Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
minnist á þetta, af því að svo undarlega brá við, þeg-
ar eg fór að í'áða það við mig, hvort eg ætti að verða
við bón mannsins, sem bað mig að koma, að þá dreif
að mér mikill fjöldi hugsana. En allar voru þær með
liernaðarbrag. parna komu þær í löngum og breið-
um fylkingum og buðust til þess að brynjast orðum
og „leggja til atlögu.“ Mér var um og ó um alla þessa
hermensku og Vigaglúmslæti þeirra og reyndi að tala
um fyrir þeim. En þér munið sjá og heyra, að eigi
hefir mér orðið mikið ágengt.
Eg fór að brjóta heilann um iþað, liverju þetta sætti.
póttist eg þá sjá, að þetta væri ofureðiilegt. Eg var að
hugsa um, að tala hér á einskonar liermannasamkundu.
— Sú skoðun hefir orðið ofan á, að Ungmennafélög
væri eins konar iiersveitir, er islensk menning hafi á
að skipa gegn hvers konar ræktar- og ræktunarleysi.
Menningarleysi öllu má líkja við ríki, sem bæði er
viðlent mjög og voldugt, eins konar Jötunheima. Segja
má að meykonungur ráði þar ríkjum. Heitir hún
Náttúra. Hermenn hennar heita Erfiðleikar. pykja þeir
góðir til varnar, en eru að jafnaði síður til sóknar.
Menningu allri má svo líkja við minna ríki, eins kon-
ar Miðgarð. Mannsandinn slýrir Miðgarði. Riki þessi
eiga mjög í ófriði, hvort við annað og veitir ýmsum
betur. Hermenn mannsandans eru liugsanir. Hugs-
anir eru framsæknar mjög, en sjást oft litt fyrir. Falla
þær því margar fyrir erfiðleikum, þegar lagt er til or-
uslu. Sagt er að mörg falli hugsun, sakir þess að hugs-
ana hernum sé illa stýrt. Víða koma skörð í fyllcingar,
þegar erfiðleikar berjast, sem væri þeir óðir. Hugs-
anir falla þá að handamáli.
Mannsandinn hefir þó oft unnið marga og mikla
sigra. Hann liefir lagt undir sig meira og meira af riki
Náttúru, og ræður þar löndum. Skilyrðið til þess, að
liann geti unnið sigur og slcilyrðið til þess, að hver