Andvari - 01.10.1967, Blaðsíða 78

180
SVEN HAVSTEEN-MIKKELSEN
ANDVARl
sem steinþögðu, fitja upp á trýnið og
fljúgast á út af tík, það urgar í rólunni
undir kvennabátnum, og konurnar hengja
flíkurnar aftur til þerris. Þær skvaldra
og hlæja, því að það er svo gaman, að
ekkert varð af óveðrinu. Þorvaldur þræð-
ir selskinn á húðkeipsgrind með hjálp
tveggja gamalla kvenna. Þær taka píp-
urnar út úr sér og beita tönnunum, þegar
herða þarf að.
Snjótittlingur þeytir sönglist sína.
Tíminn líður. Veiðimennirnir taka sig
upp með allt, sem þeir eiga — sleða,
hundum og húðkeip er hrúgað saman í
bát, ásamt tjaldi og svefnbúnaði, og kon-
an og elztu börnin setjast undir árar,
því að segldúkspjatlan, sem hengd hef-
ur verið upp, nægir ekki. Sjálfur sezt
veiðimaðurinn við stýrið. Það er liðið að
surnri, kominn tími til að ferðast.
Eina nóttina er ég úti í eyjaklasanum
við Arkalúk. Erindi mitt er að sjá stað-
inn, þar sem Maratse, særingamaðurinn
mikli, átti heima hluta af ævi sinni. Við
tyllum okkur niður í rústum húss hans
og gerum okkur í hugarlund, hvernig
lífið var, þegar hann ríkti hér. Það er
kalt hér úti frá, hljótt og mikilfenglegt,
loftið furðulega tært. En teistur, haftyrðl-
ar og æðarfuglar renna sér yfir spegil
hafsins — litlar, heitar og önnum kafnar
verur.
Ég átti fyrir löngu að vera farinn héð-
an, en borgarísinn lokar fjörðunum.
Svo er það laugardagskvöld. Ég sit inni
í kennslustofunni, rýni í bækur og hripa
minnisgreinar á blað. Ég þekki þessa stofu
orðið vel. Kóngurinn og drottningin eru
sitt hvorrar hliðar við svarta töfluna. Þau
hafa sýnilega bæði fengið snert af gulu
hér norður frá. Annars er hér ekkert inni
nema borð og bekkir og stofuorgel frá
Haslev. Jú —■ einu þilinu má ýta dl hlið-
ar, brjóta það saman, og geri maður það,
kemur í ljós kross, altari og grátur, svo
að þetta hús er líka kirkja.
Kennslustofan er ekki hituð upp, og
ég ætla að ganga spottakorn, áður en ég
smeygi mér niður í svefnpokann.
Ég er ekki fyrr kominn út en ég verð
þess áskynja, að hér er eitthvað á seyði,
sem ég hef ekki kynnzt áður. Það er eins
og einhver ógn liggi í loftinu. Svo heyri
ég kveinstafi. Hátt óp kveður við, ég sé,
hvar Filippó liggur á jörðinni. Hann er
viti sínu fjær. Drengur situr við hliðina
á honum og reynir að sefa hann — hann
klappar honum og talar hughreystandi
við hann. En Filippó veit ekki, hvað
fram fer í kringum hann. Hann grætur
hamstola, og þess á milli veinar hann
og berst um á hæl og hnakka eins og
krampaflog fari um hann. Mikiil hávaði
heyrist úr næsta húsi. Hurðinni er hrund-
ið upp, og Jósúa birtist í gættinni og ælir
allt hvað af tekur yfir hundahóp, sem virð-
ist hafa beðið eftir þessari hugnun, er
hverfur líka á svipstundu. Dálítið fjær
byltast tvær ungar, þreklegar stúlkur í
snjóskafli. Þær reyna að hjálpa hvor ann-
arri á fætur, en það mistekst — þær velta
út af með bjánalegt bros á andlitinu. Lítill
vesalingur, sem að jafnaði virðist með
öllu hátterni sínu biðja afsökunar á því,
að hann skuli láta sjá sig meðal manna,
grípur andann á lofti og getur með naum-
indum slagað fyrir húshornið, þar sem
hann fagnar sigri sínum með fáeinum
danssporum og einkennilegu hoppi, sem
minnir á frosk. Og nú kemur kennarinn
askvaðandi, skreflangur maður, sem hef-
ur skyldum að gegna og veit, hvað til hans
embættis heyrir, og sveiflar lika hand-
leggjunum af miklum móði. Hann verð-
ur að bregða sér frá annað veifið til þess
að hringja stundabjöllunni. Þessi virðu-
legi maður hrópar eitthvað til mín á
dönsku, þegar hann kemur auga á mig.