Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 17

SKINFAXI
17
vseri okkur að hugsa uin umsögn þeirra, þótt ekki sé
vist að við viljum rita uudir alt, sem þeir segja.
Allir kannast við frændsemi Norðmanna og Islend-
inga og líka aðstöðu til ýmsra viðfangsefna, bæði i
andans og viðskiftaheiminum, enda sannar reynslan
það, að viðskifti þjóðanna eru næsta mikil og marg-
breytt. Aldrei ínegum við Islendingar gleyma því, að
okkur ber að meta íslenskan rétt og íslenskt þjóðerni
meir en alt annað, en við verðum líka að sýna full-
komna sanngirni í skiftum okkar við bræðurna; hlut-
föll þessi mega aldrei raskast. Sanngirni og sjálfstæði
verða að baldast i hendur. Ungmennafélög beggja þjóð-
anna eiga að vaka yfir þessu.
Ungmennafélögin islensku hafa sýnt, að bverju þau
stefna í þessu máli. pau vilja byggja viðskifli Norð-
nianna og Islendinga á þekkingu góðra og mikilbæfra
manna, sem fæst af sjón og raun.
G. B.
Þrastaskógur.
i.
Eitt af því marga, er U. M. F. töku sér fyrir bendur
að vinna, er þau voru stofniuð, var að „klæða landið“.
j-’á voru draumar manna djarflegir og fyrirætlanir
stórar. Var helst til þess hugsað, að gera hólmann
„skógi vaxinn milli fjalls og fjöru,“ svo sem sögur
berma að verið hafi í fornöld. En brátt varð blákaldur
veruleikinn til þess, að kenna mönnum það, að sán-
ing og plöntun skógar er ekkert áblaupaverk, svo að
gagni komi. Til þess að koma upp nýjum skógi og
vöxtulegum, jmrf tíma og fé, elju og ástundun, miklu
nieiri en æskulýður vor liefir ráð á. Sáu ungmennafé-
2