Samvinnan - 01.02.1972, Síða 8

Já§
gjörið þið
SYO YCl*
ltcijiiið
Yið.slúpitn
Siminner
(96) moo
Verksmiðjuafgreiðsla K E A
annast heildsöluafgreiðslu á
vörum frá framleiðsludeild-
um félagsins. Með einu sím-
tali getið þér pantað allt
það, sem þér óskið, af fjöl-
breytilegri framleiðsluþeirra,
landsþekktar úrvalsvörur, -
allt á einum stað:
Málningarvörur og hreinlæt-
isvörur frá Sjöfn, kjöt- og
niðursuðuvörur frá Kjötiðn-
aðarstöð KEA og hangikjöt
frá Reykhúsi KEA. Gula-
bandið og Flóru-smjörlíki,
Braga-kaffi og Santos-kaffi,
Flóru-sultur og safar, brauð-
vörur frá Brauðgerð KEA,
ostar og smjör frá Mjólkur-
samlagi KEA, allt eru þetta
þjóðkunnar og mjög eftir-
sóttar vörur, öruggar sölu-
vörur, marg-auglýstar í út-
varpi, sjónvarpi og blöðum.
Innkaupastjórar. Eitt símtal.
Fljót og örugg afgreiðsla.
Kynnið yður kjörin og reyn-
ið viðskiptin.
Síminn er (96) 21400.
SMJÖRLÍKIS
GERÐ
VERKSMIÐJUAFGREIÐSLA K-E-A AKUREYRI
anna um klrkjuna sem líkama
Krists heldur órökrænt. Það
þarf náttúrlega ekki í þessu
sambandi að minna á ósam-
ræmi guðspjallanna svonefndu,
um uppruna Krists. Eða nátt-
úrlega möguleika meyfæðingar
i mannheimi. En kirkjunni
hefur aldrei orðið neitt óglatt
af því að brjóta lögmál náttúr-
unnar. Ég held endilega, að ef
Kristur eða einhver af hans
tagi kæmi nú á þessum tímum
fram á sjónarsviðið, að það
yrðu prestarnir enn, sem
drægju hann á krossinn; ef
ekki hinn raunverulega kross,
þá kross misviröingarinnar og
þagnarinnar, því eins og skáld-
ið sagði:
„Minna reynir styrk hins sterka
stuttur dauði og þyrnikrans
heldur en margra ára ævi
eydd í stríð við hjátrú lands.“
Orðið hjátrú er þó í þessu
sambandi dálítið villandi og
ónákvæmt. Því auövitað eru
líkurnar eins miklar fyrir því
að umbótamaðurinn = siða-
bótarmaðurinn eða fræðarinn
verði að berjast við eigintrúna
= aðaltrúna, hina lögboðnu,
eins og hjátrúna.
Það er auðvitað ómögulegt
að fara út í einstök atriði þess-
arar hringborðsumræðu í stuttu
bréfi, enda er það ekki nauð-
synlegt. Um ferminguna eru
prestarnir ekki einu sinni sam-
mála, og biskupinn telur það
eina af meginvillum siðaskipt-
anna að leggja of mikið upp
úr þekkingunni! Eftir því ætti
barnsskírnin að vera nægjan-
leg og hið eina rétta. Mér hefur
alltaf skilizt, að staðfestingin
sé það; að þá sé unglingurinn
kominn það til vits og búið sé
að troða nógu lengi í hann
þessum fræðum, að hann eigi
nú að geta staðið fyrir sínu af
skynsemi! Allir ættu nú að geta
séð, hversu fráleitlega vitlaust
þetta er allt saman, og „sið-
laust“. Biskupinn segir að upp-
fræðslan sé afar nauðsynleg, en
þó má ekki leggja of mikla á-
herzlu á þekkinguna. Upp-
fræðslan á þá að vera kennsla
í trú. Er hægt að kenna trú?
Þegar ég var krakki, lærði ég
tvær vísur. Þær eru svona:
„Hver hefur skapað þig,
skepnan mín?
Skýrðu mér það núna.
Hver hefur fyrir þig hlotið pín,
hver gefið þér trúna“?
Og barnið var vel upp frætt
og svaraði:
„Guð faðir mig gjörði’ um sinn,
Guðsson endurleysti.
Guðs fyrir anda gafst mér inn
góður trúar neisti."
4