Fálkinn - 17.12.1932, Síða 13

F Á L K 1 N N
9
uni flygsum liafði sáldrað' nið-
ui dögum saman úr loftinu, seni
var hvítt eins og snjórinn sjálf-
ur. Þær læddust varlega og tyltu
sjer á trjágreinar og steina, sem
sveipuðust í hljóðar miljónir af
snjókornum.
Á aðfangadagsmorgun sigraði
sólin, steig eins og eldrauður
hnöttur upp yfir hvítar hlíð-
arnar, breiddi hlýjan bjarma
yfir hið volduga mjallarhaf, yf-
ir litlu grenitrjen, sem teygðu
roðnandi greinar upp í heiðblá-
an himininn.
Það kvöldið var ekkert jóla-
trje í stofunni. Engin hvöss ax-
aregg hafði fengið að skerða ný-
fædda fegurð grenitrjánna.
Og inni í stofunum, þessum
iitlu stofum, þar sem alt er ó-
breytt og alt er lifandi, er Karo-
line að fh’tja óásjálegt leirker,
ofur hægt og varlega, eins og
hún tími ekki að sleppa af þvi
hendinni — kerið, sem börnin
lceyptu fyrir fyrstu sparipen-
ingana sina. . . . hún flytur blóm
sem þarfnast meiri sólar, flyt-
ur annað i forsæluna vegna þess
að það hefir drepið höfði af ol'
mikilli birtu, en á meðan er
hugurinn í langferð til þeirra,
sem eru líf hennar og gleði —
allra barnanna og barnabarn-
anna, sem lika eru langt í
burtu.
Og Karen — sem frá upp-
hafi hefir verið einvaldur drotn-
andi eldhússins — að minsta
kosti á jólunum — á annríkt,
bæði úti og inni. Við eigum að
fá gamaldags jólamat, grjóna-
graut og steik; rithöfundurinn
J. B. Bull og lians fólk, sem í
vetur á heima á Neðri Aule-
stad kemur i einum lióp kátt
og fjörugt; og að gömlum sið
safnast alt fólkið á bænum
saman í stóra eldhúsinu þegar
liður á kvöldið — þar er jóla-
borðið dúkað og greni og jóla-
ljós varpar hátíð og gleði um
alt húsið.
Allir setjast með hægð og
stillingu við borðið og Karen
framreiðir alt sem föng eru til.
Ekki er margt skrafað, en allir
vita frá fornu fari að þegar há-
tið er í augum Björnsons, getur
hann leitt alla viðstadda langt
burt frá dægiu-stritinu, upp á
heiðar og upp yfir fjöllin háu.
-— — Það varð hátið undir
eins og Björnson og Karoline
settust við langa borðið; og
Björnson var hrærður er liann
sat þarna á ný eftir margra
jólakvölda fjarveru, meðal allra
þeirra, sem störfuðu að því að
ycra Aulestad að þeim stað sem
að rödd AJfons, þrá hans til að
syngja í köpp við fugla himins-
ins og nið fljótanna, visnaði í
liinu listmettaða andrúmslofti
Rómaborgar, og þá fyrst þegar
hann varð vikadrengur hjá frú
Blossi ljómaði gleðin af mjall-
livítu tönnunum hans og úr
ljómandi augunum hans.
Það hringir aftur og aftur i
dyrabjöllunni. Fallegi rauði sal-
urinn er fullur af Itölum, sem
hlusta með augum og ejTum á
frásögn Björnsons af æskuár-
unum á litla prestsetrinu þarna
langt norður frá, þar sem það
kom fyrir, að kuldinn var svo
mikill, að maður varð að ganga
með grimu fyrir andlitinu ....
þar sem snjórinn huldi jörðina
mánuðum saman og sóhn var
falin bak við þjett ský----------
um litla jólatrjeð, sem þau settu
inn í stofuna og sem lýsti þar
betur en sól og tungl.
Alt í einu er eins og loftið
titri af unaði, í þúsundföldum
kór lu-ingja kirkjuklukkurnar í
Róm gleðiboðskapinn út yfir
heiminn.... Þetta var eins og
vorleysing.... það fyltist alt af
söng úti og inni — allar fjar-
lægðir hurfu — allir hrandar
brustu, lierskarar endurminning-
anna þusti að okkur sigurhrós-
andi.
Þetta kvöld gleymir Björnson
að fara að liátta fyrir klukkan
tíu; nánustu vinirnir, sem komu
að halda jólin með honurn og
Karoline sútu áfram, Noregur
var hjá okkur, við voruni í Nor-
egi.
Þegar jeg sit hjer og læt mig
dreyma um jólin sem nálgast
sje jeg alt í einu hin djúpu augu
i Grieg, káta brosið í gletnum
angnakrókunum, þegar hann er
að segja frá jólum hjá Björn-
son þegar þeir voru ungir. Seg-
ir frá því, þegar Björnson, í
sama bili og verið er að kveikja
á trjenu, stalck upp á því, „að
syngja saman, dáhtinn sálm eft-
ir Grundtvig —“ og þú spilar
undir fyrir okkur Grieg“.
Grieg hrökk við er hann sá, *
að hann átti að spila 32 löng
vers. —- — „Við hlaupum yfir
eitthvað af þeim“, hugsaði hann
með sjer. En Björnson söng —
söng, án þess að hlaupa yfir
einn staf, og jeg dottaði undir
þessum sífeldu endurtekningum
af sama laginu.
Og þegar siðasti ómurinn
fjaraði út og börnin stóðu við-
búin að gramsa í jólagjöfunum
og skoða trjeð sagði Björnson
með mildustu röddinni sem
liann átti:
„Þetta var yndisleg stund, nú
ætla jeg að lesa sálminn fyrir
ykkur, svo að livert einasta
orð verði lifandi í ykkur“.
Síðar, þegar Björnson fund-
ust trúarsetningarnar eins og
farg á sjer, sem hefti frjálsa
hugsun hans, fann hann frið og
sælu i sannfæringunni um sig-
ur hins góða. Þessi trú hæfði
liinni björtu og mildu lund
hans, þörf hans til þess að
miðla öðrum mildi og með-
aumkvun. Jóhn skiftu lit hjá
honum; þau urðu hátíð ljóss-
ins, sem sigraði skammdegi
vetrarins. — Ljósið, ylurinn,
sem bræddi alt hart og kalt hið
innra í manninum — mildi
kærleikans, sem lifnaði af sól-
inni og hlýjunni, kendi oss að
elska liverja einmana og fá-
tæka sál — dreifa ljósi í hrygg
hjörtu.
Elskhugi ljóssins, sólarinnar
og hlýjunnar fann sælu í þess-
ari trú.
Og myndirnar breytast.
Jeg man jól á Aulestad. Dal-
nrinn var sveipaður snjó, livít-