Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Qupperneq 47

orðin mun umsvifameiri fyrirtæki
og sá ég oft að eigandi bílsins ók á
undan í fólksbíl, gjarnan með
einkabílstjóra og sagði vörubíl-
stjóranum til þegar þurfti að
bakka og annaðist skipulagsstörf á
staðnum. Nígerískir vörubílstjórar
eru með eindæmum lélegir bakk-
arar.
Að hálfu innflytjenda hafði
ísraelsmaður umsjón með losun-
inni. Líbanir voru a.m.k. þrír til
eftirlits og gullskreytti negrinn var
mættur með hjörð aðstoðar-
manna. Hver þessara aðila hafi sitt
talningsfólk. Umboðsmaður
skipsins var með losunarstjóra,
„supervisor“ sem hafði sína teljara
og eftirlitsmenn. Losunarstjórann
kölluðum við apabróður vegna
framkomu og reiginglegs göngu-
lags. Innflytjandi hafði ráðið
tvenns konar lögreglusveitir til
þjófapössunar, en skreið er afar
verðmæt vara í Nígeríu. Verka-
menn gerðu sitt besta til að éta sig
metta og reyndu að stinga inn á sig
skreið. Þjófapassararnir stóðu sig
eins og hetjur þar til þeir komust
að raun um hvað skreiðin er góð á
bragðið. Eftir það voru þeir mest í
því að seðja sig. Eitt sinn kom ég
að nánasta samstarfsmanni apa-
bróðurs vera að éta skreið aftur á
dekki. Skipaði ég honum að skila
skreiðinni og koma sér fram á
dekk. Vinurinn var þessu greini-
lega vanur og svaraði afar yfir-
vegaður: „Ég er ekki að stela, ég er
að vinna.“
Apabróðir og hans menn
heimtuðu að fá skrifstofu og að-
stöðu og mat fyrir þrjá menn
meðan unnið væri að losun. Vildu
þeir fá annan hvom messan eða
álíka vistarveru. En sú stefna hafði
verið tekin í upphafi að hleypa
þessu liði ekki inn í yfirbygging-
una nema nauðsyn bæri til. Lét ég
því taka bilaða þvottavél út úr
þvottahúsi yfirmanna, klambra
saman borði yfir vaskinn og setja
lykteyðandi í niðurföllin. Afhenti
VÍKINGUR
ég vinunum skrifstofuna til af-
nota. Þar voru síðan 1—2 menn
mest allan daginn við einhvers
konar útreikninga og skýrslugjörð,
en Nígeríumenn slá jafnvel rússa
út í eyðublað og skýrslugleði.
Ólafur vikapiltur færði félögunum
mat á plastdiskum öll mál og átu
þeir allt sem borið var fyrir þá,
jafnvel slátur. Svið voru ekki til
um borð og því ekki hægt að bjóða
innfæddum slíkan herramanns-
mat.
Það vakti athygli okkar fljótlega
eftir komu hvað innfæddir voru
lítið feimnir þegar þeir sinntu kalli
náttúrunnar. Gengu þeir flestir
með lítil pappaspjöld upp á vas-
ann, sem þeir settu á jörðina þar
sem þeir hugðust hafa hægðir. Var
svona nokk sama hvar menn voru
staddir, bara ef þeir voru ekki fyr-
ir, þá leystu þeir niður um sig, at-
höfnuðu sig, tóku síðan vasaút-
gáfu af hreinlætiseyðublöðum
sem flestir virtust ganga með, not-
uðu það og hentu síðan öllu
gumsinu í fljótið eða opin ræsin í
bænum.
Losunin gekk hægt fyrstu vik-
una. Skortur á vörubílum, rigning
og deilur milli innflytjenda, líban-
anna og negrahöfðingjans ollu oft
töfum. Negrinn stóð ekki við
skuldbindingar sínar og stoppaði
þá svisslendingurinn eða ísraels-
maðurinn í umboði svisslendings-
ins losunina. Þegar líbönunum
tókst að útvega peninga var losun
framhaldið.
Þegar við komum til Port Har-
court var umboðsmaður skipsins
beðinn um að senda um borð
skipshöndlara og sjá okkur fyrir
ferskvatni. Daginn eftir birtist um
borð maður sem kynnti sig sem
skipshöndlara umboðsmannsins.
Gerði matsveinninn hjá honum
pöntun á kartöflum, grænmeti og
ýnrsum þeim vörum er skortur var
orðinn á um borð. Aðspurður um
verð sagði vinurinn einungis að
hann byði upp á mjög góð kjör því
við værum alveg sérdeilis góðir
viðskiptavinir. Þegar varan kom
var hún yfirleitt ekki í því magni
sem beðið var um og jafnvel ekki
réttar tegundir. En þar sem vöntun