Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Qupperneq 63

Steinar Sigurjónsson, rithöfundur:
Salt
„Það gerist eitt og annað á
þessu mikla skipi“, sagði einn.
„Jafnvel Guðmundur, maður sem
hefur ekki aðeins stefnt að því að
verða heimspekíngur heldur
doktor í heimspeki, jafnvel hann
talar undur um hafið.“
„Já, hvort hann deleraði ekki á
háþiljunum í gær, drottinn minn
dýri!“
„Það er nú í fyrsta sinn sem
hann siglir þetta mikla haf, og það
er einmitt nú og hér sem hann fer
að trúa á guð! En vitið þið hvers
vegna?“
„Nei,“ sögðu hinir, og drengur-
inn, sjö ára gamall, hlustaði á allt
sem talað var.
„Vegna þess að hafið er salt!“
„Ekki er öll vitleysan eins! Og
það heimspekíngur!“
„Því hvers vegna er hafið salt?“
sagði hann í morgun, því hann
hlýtur að hafa hugsað betur um
þetta allt í nótt. „Er það ekki
furðulegra en orð fái lýst,“ sagði
hann, „að það skuli einmitt vera
salt?“
„Salt!“ sagði drengurinn.
„Og hvað“, sagði einn þeirra.
„Og þar fyrir einmitt það sem
það er: Haf!“ sagði hann. Hann
notaði orðið einmitt á undarlegan
hátt, og sagði: „Einmitt ósigran-
legt, óumræðilegt?“
„Og það aðeins um þrítugt.
Aumíngja Guðmundur!“
„Því ef það væri ekki salt, og
salt á þann hátt sem það er, svo
fullkomlega, svo yfirskilvitlega,"
sagði hann, „þá væri nú meiri
rotnunin á himni og jörð!“
VÍKINGUR
í þessu kom Guðmundur, og
gekk um sem í leiðslu, ölvaður,
með staup í hendi.
„Salt!“ hrópaði drengurinn.
„Ég elska þig!“
Þessi orð sagði Guðmundur við
drenginn og tók hann í annan arm
sér og hélt á staupinu í hinni, og
kyssti drenginn á augað, svo að
þeim blöskraði, svo að það
myndaðist kliður á meðal þeirra.
„Salt!“ sagði drengurinn á ný.
„Þú sagðir orðið,“ sagði faðir
drengsins. „Þú sagðir það í gær.
Salt!“
„Hvað meinarðu með því?“
sagði annar.
„Ég elska!“ sagði Guðmundur
við þá. „Ég elska ykkur!“ Og síðan
sagði hann þessi óskiljanlegu orð:
„Það er þessi nálægð, þessi yfir-
skilvitlega nálægð!“ . .. Og hann
talaði nokkur orð á stángli, og enn
sem í leiðslu, um leið og hann veik
á braut:
„Nú jæja þá: Hver setti salt í
hafið, til dæmis? Vitið þér enn,
eða hvað? Hver sá fyrir því og svo
mörgu öðru sem gerist á himni og
jörð? Hver sá fyrir því að skapa
allt það samræmi sem héma ríkir,
straumana og loftstillínguna
heiminn um kríng?“
„Salt!“ kallaði drengurinn.
„Já, og saltið!“ hélt hann svo
áfram í leiðslu, og nú við sjálfan
sig, að því er virtist. Og enn
heyrðu þeir til hans síðustu orðin:
„Hverjum datt í hug að búa til
þessa snilld snilldanna: Saltið?"
„Salt!“ sagði drengurinn.
„Og ég veit meir en þetta,“
sagði faðir drengsins, sem hafði
talað við Guðmund snemma þann
morgun.
„Hvað þá? Látt’ okkur heyra!“
„Hann, sem ekki aðeins hefur
ætlað sér að verða heimspekíngur,
heldur doktor í heimspeki, ef ekki
háspeki: Hann ^ptlar sér ekki
framar að verða hásekíngur
jafnvel ekki heimspekíngur!"
„Það er ekki satt! Það getur ekki
verið!“
„Að minnsta kosti ætlar hann
sér ekki að verða doktor. Að
minnsta kosti ætlar hann sér að
hætta við að læra og ekki að taka
próf, hvorki í háspeki né heim-
speki.“
„Hvað þá?“
„Ég veit ekki meir. Ef til vill
ætlar hann bara að vera svona? .. .
Sigla? .. . Ef til vill ætlar hann sér
bara að vera eins og hann er:
klikkaður að sigla og undrast það
að hafið skuli vera salt?“
Drengurinn hoppaði nú um
þiljumar og hrópaði þetta yfir-
skilvitlega orð: „Salt!“
— Ég fannst á dyrapalli með
miða nældan í fötin mín.
— Hvað stóð á þessum miða?
— Veit það ekki. Ég var of lítill
til að geta lesið.
63