Náttúrufræðingurinn - 1939, Qupperneq 35

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 127
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
skynjuninni einni. Tímgun ættarinnar, þrif tegundarinnar, er því
í alvarlegri hættu statt, nema sérstakar ráðstafanir séu gerðar.
Ljósaútbúnaður djúphafsfiskanna, með sérstakri skipun ljóstækj-
14. mynd. Djúphafsfiskur (Photocrynus spiniceps, hrygna) með ljósker á
snjáldrinu, og dverg-hæng fastan við augað. Hængurinn sýndur sér, meira
stækkaður hægra megin.
anna, eru alveg eins greinileg tegundarmerki eins og lögun og litir
annarra dýra í hinu skærasta ljósi. En svo eru til djúphafs fiskar,
sem „hafa kært sig kollótta" um alla ljósatækni, og áhættu þá, sem
henni fylgir, og þeir hafa leyst æxlunarþrautina á alveg sérstakan
hátt, sem er einstæður innan hryggdýrafylkingarinnar. Það hefir
sem sé komið í ljós, að hængurinn (svilfiskurinn) festir sig þegar
í æsku við hrygnu, sem hann nær í, vex lítið eða ekkert úr því, og
15. mynd. Tveir djúphafsfiskar (Linophryne argyresca og Edriolychnus
schmidti). Svarti fiskurinn, vinstra megin á myndinni, er með einn dverg-
hæng á kviðnum og stórt Ijósker á snjáldrinu. Hinn er næstum litarlaus,
hálf glotkenndur. Á honum sjást þrír hængar.
fer aftur um þann þroska, sem náð var, meðan hann lifði frjálsu
lífi í sjónum. Karlfiskurinn virðist geta hengt sig fastan hvar sem
er á kvenfiskinn, eftir því, hvar hann „ber að landi“. Fyrst í stað
verður hann sjálfsagt að halda sér með tönnunum, en ekki líður á
löngu þangað til myndast sepi eða eins konar húðspeni út úr líkama