Skinfaxi - 01.11.1949, Blaðsíða 42

106
SKINFAXl
kastalann handan árinnar, sem byggður var fyrr á öld-
um til varnar gegn dönskum vikingum. Þessu fylgdi
vingjarnlegt bros til Jens Marinusar Jensen og félaga
hans sem undirstrikun þess, að nú væri norrænni sam-
vinnu svo fyrir þakkandi, að slík ævintýri gerðust ekki
framar. I kirkjunni urðum við Vilhjálmur viðskila við
flokkinn, ásamt tveimur dönskum og fórum lengi vill-
ir vegar. Allir, sem við yrtum á, hristu höfuðið, eins
og þeir vildu segja: „Skil ekki.“ Loks hittum við dreng,
sem skildi sænsku og vísaði hann okkur á alþýðu-
skólann, þar sem fyrirhugað var að matast. Matur var
soðinn á útieldstóm í stórum pottum í skólagarðinum.
Skólinn var yfirfullur af íþróttafólki, söngflokkum,
þjóðdansaflokkum o.s.frv. Enginn leit við okkur. Af
tilviljun hittum við einn úr mótsstjórninni, Bertel
Höckert. Bróðir hans vann 5000 metra hlaupið á
Olympíuleikunum i Berlín, en féll í stríðinu.
Bertel Höckert var boðinn og búinn að fylgja okkur
og leiðbeina. Fyrst fylgdi hann okkur á gistihúsið, svo
á skrifstofu mótsins og þar næst til bústaðar Rune-
bergs, sem er geymdur með öllum sömu ummerkjum
og þegar skáldið bjó þar.
Þar inni var fjölmenni, ferðamenn víðsvegar að.
Fullorðin og virðuleg kona fylgdi okkur á milli her-
bergja, sýndi og útskýrði. T.d. voru í svefnherberginu
speglar þannig settir, að með þeim mátti sjá manna-
ferð á götunni og fugla tína brauðmola við gluggann.
Þessu kom Runeberg þannig fyrir í rúmlegum sínum
síðari ár æfinnar, en hann lá lengi rúmfastur. 1 skrif-
stofunni var margt loðskinna, elgshaus og margar
gamlar hermanna- og veiðibyssur.
Við skrifborðið stóð silfurkanna undir glerhjáhni,
mikil og forkunnarfögur. Var hún gjöf gamalla her-
manna til Runebergs, þegar hann var fimmtugur. 1
afmælisveizlunni hafði Runeberg sett það ákvæði, að