Morgunblaðið - 15.11.2008, Side 51

Minningar 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2008
✝ Kristján KarlPétursson fædd-
ist á Hjöllum í
Skötufirði í N-
Ísafjarðarsýslu hinn
15. mars 1931.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Ísafirði 7. nóv-
ember 2008.
Foreldrar hans
voru Pétur Finn-
bogason, f. 2.5.
1894, d. 22.4. 1990,
og Stefanía Jens-
dóttir, f. 5.8. 1893,
d. 22.4. 1972. Þau bjuggu lengst
af á Hjöllum í Skötufirði. Systkini
Kristjáns eru Hallgrímur, f. 19.7.
1917, d. 18.4. 1968, Finnbogi, f.
27.2. 1919, d. 12.10. 1989, Jens
Steinn, f. 23.5. 1920, d. 18.8.
1928, Hulda Júlía, f. 8.7. 1922,
Sigrún, f. 8.7. 1922, d. 27.11.
1998, Steingrímur, f. 20.9. 1924,
d. 28.6. 1997, Jens, f. 15.8. 1929,
d. 7.3. 2008, og Helga, f. 7.10.
1932.
Kristján kvæntist 1.1. 1962
Heiðrúnu Kristjánsdóttur, f. 27.6.
1942. Foreldrar hennar voru Ás-
dís Sigrún Finnbogadóttir,
Hörgshlíð í Mjóafirði, f. 6.4. 1921,
d. 4.7. 1994, og Þórarinn Kristján
Benediktsson frá Sveinhúsum í
sömu sveit, f. 20.4. 1919, d. 21.3.
1991.
Börn Kristjáns og Heiðrúnar
eru: 1) Jóhanna Rannveig, f. 6.8.
1960, sonur hennar er Kristján
Rafn, f. 21.11. 2002. 2) Pétur
Stefán, f. 14.4.
1962, í sambúð með
Rakel Þórisdóttur,
f. 16.11. 1971, börn
hennar eru: Pétur,
f. 28.3. 1993, Lena,
f. 15.6. 1994, og
Elma, f. 16.5. 2002.
3) Þorgerður
Helga, f. 9.11. 1964,
gift Hermanni Sig-
urlaugi Gunn-
arssyni, f. 23.1.
1961, synir þeirra
eru: a) Haukur
Árni, f. 20.6. 1982, í
sambúð með Örnu Grétarsdóttur,
f. 4.6. 1984, sonur þeirra er Ernir
Már, f. 31.8 .2008, b) Rúnar Jón,
f. 30.6. 1987, í sambúð með Völu
Karen Viðarsdóttur, f. 11.8. 1988.
Kristján ólst upp á Hjöllum í
stórum systkinahópi. Eftir að
hann fór að heiman vann hann
m.a. við beitningu, sjómennsku
og ýtuvinnu. Lengst af var hann
húsvörður í Reykjanesi við Ísa-
fjarðardjúp ásamt því að vera
vélagæslumaður þar fyrir
Orkubú Vestfjarða.
Kristján og Heiðrún hófu bú-
skap sinn í Hörgshlíð í Mjóafirði
en bjuggu svo líka í Hveravík á
Reykjanesi og á Hvítanesi í
Skötufirði. Árið 1969 keyptu þau
Svansvík í Ísafirði og fluttu þang-
að. Þar hafa þau búið síðan.
Kristján verður jarðsunginn
frá Ísafjarðarkirkju í dag, 15.
nóvember, og hefst athöfnin kl.
14.
Elsku afi. Mig langar að þakka
þér fyrir allt sem þú hefur kennt
mér í gegnum tíðina og allan þann
tíma sem við vörðum saman. Það
eru ófáar klukkustundirnar sem
liggja eftir okkur í vinnuskúrnum
heima í Svansvík. Þessi tími er mér
ómetanlegur. Það var mér líka
mjög mikilvægt að þú náðir að sjá
og halda á þínu fyrsta barnabarna-
barni áður en þú fórst. Myndirnar
af því verða varðveittar mjög vel,
enda einu myndirnar sem til eru af
ykkur saman. Að fá að halda í
höndina á þér síðustu andartökin
er stund sem ég mun aldrei
gleyma, friðinum sem færðist yfir
þig, loks þegar þú fékkst hvíldina
frá löngum og erfiðum veikindum.
Mig langar að segja frá nokkrum
atvikum sem eru mér minnisstæð
um okkur Kristján afa. Seinnipart-
ur ágústmánaðar. Það var háfjara
og klukkan var u.þ.b. 5 að morgni.
