Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 34

34
SKINFAXI
lil að útcýma dönskublendingmuw, .sem, talaður, er, í
bæjunum,, gg samnei’naya : bæjgmáJsins,, sem nefndur
er ríkismál, en engum, sgm athugar, dylst, að norskan
fer óðum sigrandi. Fleiri og fleiri rithöfundar laka nú
að rita á norsku, og það reynist svo, að h,ún er frábæri-
lega létl og lipurt ritmál þeim, sem kann að fullu.
Ungmennafélögin styðja skólana dyggilega í þessari
baráttu. Jafnvel í bæjunum balda sveitungar uppi fé-
lagsskap með sér, til að vinna á móti sjnitun frá bæj-
armállýskunni.
Annars hafa unginennafélög þar beitt sér fyrir ým-
iskonar menningarstarfsemi, en fátt eitt af þvi verður
nefnt liér. Eitt. hið algengasta er að scnda út fyrirles-
ara, og er mjög mikið gert að því, enda er það til-
tölulega auðvelt, því margir eru fúsir til þess starfa.
pá styðja þau og mörg að eflingu heimilisiðnaðar,
liæði með námsskeiðum og yinnuskólum, sem standa
mestan hluta vetrar. peir eru víða, en flestir smáir,
aðeins einn kennari í hverjum, en öUum ber saman
um, að þeir geri hið mesta gagn. Mest er .ke.nl að
trésmíði og tréskurði.
Einn þessara skóla lier af öllum hinum, sem eg
vissi um. Hann stendur á Yoss. Hlutverk hans er það,
að endurreisa gamla og þjóðlega list í allri trésmíði og
járnsmíði, bæði. i stíl og flúri. Sökum þess að hann
er miður.hagnýtur, en hinir aðrir, er hann félögunum
svo þungur baggi, að furða má heita, að þau hafa ekki
sligast undir.
Yfirleitl má með sanni segja, að ungmennafélögin
norsku eigi öflugan og lifandi þátt í, þjóðernisvakning-
arstarfi því, sem hafið er í landinu.
Og þó að þau mæti tnótspyrnu og andróðri af hálfu
margra Iieiltrúarmamja, eða „missions“-manna, þá
neitar því enginn, kunnugur, að þau eru máttug lífs-
liræring, mikilsverður þáltur í lífi þjóðarinnar.
Eg vík affur að því sem eg sagði f.yr. Ungir íslend-