Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 9

SKINFAXI
í>
vegir færir. J?á gefast ótal tækifæri. Menn geta tamið
sér fasthygli, ]ægar þeir eru að vinnu. ]?eir geta það,
þegar þeir eru á gangi, þar sem eigi er mikil umferð.
Tökum dæmi. Vér erum á gangi, þar sem simastaur-
ar eru með fram vegi. Vér setjum oss að hugsa um
eitthvað eitt, meðan vér göngum milli tveggja eða
þriggja símastaura. ]?elta lánast eigi fyrst, en lagast
smátt og smátt, uns vér gerumst leilvin i þessu. Hverj-
um verður list það, er hann leikur, segir máltækið.
Sumir liafa fasthyglis-iðkanir til þess, að stæla lík-
ama sinn og styrkja. Aðferð þeirra er i stuttu máli þessi.
]>eir taka til að hugsa um einhvern líkamshluta, til
dæmis aðra höndina á sjer, hugsa um hana, sem væri
hún eini hluturinn, sem sé í heiminum. Heyrt hefi
eg um aflraunamann, sem gerðist rammur að afli, án
þess að liafa nokkrar aðrar iðkanir en fasthyglis-
iðkanir. Hann sat venjulega hálfa klukkustund og hugs-
aði um einhvern hluta líkamans, hönd eða fót, eða
einhverja vöðva. Vöðvarnir stæltust við þetta. Vel má
vera að yður iþyki þetta ekki trúlegt. En hyggjum að.
Hvað er það. sem stælir vöðva? Áreynslan munið þér
svara. — ]?að er vafasamt, hvort rétt sé að segja, að
það sé áreynslan. Öllum ætti að vera kunnugt, að það
er blóðið, sem sækir að þeim hluta líkamans, er verð-
ur fyrir áreynslu. Snæri verður elcki sterkara, þótt á
það sé rcynt dag eftir dag. J?að er því ekki beinlínis
áreynslan, sem gerir hlutina sterkari, heldur hlóðið,
sem nærir þá vöðva betur, sem verða fyrir áreynslu.
Hin ósjálfráða vitund, undirvitundin, sem leynist með
öllu, sem lifir, sendir blóðstraum þangað, sem hún sér
eða finnur, að þörf er á meiru afli.
En hugurinn, sem vér köllum sjálfráða vitund, gel-
ur haft hönd i bagga um rás blóðsins. — Ef þér segið
svona upp úr þurru, við ungar stúlkur: „Heyrið, af
iiverju eruð þið að roðna,“ þá gctum vér verið vissir
um, að önnur hver stúlka tekur að roðna. — Hver er