Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1942, Qupperneq 53

Ræða sr. Jóns Thorarensen, við minningarathöfn
um shipverja á
Texti þessara minningarorða minna er úr
Orðskviðum Salómons 10. kap., 7. vers og hljóð-
ar þannig: „Minning hins réttláta verður bless-
uö“.
Baráttan á hafinu er samofin sögu íslend-
inga. Land vort fannst forðum vegna þess, að
til voru djarfir og þróttmiklir menn, sem
lögðu út á hið opna haf, þótt skip þeirra væru
ófullkomin. Síðan land vort byggðist hefir á-
vallt sjómennska íslendinga verið bezti vottur
þess, að hér væri gróandi þjóðlíf. Á söguöld-
inni var þetta augljóst, þegar forfeður vorir
önnuðust sjálfir öll ferðalög yfir hafið. Allt
frá dögum Gamla-sáttmála og til síðasta tugs
hinnar nítjándu aldar, lá þjóð vor í sárum, hvað
efnahag og framfarir snerti, því að þá lá leið
íslendinga ekki út á hafið. Svo er það rétt fyrir
og eftir síðustu aldamót, að hin íslenzka endur-
reisn hefst. Og allt það, sem gert hefir verið
mest og bezt hér á landi síðan, er beint eða ó-
beint runnið frá þeim ávöxtum, sem íslenzk
útgerð og íslenzk sjómannastétt hefir skapað.
Allt annað er lítilf jörlegt eða jafnvel hégómi í
uppbyggingu þessa lands, samanborið við það,
og bliknar alveg hjá þeim grettistökum, sem
íslenzkir sjómenn hafa lyft, hjá þeim auð og
þeirri blessun, sem þeir fyrst og síðast hafa
fært þessari þjóð. Þessvegna er íslenzk sjó-
mannastjett heilög stétt í mínum augum, og
það mun sannast enn betur í framtíðinni, að
mesti gæfuvegurinn fyrir þessa þjóð er sá, ef
hún vill hugsa um framtíð sína, að láta alltaf
íslenzka sjómenn sigla á fríðum, góðum og
traustum skipum, sem beri því vitni, að þjóð-
inni sé ekki sama um, hvaða farkost þessir
úrvals synir hennar og uppáhaldsbörn hafi á
VÍKINGUR
b.v. Jóni Olaíssyni
sjónum. Það eru svo margar framkvæmdir í
landi, sem mega frekar verða útundan, af því
að þær eru bæði ómerkilegri og ónauðsynlegri.
Frá mannanna sjónum er sjómennskan eitt hið
göfugasta og réttlátasta starf, sem bent, verður
á. Þar er ekki verið að taka frá öðrum eða vinna
á annara kostnað. Þar er aðeins farið eftir orð-
um frelsarans, er hann forðum mælti við Símon
Pétur: „Legg þú á djúpið“, og Símon svaraði
og sagði: „Meistari, eftir þínu orði vil ég leggja
netin“. Og ég er viss um, að í sálum flestra
sjómanna mun þessi heilaga hugsun hrærast,
að samkvæmt Drottins boði og fyrirheitum
leggi þeir út á sjóinn, því þaðan fái þeir þau
auðæfi, sem ekki eru frá mönnum tekin, heldur
af Guði gefin og af honum einum veitt;Þess
vegna eru sjómennirnir í starfi sínu réttlátir
þjónar, sem flytja úr hinum dularfullu djúpum
Guðs miskunnar, réttláta og fríða björg á land.
Og þegar heimilin íslenzku hafa fengið ástvini
sína heila og hrausta heim eftir söluferð í f jar-
lægu landi, þar sem þeir hafa frá öllu góðu og
farsælu að segja, þá á það vel við fyrir ástvini
þeirra og alla íslendinga að minnast orða biblí-
unnar og segja: Eins og kalt vatn er dauðþyrst-
um manni, svo er góð fregn af fjarlægu landi.
En því miður eru stundum ekki þessar góðu
fregnir fyrir hendi. Oft fáum vér líka fregnir
um margvíslegar hættur sjófarenda, margt það
sem staðfestir orðin, að milli mín og dauðans
er aðeins eitt fótmál.
Eitt hið síðasta, mesta og sárasta áfall er
þjóð vora hefir hent., er það að verða að sjá á
bak þeim úrvalshópi af ungum vaskleikamönn-
um, er ásamt hinu nýja og fríða skipi sínu,
Jóni Ólafssyni, hafa ekki komið aftur. Þetta er
03