Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.03.1914, Qupperneq 78

72
ið. Eptir innleggsskýrslum fjelagsins verður þessi mis-
munur rúmlega 105 þús. kr. hagnaður fyrir fjelagsmenn
á öllu fjelagssvæðinu.
Mönnum dregur um það, sem minna er.
Eins og við mátti búast, hefur, í byrjuninni, ekki verið
laust við ríg milli Reykvíkinga og sláturfjelagsins. Reyk-
víkingar vilja hafa kjötverðið sem lægst, en sláturfjelagið
sem hæst. En engin ástæða er til að óttast mikinn
»spenning« út af þessu, til lengdar, ef sláturfjelagið mið-
ar útsöluverð kjötsins í bænum við innlenda markaðs-
verðið (þegar kjötið er þangað komið), eptir því sem
næst verður komizt, að öllum kostnaði frá dregnum við
báðar söluaðferðirnar. Og þetta leitast fjelagið við að gera.
Retta er rjettlát stefna og okurlaus. Það er ekki sann-
gjarnt, og gæti heldur eigi lánast til lengdar, að selja
kjötið eptir hærri mælikvarða innanlands, en hjer er nefnd-
ur. Reykvíkingar munu sætta sig við kjötverðið, þó hátt
sje, ef það er sanngjarnt, eptir atvikum; þeir ætlast til
sanngirni, en ekki gjafa nje okurs, hjá viðskiptamönnum
sínum í sveitunum, enda hefur sanngirnin reynst hald-
bezti viðskiptagrundvöllurinn á öllum tímum. Sjeáþessu
byggþ má ætla að Reykvíkingum þyki enda fljótlega vænt
um þetta nýja kjötforðabúr í bænum. Pá þurfa þeir síð-
ur að óttast kjöthallæri. Verðlagið verður jafnara og vctr-
an betri en ella mundi, ef alt væri skipulagslaust og því
undir tilviljun komið, eða geðþótta og hviklyndi gróða-
brailsmanna.
Regar þá litið er á árangufinn af þessari stærstu fje-
lagsstofnum bænda hjer á landi, verður ekki annað sagt,
en að hann sje mjög góður. En því má ómögulega
gleyma, að enn þá betri getur hann orðið í framtíðinni.
Rar til heyrir, meðal annars, að almennt verði lögð alvar-
leg stund á þessi atriði:
að bændur í hverri sveit veiti sláturfjelagsdeildunum
viðskipti sín, traust sitt og eindreginn stuðning,