Samvinnan - 01.08.1969, Page 35

— Þrír — fjórir — fimm — waaííí —
beint á Austurstræti! Nú skuldarðu mér
tuttugu þúsund.
— Ég skulda þér ekkert tuttugu þúsund
— ég á að fara á byrjunarreitinn, en ekkert
á Austurstræti.
— Jæja góði — kanntu ekki að telja eða
hvað? Þú fékkst fimm, þarna varstu, og
einn, tveir, þrír, fjórir, fimm — Austur-
stræti. Hefurðu kannski ekki augun í hausn-
um? Þú átt að fara á Austurstræti og þá
skuldarðu mér tuttugu þúsund.
bara tekið lán eða víxil. Það gerir pabbi
alltaf, þegar hann vantar pening.
— Það er ekki hægt í Mattador — ógur-
lega ertu vitlaus. Heldurðu maður geti tekið
víxil í Mattador? Svo ætla ég aldrei að taka
víxil — einn maður, sem pabbi þekkti, fékk
magasár af því hann var alltaf að taka
víxla, og svo dó hann. Það er nefnilega
hættulegt!
— Dó hann? Af því að taka víxla? Ha,
það er bara lýgi! Pabbi minn er alltaf að
taka víxla og hann er ekki einu sinni veikur.
ISPEGILL
Smásaga
eftir
Fríðu Sigurðardóttur
— Þú ert sjálfur augnalaus og kannt ekki
að telja — ég á að fara á byrjunarreitinn!
— Oj bara — það er aldrei hægt að fara
í Mattador við þig, þú svindlar svo. Þú
þolir sko aldrei að tapa. — Þú skuldar mér
tuttugu þúsund — lof mér að sjá hvað þú
átt mikið.
— Láttu peningana mína vera — komdu
með þá! Agalega ertu mikil frekja!
— Átt ekki nema sjötíu og sex krónur,
hí hí — þú ert búinn að tapa...
— Heldurðu mér sé ekki sama! Iss bara,
þetta er svo asnalegt spil, það er ekkert
varið í það. Svo er þetta líka peningaspil
og maður á ekki að spila peningaspil.
— Peningaspil? Sá er vitlaus — þetta er
sko ekkert peningaspil, þetta eru bara plat-
peningar.
— Jæja, pabbi minn segir, að allir pen-
ingar séu platpeningar og þá eru ...
— Það er alveg sama — það er hægt að
kaupa gott fyrir hina og sjónvarp og bíla
og allt svoleiðis, en það er ekki hægt fyrir
þessa.
— Mér er alveg sama, þetta er helvítis
skítaspil! — Heyrðu Halli, komum heldur
í dátaleik, ha? Þú verður Kanarnir og ég
Víetkong.
— Oj nei, ég nenni því ekki. Svo vilt þú
líka alltaf vera Víetkong, bara afþví þeir
eru svo miklu sniðugri en Kanarnir. Höld-
um heldur áfram í Mattador — þú getur
— Hann dó víst! Og löggan kom og tók
allt sem hann átti, af því hann var búinn
að taka svo marga víxla að það var ekkert
eftir. Svo kann ég það heldur ekki.
— Hvað? Kanntu ekki að taka víxil? Það
er sko enginn vandi; þú ferð bara í kallinn
og segir þig vanti pening, og þá lætur hann
þig hafa víxil eins og skot.
— Hvaða kall?
— Nú bankastjórann maður! Veiztu bara
ekki neitt? Ég held ég vilji verða banka-
stjóri, þegar ég verð stór. Þeir vaða sko
alveg í peningum. Ég ætla að minnsta kosti
ekki að verða kennari eins og pabbi — hann
er sko alltaf skítblankur.
— Ég ætla að verða trúboði í Konsó,
þegar ég verð stór. Annað hvort það eða
þá svona eins og dýrlingurinn.
— Trúboði? Trúboði — ég hef nú aldrei
heyrt neitt eins vitlaust! Af hverju trúboði?