Afi kom inn í herbergi til mín og
vakti mig. Hann sagði mér að
klæða mig, sækja gömlu hagla-
byssuna og koma út. Við vorum á
leiðinni inn í fjörð, athuga hvort við
yrðum ekki varir við einhverjar
tófur eða tófuyrðlinga vera að
snapa í fjörunni. Hann keyrði bíl-
inn og sá um sjónaukann, ég átti að
sjá um byssuna. Ferðir sem þessar
voru farnar nokkuð oft. Á veturna
var farið í svipaðar ferðir og athug-
að hvort við sæjum skarf kafa við
fjöruna eða mink á ferðinni. Verka-
skiptingin eins, afi keyrði og sá um
sjónaukann, gamla haglabyssan
hans afa var hjá mér. Þótt afi segði
nokkuð oft „Ég er búinn að missa
áhugann á þessu öllu saman“ var
hann oftar en ekki upphafsmaður-
inn að því að svona ferðir yrðu
farnar. Þrátt fyrir þessar yfirlýs-
ingar hjá afa, var alltaf mjög stutt í
skötfirska haglabyssugenið. Alveg
ótrúlega oft sem byssan rataði út í
bílinn hjá honum þegar hann var
einn á ferð og skildi enginn hvers
vegna, því hann var jú búinn að
„missa allan áhuga“. Þekktur mað-
ur úr Vatnsfjarðarsveit sagði eitt
sinn við mig „Hann er víkingur,
hann afi þinn“. Ég mótmælti ekki
þessum lýsingum, enda alveg sam-
mála þeim. Elsku afi, ég kveð þig
nú í hinsta sinn. Guð geymi þig vel
þangað til við hittumst næst.
Þinn,
Haukur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
systkinin þakka Didda frænda fyr-
ir allar góðu stundirnar sem við
höfum átt með honum og þá sér-
staklega í Reykjanesskóla þegar
við vorum þar sem börn, en það var
alltaf gott að fara til hans og
spjalla ef manni leiddist.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendum við nánustu aðstandendum
og biðjum Guð að styrkja ykkur
öll.
Guð geymi þig.
Hafdís, Arnþór, Guðrún
og Ragnar.
Fallinn er fyrir hendi „sláttu-
mannsins mikla“ vinur minn og
hjálparhella í fjórðung aldar, eftir
mikla og æðrulausa baráttu við ill-
vígan sjúkdóm, Kristján Pétursson
frá Hjöllum í Skötufirði, fyrrver-
andi bóndi í Svansvík, vélavörður
hjá Orkubúi Vestfjarða og ráðs-
maður í Reykjanesi til margra ára-
.Vil ég minnast hans með örfáum
orðum.
Ég kynntist Kristjáni og hans
fjölskyldu þegar við félagar í G&E
hf. hófum mjólkur-, vöru- og póst-
flutninga í Ísafjarðardjúp fyrir
rúmum 30 árum, strax og akfært
var um Djúpið. Þá var ekki eins
greiðfært um Djúpið eins og nú er
og gott að eiga vísan stuðning og
aðstoð sem oft þurfti á að halda,
sérstaklega á vetrum hvort sem
var á nóttu eða degi.
Nú veit ég að Kristján ætlaðist
ekki til þess, lífs eða liðinn, enda
maðurinn ákaflega hógvær og bar
ekki verk sín eða hjálp við aðra á
torg, að ég færi að tíunda hér alla
þá aðstoð sem hann og hans fjöl-
skylda veittu mér í gegn um árin,
sem oftar en ekki réð úrslitum um
hvort ég gæti skilað vörum og pósti
á áfangastaði og komist heill á leið-
arenda.
Ég hef í gegnum tíðina átt því
láni að fagna að kynnast mönnum
sem ég tel vammlausa, Kristján
var meðal fremstu jafningja í þeim
hópi.
Ég er þess fullviss að fjölmargir
taka undir þau orð mín þegar ég
kveð þetta tryggðartröll hinstu
kveðju og votta Heiðrúnu, börnum,
tengdasyni og barnabörnum samúð
okkar.
Fjölskylda Kristjáns hefur misst
mikið, sérstaklega litli sólargeisl-
inn í Svansvík, nafni afa síns, og
mun hann vonandi gleðja ömmu
sína og aðra ættingja um ókomin
ár.
Ég veit að Kristján fær góða
heimkomu hjá þeim sem öllu ræð-
ur.
Far þú heill, kæri vinur.
Gunnar Pétursson og Val-
gerður Jakobsdóttir.
Það er margs að minnast þegar
góðir vinir og nágrannar kveðja, en
oft á tíðum hugsar maður ekkert út
í þessa hluti og kemur fram eins og
þessi eða hinn komi manni ekkert
við en þannig er þetta ekki í raun.
