Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.03.1914, Qupperneq 76

70
of mjög í augum vaxa þann tilkostnað, sem kröfur tím-
ans heimtuðu að gerður væri og óhjákvæmilegur var, til
þess að nálgast megintilganginn í samtökunum, sem í
þessu tilfelli var sá — eptir lögum fjelagsins —: »að
gera sölu sláturfjenaðar hagkvæma og eðlilega«. Til þessa
útheimtist svo margt og þá meðal annars: að fjelagið
hafi svo öruggt fylgi almennings að það nái meginyfir-
ráðum sláturfjenaðar á fjelagssvæðinu; að það geti lagað
vörurnar eptir óskum kaupenda og við þeirra hæfi, svo
sem unnt er, og að fjelagið geti ætíð haft á boðstólum
góðar kjötvörur handa Reykjavíkurbæ, fyrst það hefur
tekið að sjer, að koma þar í stað einstakra fjáreigenda
og kjötkaupmanna, sem áður voru,
Af þessu leiðir eðlilega það, að fjelagið verðuraðhafa
nokkra fasta starfsmenn, leggja fram mikið fje fyrir marg-
breytileg áhöld og nýtízku byggingu, borga talsverða
grunnleigu, ýmisleg almenn gjöld o. s. frv. Regar allt
þetta kemur saman, verður það, auðvitað, mikil fjárhæð
á hverju ári, svo mörgum þeim finnst mikið um, sem ó-
vanir eru að fara með háar tölur eða gera sjer grein fyr-
ir hvað felst í samandregnu yfirliti.
Sjónvillur háskalegar væru það, að ætla, að kostnað-
urinn yrði samtals minni við það, að skipta sláturfjárverzl-
uninni milli margra kaupmanna, eptir gamla laginu, enda
þó verkun öll yrði lakar af hendi leyst, sem ætla mætti.
Það væri öfugt við alla reynslu og alla verzlunarstefnu
hagfróðra manna, nú á dögum. Nei, kostnaðurinn yrði
meiri, eflaust margfalt meiri á flestum gjaldaliðum. Pá
þyrfti stórum’ fleiri starfsmenn, meiri húsakynni og áhöld
o. s. frv. Þann viðauka yrðu svo fjáreigendur auðvitað
að borga. Samt sem áður brennur það víða við í svona
tilfellum, að menn vilja heldur tapa 4 kr. eða borga þær
reikningslaust, en láta af hendi eina krónu, sem Ijósa
skyldukvöð og eptir skýrum reikningi.
Sláturfjelagið hefur útibú í Borgarnesi og í Vík í Mýr-
dal. Fasteignir þess í Reykjavík og Borgarnesi eru metn-