Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 31

SIÍINFAXI
31
í Austurveg.
]?að nefndu ættfeður vorir að herja í Austurveg, er
þeir gerðu út lciðangur og héldu inn í Eystrasalt og
herjuðu þar á bæði lönd, námu nesjanám og hjuggu
strandhögg. Nú er komin önnur öld. Vesöld og óáran
olli því, að vér urðum eftirbátar og sporgöngumenn
frændþjóða vorra í s,tað þess að sigla þeim samflota.
En sú óáran er nú um garð gengin, og því mætti ætla,
að vér vildum nú hefja víking að nýju og herja í Aust-
urveg. En hernaður sá slcyldi þó rekinn með öðrum
hætti en hinn forni. Nú eru það eigi þrælar eða ambátt-
ir, gull né góðir gripir, sem hafðir yrðu heim að her-
fangi. Og þá er vér lierjuðum í Austurvcg héðan, mundi
oss fyrst bera að landi við Noreg. Og þar er þeim
víkingum, sem nú tíðkast, útfúsum æskumönnum, gott
til fanga við andlegt strandhögg og viðtökur varmar.
Kunnugt er það, að engar tvær þjóðir munu svo ná-
skyldar í Norðuráll’u sem Islendingar og Norðmenn. Að
vísu niá segja, að skyldleikinn gerist nú forn, þar sem
hann er þúsund ára gamall, og svo er að vísu. En nú
hygg eg einmitt, að frændsemin sé svo langt fram
komin, að eigi yrði bætta á við nánari kynni, að rætt-
ist forn orðslcviður: „Frændur eru frændum verstir“.
Framan af öldum íslands bygðar, voru sögur íslands
og Noregs svo undnar saman á margvíslegan hátt, að
eigi varð önnur rakin án þess að hin í’ylgdi með. ]?etta
breytlist. Fjörður varð milli frænda og viðkynning
Þvarr. En þrátt fyrir það má segja, að öldustig og öldu-
hnig j viðhurðarás og hnignun og þróun beggja fylgist
með furðulegri nákvæmni.
þetta örlagasamband er það, sem margir hinna yngri
uieðal Austmanna hafa fest auga á, og þykjast í þvi
•sjá tákn þess, að þessar tvær frændþjóðir eigi meiri