Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1979, Qupperneq 15

kaffisölu á skrúfudegi Vélskólans
sem er aðaltekjulindin fyrir utan
félagsgjöld. Þau eru kr. 2000 á ári.
Við höldum líka skemmtun að
kvöldi skrúfudags. Þá er eigin-
mönnum boðið. Svo er basar einu
sinni á ári. I ferðalög förum við
einnig.
Það er gott samstarf milli kven-
félaganna fjögurra. Fyrir kemur
að þau haldi sameiginlega
skemmtifundi, t.d. í Þórskaffi í
fyrra, sem heppnaðist ágætlega.
Svo eru þau líka með sameigin-
lega sælgætissölu í Nauthólsvík á
Sjómannadaginn.“
Þess má að lokum geta að for-
mönnum kvenfélaganna bar sam-
an um að fyrir nokkrum árum
hefði verið lítið um að þeim bætt-
ust nýjar félagskonur, en þetta
hefði breyst í seinni tíð. Talsvert
væri um inngöngu nýrra félaga
nú og virtust konurnar hafa þörf
fyrir þau félagslegu samskipti,
sem kvenfélögin byðu upp á. FTH
Sjómannakvæði
Allt frá landnámi hafa íslend-
ingar kveðið um haf, skip og sjó-
mennsku. Ekkert er eðlilegra, svo
háðir sem þeir voru sjó og sæför-
um sér til lífsbjargar — og eru
reyndar enn. Vel hefði skipið mátt
hljóta heiðursnafn hestsins, þarf-
asti þjónninn, ef það hefði verið
lífi gætt. Hesturinn átti stóran hlut
að greiðari samgöngum á íslandi
en löngum tíðkuðust í Skandina-
víu, en sævar blakkur var að því
leyti mikilvægari að án hans varð
landið ekki byggt.
Jór og rangajór! Hvor tveggja
ber björg í bú, og fargervi beggja
er reiði. Þeir eru rennilegir báðir
og hafa oft góðan gang. Menn
sækja á þeim til frægðar og lofa þá
í ljóði, og má vart milli sjá hvor
meir er hylltur.
Hér þarf ekki lengri formála.
Sjómannablaðið Víking langar til
að birta á næstu misserum nokkuð
af því sem vel eða skemmtilega
hefur verið kveðið um skip og
sjósókn. Sumt af því verða vel
þekkt kvæði eldra fólki, en ávallt
þess verð að vekja á þeim athygli.
Annað verður nær okkur í tíma,
reynsla samtíðarmanna. Gaman
væri og að geta birt kvæði eða ljóð
ný af nálinni, og verður þakk-
samlega tekið við öllu því sem
frambærilegt má teljast af slíku
efni.
Fyrsta kvæðið þarf naumast
kynningar við. Það er tekið úr
ljóðmælum Jónasar Hallgríms-
sonar, þriðja og síðasta kvæðið í
bálkinum Formannsvísum og
heitir Uppsigling. Hin tvö fyrri
heita Framróður og Seta. Kvæðið
er kveðið af innileik og mýkt og
má kallast gott dæmi um list Jón-
asar.
Jónas Hallgrímsson:
Uppsigling
Útrœnan blíða
sem oft kysstir mig!
Láttu nú líða
yfir leifturstig
fleyið mitt fríða
svo faðmi ég þig.
Reisum tré svo renni að ósi
rangajór, því langar stórum
nú að heilsa bœ og búi
báruþegn er stýri gegnir.
Breiðum voð svo gráan grœði
getum kvatt, því nóg er setið.
Sœlla vart er eitt að öllu
en að sigla heim til kvenna.
Bíður kona heima á hlaði,
hrœdd og fegin seglið eygir,
sér að hleypur, hyggur steypist
hrannaljón á djúpu lóni.
Vonin dregur, óttinn agar,
undan lítur þá og flýtir
sér að kyssa, sinn að blessa
son og minn, á rjóðar kinnar.
Herðið drengir hratt á strengjum,
horfði við á goluborða
nú að leystust tengslin traustu,
teygir blakkur sœvar makka.
Geisa tekur gangi fúsum
gnoðin mín um hvíta boða.
Sælla vart er eitt að öllu
en að sigla heim til kvenna.
Lœgjum voðir nú í nœði,
nóg er siglt sem fyrr var róið.
Knarrarstefni vel að vörum
víkjum undan sœvarrríki.
Þökkum drottni, þeim er hlotnast
það oss lét að allir getum
hraustir borið heim að nausti
hlutarval úr fermdum skuti.
VÍKINGUR
15