Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1942, Blaðsíða 46

Raufarhafnarverksmiðjan
Ritstjóri „Víkings“ hefir góðfúslega sýnt
mér grein hr. Jóns Gunnarssonar, sem birtist
hér á undan. Það hlýtur alltaf að verða vel
þegið, að framkvæmdarstjóri Síldarverksmiðja
ríkisins, reyni að gera sem bezta grein fyrir
öllu varðandi Síldarverksmiðjur ríkisins, þar
sem það virðist mega rekja óánægjuna útaf
síldarverksmiðjunum til oflítillrar samvinnu við
sjómenn og útgerðarmenn, sem eru aðalvið-
skiftavinir verksmiðjanna. Hinsvegar á ég bágt
með að skilja að hártogun hr. Jóns Gunnars-
sonar útaf pressunum „ sem sagað var ofan
af“, verði til að sannfæra menn um að aðfinnsl-
urnar séu á engum rökum byggðar.
Enginn veit betur en framkvæmdastjóri sjálf-
ur, að það varð að lækka „slammsíu-trektina“
til hún kæmist fyrir undir hinu alltof lága
þaki. Það breytir því minnstu, hvort sagt sé að
sagað hafi verið ofan af pressunum, eða ein-
hverjum trektum, sem eru áfastar við þær.
Það, að í sumar varð að hækka aðra hliðina
á verksmiðjuhúsinu og reisa kvist eftir því
endilöngu, sýnir betur en nokkuð annað, hvað
lítil fyrirsjón hefir ve;rið með byggingu hússins.
Ekki hefir svipur þess hýrnað við þessar breyt-
ingar. Því þarf þessa skúra og kvista? Hvað
er unnið við að dreifa vélum útum sama gólf,
sem fara betur hvor yfir annari? Því þurfti
að hafa þetta „sóðasund" milli vélahússins og
síldarþróarinnar. Hvernig getur það verið bezta
síldarþró landsins, sem er galopin og gleypir
við hverri úrkomu, sem úr loftinu kemur, þeg-
ar til eru aðrar þrær undir þaki og jafnvel
með útbúnaði til að kæla síldina og geyma hana
óskemmda.
Á mörgu virðist mega sjá að hr. Jón Gunn-
arsson hafi viljað og ætlað að spara, en fram-
kvæmdir tekist þannig að meira hafi verið
hugsað um aurana en krónurnar. Stufhúsið í
Raufarhafnarverksmiðjunni er byggt úr járni,
og má nú heita ónýtt eftir þrjú sumur. Á þess-
um stað er hitinn svo mikill og þar framleið-
ast svo miklar sýrur að allt járn hlýtur að
tærast upp á skömmum tíma. 1 verksmiðj-
um einstaklinganna hafa stufhúsin því verið
steypt og duga í hið óendanlega. Síldariðnað-
urinn er nú orðinn undirstaðan undir aðalat-
vinnuvegunum í landinu, sjávarútvegi og land-
búnaði, hér eiga því ekki við þau nýlendusjón-
armið að hrófla upp einhverju til bráðabirgða,
þótt það geti verið hagur af því rétt í svipinn.
Þjóðarþrifin af þessum rekstri verða að byggj-
ast á meiri og stanzlausri framleiðslu.
Ég hefi enga löngun til að gera úlfalda úr
mýflugu í sambandi við þessi mál, og því forð-
ast að minnast á annað, en sem mér hefir fundist
athugunarefni. Fyrsta lýsingin, sem ég heyrði
af Raufarhafnarverksmiðjunni var: „að það
væri eins og skrattinn hefði hróflað henni sam-
an með öfugum klónum og síðan fleygt henni
frá sér í bræði“. Þetta er auðvitað slúður. Hitt
er flestum Ijóst, að húsakynni verksmiðjunnar
á Raufarhöfn, eru langt frá því að vera eins
fullkomin og til frambúðar eins og verkssmiðj-
urnar á Djúpavík, Hjalteyri og sú sem verið
er að byggja á Ingólfsfirði. Nú er eftir að vita
hvað mikið hefir við þetta sparast, og er það
fullkomið rannsóknarefni fyrir nefnd þá, sem
verið er að tilnefna þessu og öðru til athugunar.
46
Brezkir tundurspillar á ferð í Miðjarðarhafi.
VÍKINGUR