Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1979, Qupperneq 59

„Á ég að skilja brennivínið eft-
ir?“
„Nei, taktu það með.“
„Eigum við ekki að koma hing-
að og drekka eftir ball?“
„Eg veit ekki. Taktu það með,
þú getur fengið að geyma það í
fatageymslunni."
Tralli stakk flöskunni í úlpu-
vasann, þeir slökktu ljósið í her-
berginu og Óskar læsti. I gangin-
um þar sem var skótau, lopavettl-
ingar á ofni nam Óskar staðar.
Bjarki hélt útihurðinni opinni.
„Ég er hættur við að fara á
ball,“ sagði Óskar og horfði niður
fyrir sig.
„Hva, af hverju?“
„Æ, það er ómögulegt að vera
þunnur á aðfangadagskvöld.“
„Hvað er þetta maður, kominn í
jakkafötin. Þú færð þér einn
sterkan á barnum, þá lagast
þetta.“
„Ég ætla ekki að fara.“
Tralli yppti öxlum.
„Ókei. Ekki ætlum við að neyða
þig-“
„Gleðileg jól,“ sagði Óskar.
„Bless og gleðileg jól,“ sögðu
þeir þungir á brún, fóru inn
í leigubílinn sem ók af stað. Það
heyrðist sláttur i keðjum.
Um miðnætti stóð Óskar í
teppalögðum tréstiga og bankaði
á hvíta hurð. Hann hafði skipt um
föt; var með trefil og vettlinga.
Gömul, lágvaxin, gráhærð kona í
grænum kjól kom til dyra og tók
gleraugu af andlitinu.
„Ég er kominn til að skreyta
jólatréð,“ sagði Óskar.
„Mikið var það gott,“ sagði
konan og sló saman lófum; það
var Jóna Hansen.
íbúðin var böðuð ljósi
og fyllt greniilmi.
Óskar gekk inn, tók af sér yfir-
höfnina. Þetta var lítil risíbúð þar
sem voru olíumálverk og vatns-
VÍKINGUR
litamyndir á veggjum. Eitt olíu-
málverkið var af rauðleitu húsi við
Tjarnargötuna, ein vatnslitamynd
af fólki á skautum á Tjörninni.
íbúðin var böðuð ljósi og fyllt
greniilmi. Við borðstofuborð sat
kona í hvítum hversdagskjól úr
næloni og var að pakka inn jóla-
gjöfum. í sófa voru kerti og jóla-
skraut. Þarna voru tvær samliggj-
andi stofur. I innri stofunni var
óskreytt jólatré og stóð á stól sem
búið var að saga neðan af fótun-
um. Þarna var bókaskápur og
brjóstmynd af föður systranna
sem hafði verið prestur, fyrst í
Danmörku svo á íslandi. Var
brjóstmyndin úr gifsi með yfir-
skegg og hökuskegg, neftóbaks-
ponta var á tréstandinum sem
styttan stóð á. Þarna var tvö-
hundruð ára gamall sófi sem
óþægilegt var að sitja í. Á útvegg
stórt málverk af Maríu mey, sem
huldi andlit sitt í blæju, önnur
kona reyndi að hugga hana —
virtust staddar á heiði. Einnig var
þarna upphleypt andlitsmynd í
gifsi á harðviðarspjaldi, var
vangasvipur af konu, yfir hundrað
ára gamalli. Þarna voru gamlir og
sterkbyggðir antik hægindastólar
sem gott var að sitja í, skammel og
innskotsborð. Jóna Hansen kom
með grænan aflangan kassa.
„Hér kemur serían."
Óskar lagði kassann á gólfið og
tók lokið af. Hafði bómull verið
lögð yfir perurnar til að verja þær
hnjaski. Perurnar voru hvítar og
aflangar, grænn þráður tengdi
þær saman. Óskar dreifði perun-
um á gólfið, leysti þær í sundur
þar til þær höfðu myndað hring.
„Þetta getur hafa flækst hjá mér
er ég tók þetta saman í fyrra. Ég
vona að engin pera sé brotin.“
Óskar skrúfaði þær perur fastar
sem losnað höfðu. Jóna krosslagði
hendur.
Mundu nú að ná þér í
kærustu áður en það
verður of seint.
Konan í nælonkjólnum kom
með konfekt í skál.
„Má bjóða herranum svona.“
„Ekki stíga á perurnar, mann-
eskja og ekki reka rassinn í jóla-
tréð,“ sagði Jóna.
„Má ég ekki traktera herrann?"
„Nei. Þú átt ekki að vera að
spilla honum.“
Óskar stóð á fætur og fékk sér
mola.
„Fáðu þér annan.“
„Takk kærlega.“
„Jæja, láttu okkur nú í friði,“
sagði Jóna.
Utgerðarmenn
Vélstjórar
Önnumst allar
raflagnir og viögeröir
í skipum
og verksmiöjum
Símar:
13309 og 19477
59