Andvari - 01.10.1967, Qupperneq 52

154
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
ANDVARI
— Hann segir að þetta sé eina ráðið, sagSi unglingurinn.
— Ja, mér er spurn, en GuSlaug ræður, sagði Mýrarliúsa-Jón og minntist
duglega við flöskuna.
Skömmu eftir að unglingurinn var farinn heyrði hann höggin og slögin
þegar þeir byrjuðu að rífa frambæinn. Hann sá fyrir sér hvít panelþilin sundrast
undan kúbeinum og járnkörlum. Bjarni frá Teigi, sá bölvaður álfur, hugsaði
hann. Það ætti að rífa úr honum panelinn einhvern daginn.
Þótt hann vissi það ekki niður í lautina þá stóðst það á endum að búið
var að rífa innan úr öllum frambænum nema suðurkvistinum, þegar þekjan féll
í rjúkandi eldeisu í baðstofutóftina og alla leið niður í fjósið undir henni. Um
leiö brugðu menn við og stungu niður torfvegginn innan við eldhúshurðina og
rifu hana í burtu. Aðrir mokuðu mold úr stofuveggjunum niður á þakið í
tóftinni og innan tíðar var eldurinn að mestu slökktur. Þá var komið fram yfir
hádegi. Mýrarhúsa-Jón horfði á mennina byrja að tínast í burtu. Sumir stöldr-
uðu við hjá honum og einstaka maður þáði brennivínslögg. Það er ljótt með
frambæinn sögðu þeir. Hann er allur í maski.
— Grunaði ekki Gvend? sagði Mýrarhúsa-Jón. — Ég hef aldrei heyrt að
Bjarni í Teigi hefði verksvit.
— Það var nú Guðlaug sem réði þessu, sögðu þeir.
— Hana hefur munað í timbrið, sagði Mýrarhúsa-Jón. Það fylgir ríki-
dæminu að vilja efna sér í líkkistuna.
— Við komum aftur og löppum upp á þetta, sögðu mennirnir. Svo voru
þeir farnir yfir ásinn, berbakt eins og þeir komu, húfulausir og í fjósgöllunum
sumir, sótugir og rauðeygir eftir slaginn, og túnstaðnir hestarnir þeyttu vindi
yfir reyklaust sviðið.
Þegar kyrrð var komin á reis Mýrarhúsa-Jón upp úr lautinni, stakk byssu-
skeftinu í handarkrikann og lét hlaupiÖ slúta og rölti upp túnið. Hann fann að
brennivíniö lá nokkuð þungt í honum. Samt var hann ákveðinn að ljúka þessu
af án tafar. Það skyldi enginn halda að hægt væri að fara svona með hann. Hún
skyldi ekki komast upp með að senda hann burt með tuttugu og tvo hesta til
þess eins að brenna peningana að morgni. Nú myndu þau hittast jafnfætis i
fyrsta sinn. Hún í brunarústunum og hann, jæja, sleppum því, en aldrei kom
hún með buxurnar.
Hún var eitthvað að rjála við timbrið þegar hann kom heim á hlaðið. Þau
horfðust andartak í augu. Allt í einu varð henni Ijóst hvað hann ætlaÖi að gera.
Hún greip hendinni fyrir munninn. Svo ruddist hún yfir timburhlaðann og inn
í bæinn. Hann kóklaðist á eftir henni og elti hana upp stigann á suðurloftið.
Hún hörfaði inn í herbergið og þreifaði eftir luirðinni án þess að hafa augun af