Andvari - 01.01.1939, Qupperneq 98

94
íslenzkt þjóðerni
Andvari
unandi skýringu getað gefið. Þess er heldur ekki að
vænta, svo lengi sem menn treysta á gömlu kenninguna
um hinn norska uppruna íslenzku þjóðarinnar. En um
leið og vér losum oss undan þeirri trúarsetning, að ís-
lendingar séu aðallega af vestnorskum stofni, blasir skýr-
ingin við. Hinir gjörólíku útfararsiðir Noregs á víkinga-
öldinni munu fyrst og fremst eiga rót sína að rekja til
innflutnings erlendra manna til landsins, — manna, sem
komu frá landi, er hafnað hafði hinum forna líkbrennslu*’
sið. Innflytjendurnir halda fast við menningu feðra sinna,
— sjálfsagt vegna þess, að þeir hafa tekið sér bólfesfu
í hinu nýja landi sem sigurvegarar og herrar landslýðs-
ins þar. Þeir grófu sína framliðnu að hætti hins gamla
föðurlands, þótt Norðmennirnir fylgdu trúlega binum
fornu útfararsiðum sinnar þjóðar.
Nú skiljum vér, hvers vegna hins stórfellda munar
gætir á útfararsiðum Norðmanna og íslendinga í heiðni.
Meginþorri þeirra manna, sem fluttu út til íslands frá
Noregi, hafa verið af ættum aðkomumannanna þar. Og
svo sem feður þeirra höfðu haldið í heiðri menningu
ættlands síns í Noregi, gerðu niðjarnir á íslandi það
einnig. Þess vegna eru bálfarir óþekkt fyrirbæri meðal
hinna heiðnu íslendinga.
Það er ekki erfitt að koma auga á það, hvers vegna
einmitt mennirnir, sem ekki höfðu tileinkað sér bálfarar-
siðina, lögðu leið sína fil íslands. Á sama tíma sem ís-
land byggðist, á sér stað í Noregi stórkostleg umbylting*
Grundvöllurinn er lagður að norska þjóðríkinu. Hin fjöl-
mörgu smáríki Noregs sameinast í eitt konungsdæmi-
Erlendu innflytjendurnir, sem setið höfðu yfir hlut lands-
ins barna um lengri tíma, verða annað hvort að beygi3
sig fyrir norskum lögum og siðvenjum eða hafa sig
brott. Margir velja þá þann kostinn, að leita hælis á