Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 30

30
SKINFAXI
lifir á þroskaárum æfinnar, langar hann til að láta
eitthvað gott af sér leiða, en fær litlu um þokað. pá
vrkir hann ádeiluvisur. Ein þeirra er á þessa leið:
Lifs mér óar öldiuskrið,
er það grófur vandi,
að þurfa að róa og þreyta við
þorsk á sjó og landi.
Hagyrðingurinn kannast iíka við galla sina; hann
veit, að þeirra vegna hafa ýms atvik orðið ófögur, og
finnur, að hann hefir verið lítill umhótamaður, en
hann ærist ekkert yfir því. Lýsir hann æfi sinni með
örfáum orðum, og á einfaldan hátt, í stöku sinni:
Ef við drögum atvik frá,
ei sem fögur skína.
í torfflögum itar sjá
æfisögu mina.
Nú hefir hagyrðingurinn lokið störfum sínum í
mannheimum. Hann nýtur friðsælu kveldsins og bíð-
ur árroða hins nýja dags. En þegar hann er kominn
yfir landainærin, dreymir vin hans, að hann komi til
sin; þá er hagyrðingurinn glaður og ánægður, enda hef-
ir hann fengið að líta yfir jarðlífið frá sjónarhæðum
æðri heima. Hann er sáttur við alt og alla, sjálfan sig,
hræðurna og drottinn. Ljóðlistin fylgir honum enn þá,
enda kveður hann:
Margan galla ég bar og brest,
bágt er valla að sanna.
Drottinn alla dæmir best,
dómar falla manna.
G. B.