Andvari - 01.10.1967, Síða 49

ANDVARI
LÍFIÐ í BRJÓSTI MANNS
151
og hann sveið í augun. Þegar hann fór að jafna sig byrjaði hann að gramsa í
skúffunni. Hann hafði ekki náð að krafla upp annað en jakkann og vestið. Pen-
íngaveskið var horfið úr innanávasa jakkans. Það var eins og liann vildi ekki
trúa því og hann var að kreista flíkina og þreifa í vasana góða stund. Svo lagði
hann jakkann frá sér og fór að leita í skúffunni. Þar var ekkert að finna nema
gömul bréf, brjóstnælu sem Guðlaug átti, leyfisbréfið, sem Kristján tíundi
hafði undirritað, og afsalið fyrir jörðinni. Þegar hann var orÖinn vonlaus um að
veskið væri þarna, sneri hann sér hægt við og gekk að dyrunum. Hann horfði
á þær stutta stund og hlustaði á snarkið fyrir innan. Svo hristi hann höfuðið.
Tuttugu og tveir hestar, hugsaði hann. Bezti og samvaldasti hópur reiðhesta
norðan heiða rokinn í veður og vind vegna þess að það hafði skorið gamalt
kerlingarhró í augun að sjá hann eins og frjálsborinn mann í þessari fylkingu
fara hest af hesti. Mýrarhúsa-Jón sneri frá dvrunum og klæddi sig hægt og ann-
ars hugar í vestið og jakkann og hissaði upp um sig nærbuxunum. Síðan gekk
hann út úr bænum eins tiginmannlegur í fasi og aðstæður leyfðu.
Hann hafði komið sér fyrir hjá hnakktöskunni niður á túni þegar fyrstu
menn bar að til að slökkva eldinn. Það var logn og torfið brann hægt og reyk-
urinn stóð upp úr baðstofuþekjunni og hnyklaðist upp í heiðan himininn.
Eldsvoðinn sást orðið víða að í hreinviðrinu og menn voru ekki að bíða eftir því
að síminn hringdi eða þeim bærust boð með öðrum hætti heldur stukku á næstu
hesta og riðu hvað af tók beina stefnu á reykinn. Sumir höfðu aðeins gefið sér
tíma til að hnýta snæri upp í reiðskjótana, aðrir leystu frá kerru og hleyptu af
stað á aktygjuðum hestum og næstum allir komu berbakt. Stöku menn stönzuðu
hjá Mýrarhúsa-Jóni áður en þeim varð gengið til eldsins. Þeir buðu góðan dag
og bjuggust við hann risi á fætur. Hann hreyfði sig ekki heldur bauð þeim
brennivín og þeir gengu snúðugt frá honum og litu ekki við honum eftir það.
Þeir sem fyrstir voru á vettvang höfðu rifið ofan af brunninum og tínt til þær
fötur sem þeir fundu og farið að bera vatn á hurðina fram í eldhúsið til að
varna því að eldurinn kæmist í frambæinn, sem var allur úr timbri. Vatnsburð-
urinn var seinlegur vegna þess að brunnurinn var á bak við bæinn og það þurfti
að bera vatnið fram fyrir húsin og inn göngin. Þegar mönnum fjölgaði gekk
fljótar fyrir sig að ausa.
Mýrarhúsa-Jón lá í túnlautinni og horfði ýmist á reykinn eða yfir götuna
í ásnum, þar sem menn voru að reytast í augsýn misjafnlega búnir. Einhver
hafði skotið hesti undir Guðlaugu. Hann sá hana koma berbakt yfir ásinn og
heim tröðina. Hann pírði á hana augun og ók sér neðar í lautina. Það var
ekki veldið á henni þessa stundina klofvega á hrossinu. Hún þóttist ekki sjá