Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Síða 60

reynst drjúg við svona aðstæður.
Veðrið lagast ekki, það er svipað.
Og þó. Mér finnst eins og það hafi
á einhvern hátt versnað, er ekki
viss, en í undirvitundinni er eitt-
hvað sem numið hefur smávægi-
lega breytingu til hins verra.
Menn verða næmir á þetta þegar
alltaf er verið að hugsa um veður.
Án þess ég viti af er ákvörðun
komin í huga minn. Út fyrir Poll-
inn, þar getur hitzt í fisk á þessum
árstíma þar er oftast nær gott að
draga og heldur undanhald á
heimleið ef NA-áttin færist í ham.
Aftur á móti er það viðsjált þetta
vik í álkantinn sem kallað er
Pollur. Við kantana þar sem
grynnir upp úr Pollinum, bæði haf
og landmegin, myndast alltaf
óþverra sjólag í brælu. Stundum
hefur enginn orðið til frásagnar
um þá sjói er þar hafa risið. Já og
togaramir. Þeir hafa oft gert
manni óleik á þessari slóð.
Ég læt slag standa, við erum
komnir út á Kögur og veðrið er
svipað. Þó er eins og þyngri alda
og dimmari él séu hér á ferð.
Ekkert ljós sést og enginn bátur
hefur heyrst í útvarpinu. Við erum
einir á ferð.
Þegar byrjar að grynna út úr
Pollinum er endabaujan látin
fara. Það eru hálfgerð ólæti og
slampandi á þeirri stefnu sem ég
SÖLUSAMBAND
ÍSLENZKRA
FISKFRAMLEIÐENDA
stofnafl í lúlímánuði 1932,
mefl samtökum fiskframleiðenda,
tll þess að ná eðlllegu
verði á útfluttan fisk landsmanna.
Skrlfstofa Sölusambandslns
er í Aðalstræti 6.
Símnefnl: FISKSÖLUNEFNDIN
Siml: 11480 (7 línur).
60
ætlaði að leggja, — veðrið hefur
greinilega versnað.
Ég hagræði bátnum á stefnu svo
betur fari á við lagninguna og
minnka við vélina, rétt hálfa ferð.
Nú gengur þetta ágætlega. Það er
alltaf verst að leggja, það má lengi
draga þó veður versni ef, já þetta
stóra orð, ef ekki fer í sundur.
Nú er orðin nokkuð stöðug
snjókoma ekki dimm, en þó slítur
alltaf úr honum og skyggnið er
lélegt. Allt í einu grillir í ljós
framundan á stjór. Hver skollinn!
Innan stundar sést annað og svo
enn eitt. Það er ekki um að villast
hér eru togarar.
Nú situr maður laglega í því,
hörkubræla og allt fullt af tog-
urum. Ég ætlaði að leggja í ein-
hölu, það er aldrei vænlegt til
árangurs að buga í brælu. Láta
karlagreyin gapa móti strekk-
ingnum, snjókomunni og frostinu.
Ekki alls fyrir löngu stóð maður í
þeirra sporum og það er geymt en
ekki gleymt.
En bannsettir togaramir setja
stórt strik í reikninginn. Ég sný
undan meira en áður og læt horfa
fyrir vestan vestasta ljósið. Það er í
lagi með nokkra bala og brátt
erum við þvert af grynnsta togar-
anum. Þeir eru hér nokkuð þétt og
fljótlega sjást ljós forút einnig. Við
eigum 7 bala eftir, ég verð að buga
og síðustu balamir eru lagðir í átt
til lands. Síðasta ljósbaujan blikk-
ar og blikkar, báturinn veltur
mikið á meðan látið er flatreka, en
það er stutt stund þar til ljósið er
við að hverfa út í sortann. Þá snýr
maður upp í og lónar að baujunni.
Baujuvakt, það er komið undir
morgun. Veðrið versnar ekki,
segir gömul reynsla, en hvað gera
togararnir?
Látum duga tvo tíma segi ég við
baujumanninn, láttu vita strax ef
þú missir af baujunni.
Ég fer inn í bestikkið. Þar er
hlýtt og notalegt, maður skríður
upp í kojuna, en um svefn verður
víst ekki að ræða. Það leitar margt
á hugann, er þetta ekki bjána-
skapur, eru það ekki hálfvitlausir
menn sem fara á sjó í hörkubrælu?
Og ekki nóg með það, heldur
leggja þeir innan um togarastóðið
í þokkabót. Við þessu fást engin
svör, en hugurinn starfar í sífellu
með og móti, rétt eða rangt, af-
sökun, réttlæting. Úr þessum
hugleiðingum fæst engin niður-
staða, en þær vama svefnsins og
maður slappar ekki af.
Tveir tímar eru fljótir að líða.
Togaramir hafa hagað sér skikk-
anlega, þó er ég hræddur um að
einn hafi farið yfir, segir bauju-
maðurinn. Veðrið er óbreytt og
við byijum að draga. Allt gengur
vel, að það sem er enn betra, aflinn
er ágætur. Innan stundar er orðið
bjart og allt gengur sinn vana
gang, þó NA-áttin blási all
óþyrmilega. Og nokkrum sinnum
má maður öskra á karlana, þegar
eitthvert brotið sýnist ætla að
verða fullnærgöngult. Níu tonn á
helminginn hrópar stýrimaðurinn
og það liggur vel á honum, í það
minnsta ólíkt betur en í morgun
þegar verið var að leggja. Þó ekki
hafi farið mörg orð milli mín og
karlanna það sem af er þessum
róðri, hafði ég hugmynd um að
þeir væru ekkert yfir sig hrifnir af
að róa í svona veðri. En viðhorfið
breytist með góðum afla, — það er
alltaf þannig.
Nú er orðið áliðið dags, afli
eitthvað minni á grunnlóðina, þó
ágætur.
Veðrið versnar með dimmunni
og það er eftir að draga eitt tengsli.
Við erum að dragast upp í Pollinn.
Straumur liggur undir vind og
sjólag er orðið mjög vont, maður
er alltaf að öskra á karlana vegna
brotsjóa sem skjótast að úr öllum
áttum utan úr myrkrinu. Það brýzt
margt fram í hugann meðan verið
er að ná inn í síðustu balana.
Nú geisar NA stórviðri með
snjókomu og tilsvarandi sjó. Átti
VÍKINGUR