Náttúrufræðingurinn - 1939, Blaðsíða 24

116 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Sllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll>lll
leitt má segja, að þegar handfylli af þangi er tekin inn á þilfarið,
rigni úr henni ýmsum smádýrum. Og sameiginlegt öllum er það,
rækjum, kröbbum og fiskum, eða hvað það nú er, að þau líkjast
mjög umhverfinu, þanginu, sem þau lifa í, bæði hvað litinn, en
einnig hvað lögunina snertir. Auk krabbadýranna og sniglanna er
þarna mikið af ormum. En einkennilegustu dýrin, sem þarna hafast
við, eru þó fiskarnir, og af þeim er mikil mergð. Allir eru þeir smá-
ir og svo líkir þanginu að lit, að við sjáum þá ekki, en auk þess loða
þeir svo fast í þanggreinunum, að við verðum að hafa okkur alla
við til þess að hrista, þá úr.
Við skulum nú athuga einn þessara fiska nokkru nánar, þann,
sem sýndur er á 2. mynd. Þegar við sjáum útlit hans, rennur okkur
grun í, að honum muni vera hin bezta vörn bæði í lögun sinni og lit,
hvort heldur er að ræða um óvini, sem eftir honum kunna að sækj-
ast, eða þegar bráðin, sem hann hremmir, á í hlut. Því þessi fiskur
er enginn öðlingur við minni máttar dýrin í þanginu, öðru nær. 1
græðgi sinni ræðst hann oft á fiska, sem eru miklu stærri en hann
sjálfur, og honum virðist ómögulegt að gleypa, en „viljinn dregur
hálft hlass“. Einna einkennilegust kvað vera viðureign hans við
rækjurnar. Þegar fiskur þessi hefir komið auga á rækju, reynir
hann fyrst að komast í færi við hana og komast fyrir hana um leið,
þ. e., að fara aftan að henni. Rækjurnar í þanghafinu eru, engu
síður en frænkur þeirra hér nyðra, búnar miklum broddi, sem
stendur fram úr höfðinu, og það er óttinn við þetta vopn, og þau
óþægindi, sem það kann að hafa í för með sér, sem kemur fiskinum
til þess að fara „bakdyramegin“. Á hinn bóginn reynir rækjan allt-
af að gæta þess, að ennisbroddurinn viti að fiskinum, því að á með-
an það er hægt, er henni engin hætta búin. Þetta þóf getur staðið