— Heldurðu það sé eitthvað vitlausara
en bankastjóri? Hann Jón í Sunnudagaskól
anum segir, að það sé langlangskemmtileg-
ast af öllu í heiminum að vera trúboði. Svo
sýndi hann okkur svaka flottar skuggamynd-
ir frá Konsó — fullt af slöngum og svert-
ingjum og öllu.
— En þú verður að trúa á guð, ef þú
ætlar að verða trúboði. Hún Sigga, vinkona
hennar mömmu, segir að guð sé ekki tU.
Og hún er nú kennslukona og ætti að vita
það — ég heyrði það sjálfur!
— Heldurðu ég trúi ekki á guð? Hvað
heldurðu einhver kelling viti um það .. .
hann er víst til! Víst! — Trúirðu kannski
ekki á guð?
— Jaaa — juuuú. Annars veit ég það
ekki. Það er svo margt sem ég skil ekki —
mamma segir til dæmis, að allir fari til
guðs, þegar þeir drepast. Og hvar komast
þeir fyrir? Fólk er alltaf að deyja, ekki
bara hérna á íslandi heldur líka í útlöndum
— og svo er fólk búið að vera svo svaka
lengi til — meira segja löngu áður en
Bjössi afi fæddist. Fyrst lifir það, svo deyr
það og fer upp til guðs og þá sérðu, að
þegar kannski hundrað þúsund eða billjón
manns eru komnir upp í himininn, þá hlýt-
ur að vera orðið alltof þröngt hjá honum.
Það hlýtur bara að vera. Pabbi segir líka
að það séu alls staðar húsnæðisvandræði.
— Heyrðu, kannski sofa allir í kojum
svona hver upp á annarri í svaka stórum
sal. Kannski er himinninn allur einn stór
salur, ha?
— Það er alveg sama, himinninn er ekki
svo stór, þú sérð það sjálfur. Það er bara
ekki til svo stór salur að það sé hægt að
koma öllu þessu fólki fyrir — og svo er
líka annað: hvernig kemst maður upp?
— Upp?
— Já, upp í himininn, til dæmis menn-
irnir sem drukknuðu um daginn? Hvernig
fór guð að því að ná þeim upp til sín? Þeir
eru sko einhvers staðar niðrí sjónum.
— Kannski veiðir hann þá upp, eins og
þegar við erum að fiska útá Slippsbryggju.
— En þá fólkið sem springur í tætlur í
stríðinu?
— Jaa, það veit ég ekki. Heyrðu, jú nú
man ég dáldið; hún amma segir, að guð
taki bara sálirnar í manni.
— Sálirnar? Heyrðu, ég spurði hana
mömmu um daginn, hvar sálin í mér væri.
en hún var að vaska upp og sagði mér að
spyrja heldur pabba, því þetta væri svo
langt mál, og svo spurði ég pabba og veiztu
hvað hann sagði?
— Nei, hvað?
— Hann sagði, að þetta væru allt sálar-
laus kvikindi!
— Saeði hann það? f alvöru?
— Ja, ég veit það nú ekki. Hann var alvee
svaka geðvondur. hann var nefnilega að
skrifa skattskýrsluna. þú veizt, og bá er
hann alltaf vondur út í alla. — Veizt þú
kannski hvar sálin í manni er?
— Ég held hún sé í munninum á manni.
— Ha?
— í einni sögu, sem amma sagði mér. þá
voru hjón og maðurinn var að deyja og
konan var svo hrædd um, að hann mund'
ekki komast upp til guðs. að hún ákvað að
fara með hann siálf. og hún setti poka fyrir
munninn á kallinum og náði sálinni svo
leiðis úr honum. Svo lokaði hún pokanum
og fór með hann upp til guðs og kastaði
honum inn í himnaríki. Hann hafði nefni-
lega verið svo vondur, kallinn.
— Ekki er ég með neina sál í munninum.
Sjáðu bara.
— Maður getur ekki séð sálina. Hún er
ósýnileg. bað segir amma. Hún er bara
þarna einhvers staðar uppí manni. Guð set-
ur hana í mann begar maður fæðist.
— Hvernig þá?
35