Andvari - 01.01.1939, Qupperneq 47

Andvari
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
43
Svona er oft meirt unglings innrætið.
Þetta aðkast sat í mér eftir 10 ár, eins og þyrnir í
holdi. Og eg drep á það til þess að sýna, að eitt
ógætilegt orð getur valdið því, að maður verði úti eða
að hann kali til óbóta. Því að svo gat farið, að eg hefði
beðið bana eða kalið í þessari ferð.
Seinna komst eg að raun um, að Laxamýrarfjölskyld-
an leit ekki niður á mig né mína.
Eg varð eigi uppgefinn í heimferðinni á aðfangadag-
‘nn. En eitt sinn áður varð eg dauðlúinn á þessari leið,
1 9óðu gangfæri og sæmilegu veðri.
Eg fór heiman að morgni til Húsavíkur og ætlaði
heim um kveldið. Sú vegalengd er um 35 kílómetrar.
Jg át lítið um morguninn, hvort sem lystarleysi olli eða
önnur ástæða (þá var hart í ári). Eg svitnaði eitthvað
a heimanferðinni, varð svo kalt í kaupstaðnum, hafði
engan eyri til að kaupa hressingu og Iagði svo heim á
leið á völtum fótum, er óhætt að segja. Þetta var á út-
niánuðum og dagurinn þess vegna langur. Þegar eg átti
eilir heim til mín svo sem 3—4 kílómetra, varð eg í
^uttri svipan máttvana, án þess að eg kenndi veikinda.
herti mig upp og beit á jaxlinn. En eigi hjálpaði
Pao hót að bölva í hljóði. Þar kom, að eg varð að fleygja
n)er niður á gaddinn smám saman og hvíla mig. En
það sótti á mig höfgi — dofakennd höfuðvíma.
ei|a ástand var að því leyti sæluskylt, að engi sárs-
auki né vanlíðan var til staðar, né áreitni. Mig langaði
.' eins: Að sofna útaf og láta allt vera á enda, dæmi
1 sins undirstrikað og útkljáð . . .
,J~3 barðist við þessa uppgjafar-máttleysu til þeirrar
nrstöðu, að eg dróst til bæjarins, sem er næstur
m,nu heimili, og settist þar að. í það eina sinn hefi eg
3'sl á næsta bæ við mitt heimili.