Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.03.1919, Blaðsíða 19

13
i Laxárdal, 20 febrúar. Lögin voru samþykt með litl-
um breytingum. Samið við Jakob, að hann yrði fram-
kvæmdarstjóri. Skyldi hann hafa hundraðshlut að laun-
um. Af fyrirfram borgaðri vöru 2%, af þeirri vöru,
sem búið var að borga við afhendingu, 4°/°, og af lán-
aðri vöru 6%- Sézt af þessu, að Jakob hefir borið mest-
alla áhættuna, enda var skilningur manna daufur sem
von var. Gengust flestir fyrir hagnaðarvoninni einni
eaman. Margir spáðu félaginu hruni tómu og eyðilegg-
ingu. Og ýmsir beztu vinir Jakobs réðu honum ein-
dregið til, að hugsa eingöngu um sjálfan sig, verða
kaupmaður á Húsavík og skeyta ekkert um félagið.
A fundinum var rætt ura húsbyggingarraálið. Vildu
flestir, að félagið reisti geymsluskúr á Húsavík fyrir
pöntunarvörurnar. En það aftók Jakob með öllu. Hann
vissi, að engin leið var að komast af með svo litinn
húsakost. Var hann og ekki borinn ráðum, og það því
siður, sem hann bauðst til að leggja fram hálfan hús-
kostnaðinn sjálfur.
Það þótti mörgum furðu sæta, að Jakob skyldi ekki
vera fastara í hendi með Grimsstaði en svo, að hann
var fús að sleppa ábúðinni og leggja út á slíkan glæfra-
veg. Um þetta leyti voru liðin 26 ár frá þvi, að Hálf-
dan faðir hans fékk jörðina bygða til 10 ára. Um
lengri ábúðarrétt i einu aldrei að tala. Þegar Jakob
var orðinn fulltíða maður, fékk hann fyrst að vita um
þennan stutta ábúðarrétt; varð honum hverft við og
var um stund fastlega að hugsa um flutning af landi
burt. Þó fór svo, að hann tók við ábúð á Grímsstöð-
um þjóðhátíðarárið. Um vorið 1882 voru tvö ár eftir
af hinum umsamda ábúðartíma. Jakob hafði hvað eftir
annað farið þess á leit við landsdrottinn sinn, síra Bene-
dikt Kristjánsson í Múla, að fá jörðina keypta. En
það var ekki um kost. Litlu eftir að Jakob flutti burtu
var jörðin seld þáverandi ábúanda. Þá þótti Jakob
vænt um, að forlögin skyldu hafa hagað því svo, að-