Andvari - 01.01.2006, Blaðsíða 89

andvari
. GEF BEYG OG TREGA ENGAN GRIÐASTAÐ"
87
I sigurvímu sór ég eiða þá;
nú svipast bleikar verur, kuldahljóðar,
að æsku þinnar lind sem kallar, kliðar
við kuml hins unga manns
sem fann ei hvíld en hrekkur upp af svefni
við hófdyn rauðra fáka um grænan skóg,
við blóð míns dyn og yndi elskaðs munns,
ilmsælan golukoss hins nýja lands.90
Enn skýrar kemur hugmyndin um „landið“ þó fram í Eyum (Lauf og stjörn-
ur)\
Draumur minn úr bernsku
ekki hefur hann týnzt mér
alla þessa leið
Enn sit ég í fjörunni
og horfi til eyanna
langt fyrir landi
þar sem enginn hefur komið
og alltaf er vor
og allt er litir og ljós
og hljómar
Þöglir hljómar
einveran ein
einveran frjóa
og þögnin.91
í Leit (.Kvœði) er rætt um „mitt morgunhvíta líknarland“, í Rauðir gígar og
grár sandur (Á Gnitaheiði) um „hið ókunna land blómgaðra fræva“ og í
Morituri (Hauströkkrið yfir mér) um „land fyrirheita“ og vegi sem ekki voru
farnir.92 Hér verður vissulega að slá þann varnagla að stundum er torvelt að
greina á milli hvort átt sé við fjarlægt hulduland eða hugsýn skáldsins af föð-
urlandi sínu. Er það til marks um hina hugrænu náttúrusýn skáldsins. Gunnar
Kristjánsson hefur komist svo að orði að landið (ísland) minni skáldið á
Paradís, hið „þráða ástarland“ og að það taki á sig svip táknmyndar, verði að
eins konar goðsögn.93 Þarna vísar hann til Heima (Kvœði) en þar er greinilega
átt við ættlandið.94 Hér skal sá skilningur látinn í ljós að þrátt fyrir að hin hug-
ræna mynd skáldsins af landinu og náttúru þess jaðri við heilagleika að trúar-
legum skilningi, sé það þó fyrst og fremst í hugmyndum þess um hið ókunna
land sem enginn hefur stigið fæti á sem paradísarminnið komi fram. Þar telji
skáldið hina fullkomnu andstæðu firringarinnar vera að finna.