Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 11

SKINFAXI
11
ur liefir hugsað að viljinn væri sterkasta aflið i mann-
inum, en Coué og margir aðrir hugræktarmenn segja,
að hugsanir sé þær hersveitir, sem maðurinn hafi feng-
ið, er hann lagðisl i víking, er vér nú nefnum jarðlíf.
Viljinn lamast, ef efinn kemst að honum, en hugsanir
vinna á efanum. Vér getum hugsað svo ríkt um eittlivað,
að efinn, þessi óvinur allra framfara, leggi á flótta og
láti eigi sjá sig. Ilér er eigi tóm til þess, að skýra þctta
nánar. Vil eg lcsa yður dæmisögu í stað skýringa. Hún
er á þessa leið:
Ejnu sinni var jarl. Víkingar margir, innlendir og út-
lendir herjuðu á riki hans og fóru með báli og brandi.
Landsmenn flýðu á fjöll og skóga. Jarl þóttist sjá, að
svo búið mátti eigi lengur standa. Hann varð að reka
víkinga al' höndum sér, og friða ríkið. Lét hann því
skera upp herör og haslaði vikingum völl.
Jarl var metnaðargjarn. Hann stýrði sjálfur her sín-
um, og hafði lið meira en víkingar. Taldi hann sér sig-
urinn visan. Skipaði hann svo fyrir, að enginn skyldi
ganga honum framar í orrustunni.
Vikingar geystust fram. En jarlinn barðist hraustlega
og íeldi margan mann. Menn hans veittu viðnám, en
sóttu lítt fram, sakir þess, að enginn þorði að ganga
framar jarli, er var í brjósti fylkingar. par kom um
siðir, að her jarls tók að hörfa. Varð þá jarl að hopa;
annars kostar hcfði hann orðið einn i óvinahöndum.
þannig var barist þann dag allan, uns elcki var fram-
ar vigljóst
Jarl átti drotningu, er var vitur mjög og holl i ráð-
um. Jarl hugsar mi ráð sitt, er hann var kominn til
tjalda sinna. pykist hann sjá, að hann muni seint sigra,
el' eigi gangi orrustan betur en gert liafði um daginn.
pykir honum ráð, að láta sækja drotningu og heyra
hvað hún leggi til málanna.
Var nú sendur maður á fund hennar og kom hún
daginn eftir. Var þá liðið mjög að lcvöldi. Drotniug