Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 10

Eftir GIOVANNI GLARESCOI
með ásökun. — Hvers vegna
vantreystir þú mér?
— Hef ég ekki gilda ástæðu
til þess eftir alla hrekkina,
sem þú hefur haft í frammi
við mig, urraði Peppone. —
Hver veit, hvað þér gæti dott-
ið í hug að gera, meðan maður
sefur.
Þeir risu á fætur, lagfærðu
föt sín og gengu til þvottar
við vatnsdæluna utan dyra.
Napur stormurinn nísti andlit
þeirra, og íbúar þorpsins virt-
ust allir skýla sér innan dyra
enn. Enginn sást á ferli. En
eftir litla stund færðist líf í
þorpið. Vöruflutningabíl bar
að með háum drunum, og í
sama bili birtist félagi Oregov
ásamt tíu mönnum öðrum til
þess að taka á móti honum.
Peppone og Don Camillo gengu
í hópinn.
Piltur stökk ofan af bílnum
og bað um hjálp til þess að
ná bifhjóli sínu niður. Bílstjór-
inn kom líka út og gekk á tal
við félaga Oregov. Þegar bíl-
stjórinn fletti frá skinnkragan-
um, sá Don Camillo, að þetta
var enginn annar en Stephen
Bordonny. Pilturinn hafði þeyst
á bifhjóli sínu til Grevinec til
þess að fá varahluti og við-
gerðarmann og nú var tekið að
ráðslaga um það, hvernig
framhaldi ferðarinnar skyldi
haga. Félagi Nadía Petrovna
var líka komin á vettvang til
þess að túlka.
— Þið skuluð engar áhyggj-
ur hafa af þessu, sagði félagi
Petrovna við Peppone, þegar
félagi Oregov og Bordonny
höfðu ræðzt við um stund. —
Hann kom með nauðsynlega
varahluti og það líður áreiðan-
lega ekki á löngu, þangað til
hann verður búinn að gera við
vagninn okkar.
— En verða þeir ekki að
draga vagninn hingað til við-
gerðar? spurði Peppone.
10.
I»rjár
korn§tangir
Um nóttina æddi regin-
stormur af einhverri átt, veður
kólnaði og aurleðjan fraus.
Don Camillo vaknaði fyrstur
þeirra ferðafélaganna. Þrumu-
hrotur Peppones voru honum
nægileg vekjaraklukka. Frost-
rósir voru á gluggum, en nota-
legri hiýju stafaði frá glöðum
eldi í stórum ofni. Don Cam-
illo leit umhverfis sig og sá
félaga sína liggja á flatsæng.
Þeir sváfu allir djúpum svefni
eftir vodka-drykkjuna og gleð-
ina kvöldið áður. Don Cam-
illo hafði sofið í fötunum eins
og allir aðrir, og Peppone lá
hið næsta honum, eins og
vænta mátti.
— Ef hann hryti ekki svona
ferlega, mundi ég líklega sjá
eftir öllum þeim skráveifum,
sem ég hef gert honum, hugsaði
Don Camillo með sér.
Don Camillo renndi augun-
um aftur yfir mannflekkinn og
taldi félagana. Já, þeir voru
allir, nema félagi Yenka Ore-
gov og félagi Nadía Petrovna,
og félagi Salvatore Capece
hafði vota þurrku yfir bláa
auganu ennþá.
— Guð faðir, sagði Don
Camillo í lágum hljóðum. —
Sýndu þessum vesalings mönn-
um miskunn og láttu dýrðar-
ljós þitt skína á veg þeirra.
Hann hnikaði sér fram úr
flatsænginni og seildist eftir
skóm sínum. En annar þeirra
virtist fastur. Don Camillo
kippti rösklega í hann, og
Peppone hætti að hrjóta sem
snöggvast. Don Camillo sá
þegar hvers kyns var. Peppone
hafði bundið skóreim annars
skósins um ökla sér.
— Félagi, sagði Don Camillo
— Það er ógerlegt, sagði
Nadía. — Nú er ísing á vegin-
um, og hjólbarðar vörubifreið-
arinnar fá ekki næga viðspyrnu
til þess að draga svo þungan
vagn. Viðgerðarmaðurinn ætl-
ar að fara með varahlutina
þangað, sem vagninn er, og
gera við hann þar.
— Ég er nú vélfróður og al-
vanur bifvélavirki líka, sagði
Peppone. Ef ég fengi hlífðar-
föt, gæti ég rétt þeim hjálpar-
hönd.
Félagi Oregov gladdist við
tilboð hans, og félagi Petrovna
sagði honum, að ekki skyldi
standa á hlífðarfötunum.
— Hafið þau tvenn, sagði
Peppone. — Félagi Tarocci
10
FALKINN