Framkoma við hvern og einn skipt-
ir miklu máli, líklega mestu. Krist-
ján Pétursson er einn af því fólki
sem ég hef fylgst með gegn um líf-
ið og oft höfum við verið samtímis
á sjúkrahúsinu á Ísafirði og þannig
var það núna, ég var farin heim
tveim dögum áður en Kristján
kvaddi. Um leið og ég fór labbaði
ég inn á stofuna til hans, strauk um
kinnina á honum, hann opnaði aug-
un, þetta var hinsta kveðja. Guð
blessi Kristján.
Það er margs að minnast í sam-
bandi við Kristján í Svansvík.
Hann vann á hinum og þessum
stöðum, ég man eftir honum við
alls konar vinnu. Fyrstu farþeg-
arnir sem ég keyrði þegar ég tók
bílpróf voru sveitungar mínir,
Kristján Pétursson og Marteinn
Guðröðarson, þá vorum við öll á
vertíð í Hafnarfirði, það var ekki
laust við að ég væri hálf tauga-
veikluð á leiðinni milli Hafnarfjarð-
ar og Reykjavíkur.Við Kristján
gerðumst svo bæði bændur hér við
Djúp. Hann vann hér ýmis verk,
meðal annars var honum mjög um-
hugað um að ég fengi veg hingað
heim til mín því vegurinn náði bara
að Hrafnabjörgum. Hann var því
eitt sinn að vinna á jarðýtu í daln-
um og í leiðinni tók hann sig til og
ruddi öllum stóru steinunum af
hestagötunni svo ég kæmi bílnum
sem næst bænum mínum, þetta var
hugarfar Kristjáns.
Diddi eins og við kölluðum hann
oftast var mjög dulur maður og
hafði sínar ákveðnu skoðanir á
mönnum og málefnum. Lífið var
engin dans á rósum hjá þeim hjón-
um Heiðrúnu og Kristjáni, Heiðrún
veiktist ung að árum en upp komu
þau sínum börnum og hafa búið
hér við Djúp allan sinn búskap en
hin síðari ár hefur Kristján mest-
megnis dvalið á sjúkrahúsinu á
Ísafirði en samt oft farið heim og
dvalið þar mislengi og það má
nærri geta hve erfitt þetta hefur
verið fyrir þau hjón og alla þeirra
nánustu, ekki síst fyrir Jóhönnu
dóttur þeirra sem tók við búskap í
Svansvík. Hún á lítinn Kristján og
auðheyrt var á Kristjáni (Didda) að
þetta barn var í miklu uppáhaldi
hjá afa sínum.
Kristján var fámáll og ég þakka
Guði fyrir að þetta stríð er búið.
Hann unni sveitinni sinni. Hann sá
að allt var á undanhaldi, hann gerði
sér fulla grein fyrir því að þar yrði
ekki aftur snúið. Fólkinu fækkar
og hver bærinn af öðrum að fara í
eyði, þessa hluti ræddum við oft.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín
– yndislega sveitin mín! –
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín!
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson.)
Ég kveð Kristján með þeirri ósk
að nú líði honum vel.
Þakka samfylgdina.
Ragna á Laugabóli.
Með Kristjáni Péturssyni í
Svansvík er fallinn frá mikill öð-
lingur og traustur vinur.
Við vorum samstarfsmenn við
Reykjanesskóla um árabil, þann
tíma er ég var skólastjóri þar.
Hann var ráðsmaður en það
starf var erilsamt og krefjandi í
stórum heimavistarskóla. Kristján
vann öll sín störf af stakri sam-
viskusemi og trúmennsku.
Hann átti auðvelt með að um-
gangast börn og unglinga. Hið
góða lunderni hans og greiðvikni
vann honum traust samstarfs-
manna og nemenda skólans.
Kristján átti við veikindi að
stríða hin seinustu ár en andlegu
atgervi sínu hélt hann til hinsta
dags.
Við fjölskyldan þökkum af alhug
samfylgdina og sendum ástvinum
hans innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Kristmundur Hannesson.
Það varð skyndilega allt svo
kyrrt og hljótt eftir að fregnin
barst í amstri dagsins þann 7 nóv.
sl. um að Kristján í Svansvík væri
dáinn. Þó við sem höfðum fylgst
með líðan hans vissum að hverju
stefndi þá setur okkur ávallt hljóð
þegar einhver fer á braut til ann-
ars tilverustigs. Það trúa því nú
ekki allir að það sé til, en í þeim
málum verður hver og einn að fara
eftir sinni eigin sannfæringu.
Síðustu ár átti Kristján við erfið
veikindi að stríða og dvaldi löngum
á Sjúkrahúsinu á Ísafirði, en gat þó
farið nokkrum sinnum heim til fjöl-
skyldunnar sinnar í Svansvík. Það
voru honum dýrmætar stundir.
Mestan hluta ævinnar var Kristján
búsettur við Ísafjarðardjúp á
Hjöllum, Reykjanesi, Hvítanesi og
Svansvík. Hann var maður tveggja
hreppa, Ögurs og Reykjarfjarðar-
hrepps, en í Svansvík settist Krist-
ján að með fjölskyldu sinni árið
1969.
Þar á hann ófá handtök bæði ut-
an- og innandyra hvað lagfæringar
snertir, sem ekki verður talið upp
hér. Kristján var húsvörður í
Reykjanesi til fjölda ára. Skipti þar
engu hvort starfsemin sem þar var
hét héraðs- eða barnaskóli, hótel
eða ferðaþjónusta. Kristján sá um
að lagfæra rör og lagnir, glugga,
hurðir og annað sem laga þurfti í
öllum þeim húsakynnum sem þar
eru. Einnig sá hann um ljósavél-
arnar í Reykjanesi svo Djúpmenn
fengju rafmagn þegar vatnsaflið
þraut. Kristján var afskaplega bón-
góður maður og á miklar þakkir
skildar fyrir alla þá hjálp er hann
veitti okkur sem stofnuðum Ferða-
þjónustuna í Reykjanesi 1997, en
hann fylgdi með okkur til trausts
og halds í leigusamningnum frá
menntamálaráðuneytinu og þótti
okkur það hið besta mál. Í síðustu
heimsókn minni til Kristjáns 2.
nóv. minntumst við m.a. á Sigurð
Helgason sem þá var nýlátinn, en
hann var líka mikill Reykjanes-
maður og lét sér annt um eignir
skólans þar. Við Kristján áttum
sameiginlegan draum ásamt fleir-
um sem er að rætast nú síðustu
misserin, – brýr yfir Reykjarfjörð
og Mjóafjörð. Það voru fram-
kvæmdir sem okkur ferðaþjón-
ustufólkið í Reykjanesi dreymdi
um og við sögðum hverjum sem
heyra vildi að þetta vildum við sjá
sem fyrst. Það tók 10 ár hjá þeim
sem vegamálunum ráða að láta
þennan draum okkar rætast. Við
töluðum líka um það, Kristján
minn, að vera stödd á brúnni þegar
hún yrði vígð, jafnvel að við fengj-
um nú smábút af borðanum sem
klippt yrði á – kannski tekst okkur
það þó það verði bara huglægt.
Hafðu hjartans þakkir fyrir allar
góðar stundir, allt eftirlitð með
húsinu í Hveravík. Guð veri með
þér.
Elsku Rúna, Jóa, Pétur, Gerða,
afastrákarnir, Biggi frændi og aðr-
ir aðstandendur.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Margrét Karlsdóttir
Hveravík.
Kristján Pétursson
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalangömmu,
MÖRTU GUNNLAUGAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Markholti,
Mosfellsbæ.
Lára Haraldsdóttir, Sigurður E. Sigurðsson,
Hilmar Haraldsson, Helga Jónsdóttir,
Ragnar Ingi Haraldsson,
Guðjón Haraldsson, Nína H. Leifsdóttir Schjetne,
Kolfinna Snæbjörg Haraldsdóttir,
Friðþjófur Haraldsson, Sigríður Ármannsdóttir,
Guðmundur Birgir Haraldsson, Margrét Jóhannsdóttir,
Garðar Haraldsson, Sólveig Ástvaldsdóttir,
Helga Haraldsdóttir,
Jón Sveinbjörn Haraldsson, Sigrún A. Kröyer
og ömmubörn.
✝
Ástkær faðir okkar, afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÞENGILSSON
byggingameistari,
Furugerði 1,
Reykjavík,
sem lést á bráðamóttöku Landspítalans fimmtu-
daginn 6. nóvember, verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju mánudaginn 17. nóvember
kl. 13.00.
Jón Kr. Guðmundsson,
Pálína G. Guðmundsdóttir,
Svanhvít Guðmundsdóttir, Kjartan Elíasson,
Guðmundur Þengill Vilhelmsson, Björg S. Kristjánsdóttir,
Ágústa Kolbrún Jónsdóttir, Pétur Ragnarsson,
Anna María Jónsdóttir,
Dagbjört Jónsdóttir,
Hugljúf María Tómasdóttir,
Sigmundur Elías Kjartansson,
Kjartan Jón Kjartansson,
Ragnar Örn Pétursson,
Bríet Birna Guðmundsdóttir.