífi okkar í ofsaveðrum
sem kaffærðu allan búnað okkar; en
við urðum að berja stöðugt af tjöld-
unum. Þegar veðrinu slotaði voru
teknar fram skóflurnar og dáðst að
því hve fagurt væri á jöklum. Allir
hafa þessir félagar mínir síðar þurft
að sýna sömu skapfestuna í baráttu
við erfiða sjúkdóma. Fáir hefðu leikið
það eftir, en feigðin heimtar köld.
Framlags Marteins Sverrissonar
til vísindarannsókna mun lengi
minnst. Hann var traustur félagi,
hjálpsamur, örlátur og ósérhlífinn.
Það er mikið lán að hafa átt slíkan
samstarfsmann. Hrefnu konu hans
og börnum þeirra votta ég innilega
samúð. Blessuð sé minning Marteins
Sverrissonar.
Helgi Björnsson.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson)
Í dag kveðjum við góðan vin sem
við höfum þekkt drjúgan hluta ævinn-
ar. Við kynntumst á uppvaxtarárun-
um, Hilmar og Matti í barnæsku, þá
nágrannar í Smáíbúðahverfinu, en
Benedikt bættist í hópinn á unglings-
árunum, þegar við lærðum til lands-
prófs í Gaggó Von. Síðar kom svo í
ljós að Matti og Hilmar voru fjór-
menningar í móðurætt. Við fylgd-
umst að í gegnum menntaskóla og
vorum þar í bekk sem úr varð mjög
samheldinn hópur, sem útskrifaðist
frá MR vorið 1967 sem stofnaði það
ár bekkjarfélagið Bergelmi, sem enn
er í fullu fjöri. Á háskólaárunum
tvístraðist hópurinn á ýmsa háskóla
um víða veröld. Við héldum þó alltaf
sambandi og hittumst hvenær sem
kostur var. Þegar menn skiluðu sér
úr námi varð samgangurinn auðveld-
ari og sérstaklega hjá okkur félögun-
um þremur, þegar við fluttumst í
Mosfellsbæinn fyrir um þrjátíu árum.
Síðan höfum við hist eða talað saman
svo að segja daglega.
Matti var mikill grúskari strax í
æsku. Hann var radíóamatör, þeirra
tíma tölvunörd, kunni mors og talaði
við kollega sína um allan heim og gat
setið við það tímunum saman. Radíó-
áhugann fékk hann frá pabba sínum
og Ágústi, vini sínum. Matti átti því
auðvelt með að tileinka sér eðlisfræð-
ina og var gott að leita til hans í verk-
legum æfingum í eðlisfræðinni í MR.
Það lá síðan beint við hjá honum að
taka rafmagnsverkfræðina við HÍ og
háskólann í Lundi. Að námi loknu hóf
Matti störf á Raunvísindastofnum
Háskólans við smíði á rannsóknar-
tækjum, t.d. íssjánni, eðlisfræði-
kennslu og seinni ár við rekstur tölvu-
kerfa stofnunarinnar.
Margs er að minnast eftir áratuga
kynni. Við frændurnir minnumst
veiðitúranna og gönguferðanna þeg-
ar gengið var á fjöllin í Mosfellssveit-
inni og Álafosshringinn. Við spiluðum
innanhússfótbolta árum saman,
stofnuðum bridsklúbb fyrir tæplega
þrjátíu árum með Bolla og Pétri
Birni. Þá verður að minnast á að við
höfum haldið með Manchester Unit-
ed eins lengi og elstu menn muna og
hist reglulega og horft á beinar út-
sendingar.
Minnisstæð er ferðin sem við fór-
um fern hjón saman fyrir rúmu ári og
sigldum um Karíbahafið í sjö daga og
vorum síðan fimm daga í Fort Lau-
derdale. Þetta er ógleymanleg ferð.
Matti var tiltölulega hress þá og tók
þátt í öllum uppátækjum okkar.
Matti var hæglátur húmoristi en
nokkuð dulur. Hann var hjálpsamur
og gott að leita til hans. Hann var
traustur vinur.
„Sælir meistarar.“ Þannig heilsaði
Matti gjarnan okkur frændunum
þegar við komum í heimsókn eða hitt-
umst á förnum vegi.
Nú kveðjum við okkar góða vin og
þökkum honum vináttuna. Vertu
sæll, meistari.
Við frændur, konur okkar Júlla og
Lauga og börnin okkar sendum
Hrefnu, börnunum og tengdabörnum
og öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur. Megi góður guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Hilmar og Benedikt.
Ég kynntist Marteini Sverrissyni
fyrst árið 1974 þegar ég var sumar-
stúdent á Raunvísindastofnun hjá
Þorbirni Sigurgeirssyni prófessor,
en Marteinn vann hjá honum. Þeir
unnu þá að þróun og smíði móttöku-
tækis fyrir sendingar siglingatungla
til staðarákvarðana. Nýttist tækið
meðal annars til staðsetninga í flug-
segulmælingum Þorbjarnar og í
jöklamælingum. Menn sögðu mér að
Marteinn þætti í allra fremstu röð í
sínu fagi og leit væri að betri raf-
magnsverkfræðingi á þessu sviði.
Ég var á leið til Lundar til að ljúka
námi mínu eftir fyrrihlutapróf hér
heima og ekki sérstaklega áfjáður að
hleypa heimdraganum. Þá hitti ég
Martein af tilviljun þar sem við bið-
um eftir sama strætisvagni í úrhell-
isrigningu og í ljós kom að hann hafði
sjálfur verið við nám í Lundi. Hann
sagði mér frá staðnum á sinn ljúfa
hátt þannig að ég fór strax að hlakka
til ferðarinnar. Löngu síðar er ég
kom til starfa við Raunvísindastofn-
un voru breyttir tímar og ekki lengur
sama áhersla á tækjasmíð. Hins veg-
ar voru flest ný mælitæki orðin tölvu-
stýrð og þetta varð fljótlega mikil
sérgrein Marteins. Hann stjórnaði
árum saman tölvuvæðingu mælinga á
Eðlisfræðistofu og hélt utan um
vinnu ófárra sumarstúdenta sem
unnu verkin, en höfðu eðli málsins
samkvæmt skamma viðdvöl.
Síðustu árin eftir að heilsu Mar-
teins hrakaði sá hann síðan alfarið
um rekstur hústölvu Raunvísinda-
stofnunar. Matti var einstakt ljúf-
menni, bóngóður og hjálpsamur.
Hans er sárt saknað af samstarfs-
mönnum. Fyrir hönd félaga á Eðl-
isfræðistofu þakka ég Marteini
Sverrissyni langa samferð og votta
fjölskyldu hans innilega samúð.
Hafliði Pétur Gíslason.
Í dag kveð ég Martein Sverrisson,
Matta eins og hann var ávallt nefnd-
ur innan fjölskyldunnar. Ég man
fyrst eftir honum í Drápuhlíð sjö, þá
tveggja til þriggja ára gamlan gull-
mola foreldra sinna Sverris og
Gunnu. Þá bjuggu þau á jarðhæð en
foreldrar mínir á efri hæð og allt frá
þessum tíma höfum við átt gott sam-
band. Síðar átti hann eftir að eiga
heima í Hlíðargerði og ég í Langa-
gerði til margra ára og hélst sam-
gangurinn mikill á milli fjölskyldn-
anna. Mér er minnisstæð ræktarsemi
Matta við foreldra mína og hvort sem
hann var við nám í Svíþjóð eða hér
heima á Fróni þá hafði Matti alltaf
tíma til að koma í kaffisopa. Þetta
mátu gömlu hjónin mikils.
Fljótlega kom í ljós áhugi Matta á
veiði og útivist, enda ekki langt í
veiðigenin – afi hans úr Langabotni,
faðir hans og frændur annálaðir
veiðimenn til skot- og stangaveiða.
Ekki held ég að Matti hafi alltaf gert
miklar kröfur til afla, fyrst og síðast
vildi hann njóta stundarinnar með
fjölskyldunni og félögunum hverju
sinni. Ég held að Matti hafi haft orð
Tomas Wilsons að leiðarljósi: „Vin-
átta verður ekki keypt nema með vin-
áttu. Maður getur haft áhrif á aðra,
en aldrei unnið hjarta þeirra nema
gefa sitt.“ Þannig þekkti ég Matta.
Matti minn, hvort við hittumst í
öræfasal og hlustum á skógarsöng
eða við vatnið með stöng í hendi kem-
ur í ljós, kæri vinur. Hrefnu, Sigrúnu
og fjölskyldum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hilmar Ólafsson.
Marteinn Sverrisson
         
 
   

    
 
    
     
     




 Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson