Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1942, Síða 51

Indverskt ævintýri
Eina nótt, þegar tunglið skein sem glaðast
yfir jörðina, sat hinn mikli vitri guð Krishna í
djúpum hugsunum. Svo mælti hann:
Ég hélt að maðurinn væri hin fegursta vera
í heiminum, en það er ekki. Þarna sé ég lótus-
blómið vagga sér í næturgolunni. Hversu langt-
um fegra er það en allar lifandi verur. Ég get
ekki þreytzt á að horfa á bikar þess, hvernig
hann lýkst upp núna í hinum silfurbjörtu
tunglskinsgeislum. Nei, það er enginn líkur því
á meðal mannanna, sagði hann og stundi þung-
an.
Eftir litla stund hugsaði hann aftur:
Hvers vegna get ég ekki skapað einhverja
vemi, sem er það sama méðal mannanna, eins
og lótusblómið meðal blómanna. Jú, ég vil skapa
slíka veru til þess að gleðja jörðina og börn
hennar. Ó, lótus, vertu lifandi kona og stattu
hér frammi fyrir mér! Þá skalf vatnið, eins og
þegar það titrar kring um svöluna þegar hún
snertir það með vængjum sínum, nóttin varð
bjartari, máninn varð fegurri, næturgalinn
söng sína fegurstu tóna og allt varð aftur
hljótt. Það var fullkomnað. Fyrir frarnan
Krishna stóð lótusblómið í líki manrilegrar veru.
Sjálfur guðinn undraðist fegurð hennar.
„Þú ert blóm vatnanna“, sagði hann, ,,vertu
nú blóm hugsana minna“.
Og stúlkan fór að tala hvíslandi eins og hin
hvítit lótusblóm tala, þegar sunnanvindurinn
lcyssir þau, og sagði:
„Herra, hví gerðir þú mig að lifandi veru ?
Hvar býður þú mér nú að búa? Ég bið þig að
minnast þess, að meðan ég var blóm titruðu
blöð mín af ótta við hvern vindblæ. Ég óttaðist
hið mikla regn, hina öflugu vinda, þrumurnar
og eldingarnar. Þótt þú hafir boðið mér að verða
að manrilegri veru, þá hefi ég þó haldið mínu
Á vetrum er Siglufjörður kyrlátur bær, þak-
inn mjallhvítum fannbreiðum og oft eru vetr-
arkvöldin undra fögur, þegar norðurljósin
varpa töfrabirtu yfir hin háu, snæviþöktu fjöll
og stjörnubjartur næturhimininn er eins og
glitrandi hvolfþak á traustum súlum.
fyrra eðli, ég er hrædd við jörðina og allt sem
á henni lifir. Hvar býður þú mér að búa?“
Krishna leit hinum alsjáandi augum sínum
upp til stjarnanna. Hann spurði hana: „Viltu
búa á fjöllunum?“ „Herra, þar er kalt og þar
er snjórinri'. „Þá skal ég búa þér til krystalls-
höll á mararbotni. Hin stóru skrimsli búa á
mararbotni“. „Ég er hrædd við þau, herra“.
„Viltu heldur búa á hinum óendanlegu slétt-
um?“ „Ó, herra, vindar og byljir leika lausum
hala á hinum óendanlegu sléttum!“ „Hvað á ég
þá að gera við þig; í hellum búa hinir feimnu
einsetumenn. Viltu búa í hellum langt í burtu
frá glaum heimsins?“
Krishna sat á steini og studdi hönd undir
kinn. Stúlkan stóð titrandi af ótta fyrir framan
hann. En nú var farið að birta, og gullrium
roða sló á skýin í austri og á sjóinn, og pálma-
tVén og bambusskógana. Hinn bleiki hegri, hinn
blái storkur og hinn hvíti svanur sungu niður
við vatnið. í skóginum heyrðist söngur páfugl-
anna, og hreimfagur kliður blandaðist saman
við mannsröddu, eins og þegar perlur hrynja
af streng.
Krishna vaknaði af hugsunum sínum og
sagði: „Það er skáldið Volamiki, sem er að
heilsa sólaruppkomunni“. Þá opnuðu liljumar
bikara sína og Volamiki sást koma á sjónum.
En þegar hann sá mannblómið, hætti hann að
leika. Skelin af perluskelfiskinum, sem hann
hélt á, datt úr höndurn hans og sökk til botns.
Hann stóð alveg grafkyrr og þegjandi eins og
hirrn mikli Krishna hefði breytt honum í tré-
drumb. Hinn mikli guð varð glaður þegar hann
sá þessa einlægu aðdáun hans og sagði: „Vakn-
aðu Volamiki, og talaðri1. Og Volamiki sagði:
„Ég elska“. Hann mundi aðeins þetta eina orð.
Þá brá gleðisvip yfir ásjónu Krishna og hann
sagði: „Fagra mær! Ég hefi fundið stað handa
þér til að búa í heiminum, stað sem þú skalt
eiga — það er hjarta skáldsins“.
Volamiki sagði aftur: „Ég elska“. Og hinn
voldugi Krishna leiddi meyna með vilja sínum
að hjarta skáldsins, sem var gagnsætt eins og
krystall. Og mærin var björt eins og sumarnótt-
in og hljóðlát sem Gangesfljótið, þegar það
rennur hægt í farvegi sínum; hún gekk inn i
V í KI N G U R
51.