Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 28

28
SKINFAXI
Gæí'an heldnr geislakveld,
gleðin veldur harmi.
pað er eldur að eg held,
inst í hvelt'dum barmi.
Hann tekur að hugjsa um öfugstreymið, og hneyksl-
ast á hverflyndi mannanna, en veit þó raunar, að hált
er undir eigin fótum. En hann telur sér trú um að
ástalífið sé sér ókunnur heimur, og þykist góður af.
Reynir hann að þvo hendur sínar með vísunni sinni:
pó að eg sé gleðigjarn
og gangi á vegi hálum,
er eg saldaus eins og barn
i öllum kvennamálum.
En þessi handaþvottur nægir honum ekki, hann finn-
ur að „hálfur er liver að heiman.“ Óyndið sækir að
honum, haustið og bliknuð blómin eru í ætt við hann.
]?á tekur hann mynd af sjálfum sér og umhverfinu og
myndin birtist i visunni:
Blómum dauðinn gaf ei grið,
grundir auðar standa.
Fölnað hauður vel á við
vonarsnauðan anda.
En hagyrðingurinn þekkir hugarheim, sem er enn þá
ægilegri en sá, er lýst var i síðustu stökunni. það er
örvæntingin, og hann iýsir hástigi hugarvílsins á þessa
leið:
Einn eg lirekst við eyðisker,
aldrei höfn mun finna.
Báruhljóðið boðar mér
bana vona minna.
þegar hagyrðingurinn hefir lcynst örvæntingunni, er
hann búinn að kanna úthöf óhamingjunnar. Hann hef-
ir goldið dýrustu fórnina, sem hægt var að greiða í
mannheimum, en gróðinn er líka mikill, nú á hann