Andvari - 01.01.1889, Blaðsíða 8

2
hann ganga fátæklegan um göturnar 1 Eeykjavík, heyrðu
að hann fengi gefins að borða tímakorn á veturna í
liúsi einu í bænum, og pví er ekki að furða,þótt sumir
menn liristu höfuðin, pegar sáu hann. J>eir sáu ekki
annað í honum en ónytjung, sem ekki hefði dugað til
pess, sem hann hefði lært í æsku, og peim var ílla við
hann, pví að peir vissu, að hann var tannhvass og fór
stundum ómjúkum orðum jafnvel um pá, sem völdin og
fjeð hafa.
En pó var pessi maður mikils metinn af beztu
mönnum landsins; vinur Jóns Sigurðssonar, vinur skálda
og menntamanna. fegar hann var á listaskólanum í
Kaupmannahöfn, höfðu ágætir listamenn af Dönum,
prófessor Jerichau, prófessor Constantín Hansen og pró-
fessor Hetsch mætur á honum, kenndu honum ókeypis
og hjálpaðu honum á margan hátt. Og pegar hann dó,
fylltust margir miklum harmi, yfir að missa hann á
ungum aldri, og skáldin ortu saknaðarljóð um hann, en
pjóðin setti legstein á gröf hans, til pess að eptirkom-
endnrnir skyldu eigi gleyma, hvar bein hans hvíldu.
|>að sýnist vera erfitt að koma pessu heirn og sam-
an, og pó er petta ofur einfalt, pví að hjer er að eins
gamla sagan um pá, sem vilja koma á einhverju nýju.
|>egar Sigurður málari dó, var kominn á smekk-
legur. kvennbúningur um allt land, bæði hversdagsbún-
ingur og hátíðabúningur, forngripasafnið var pá pegar
orðið rnikið og merkilegt safn.
Hjer voru leiknir sjónleikir vetur eptir vetur og
liafði Sigurður mikil störf við pá, og auk margs annars, er
síðar mun verða getið um.
Störf hans voru eigi lítil, en orsökin til pess, að
pessi störf veittu honum svo lítið í aðra hönd, að liann
hafði ekki daglegt brauð, var pessi gróðalitla náttúra,
sem opt einkennir andans mcnn, pessi óeigingirni á
aðra hliðina, en harka á liina liliðina; pessi náttúra, að
hugsa ekki um sinn eiginn hag og leggja allt í sölurn-