Skinfaxi - 01.11.1949, Blaðsíða 8

72
SKINFAXI
um nú yfir fjölþættari kunnáttu og fullkomnari tækj-
um til þess að hagnýta gæði lands og sjávar en nokkru
sinni áður.
Segja má með fullum rétti, að nú sé barizt þannig
innanlands um uppskeruna af starfi þjóðarinnar, að
uppskeran sjálf er í hættu.
Ungmennafélögin halda enn uppi öflugri félagsstarf-
semi í landinu eins og þetta mót ber glæsilegan vott
um, og enn má mikils af þeim vænta.
Sannleikurinn er einnig sá, að þrátt fyrir hinar stór-
felldu framfarir, hefir okkur sennilega aldrei riðið
meira á því en nú, að andi ungmennafélaganna gæti
á ný orðið jafn rikjandi meðal æskulýðsins, eins og
hann var, þegar ungmennafélögin hófu baráttu sína.
Þrátt fyrir allar hinar glæsilegu framfarir, þá vofir
enn hætta yfir þjóðinni. Við lifum á öld hinnar skefja-
lausu sérhagsmunabaráttu.
Þetta er að verða slíkt þjóðarmein, að til upplausnar
horfir, ef ekki verður bætt úr og skefjalaus sérhyggjan
látin víkja fyrir félagshyggju og ábyrgðartilfinningu.
Andi ungmennafélaganna, andi þegnskaparins og
hófseminnar þarf að verða ríkjandi á ný. Andi vand-
legrar íhugunar, sem byggir á réttlæti en ekki yfir-
gangi, þarf að ná að gegnsýra þjóðfélagið að nýju.
Ungmennafélögunum verður seint fullþakkað það
starf, sem þau hafa náð að inna af hendi i þágu ís-
lenzku þjóðarinnar.
Skoðun mín á starfi ungmennafélaganna verður ekki
bezt látin í ljós með því, að ég óski þeim heilla, held-
ur með því, að ég óski þess lslandi til handa, að ung-
mennafélögin megi blómgast og eflast og andi þeirra
og starfshættir verða ríkjandi í þjóðfélaginu.
Það er ósk mín að svo megi verða.
Það er ósk mín að svo megi verða. Mun þá þjóðinni
vel farnast — og við engu hætt.