Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 27

var að stíga í ráðherrastólinn
eða úr honum. Oft minnti hann
mig á brezka þingmenn, en
það er ein mín bezta skemmt-
un, þegar ég kem til London,
að fara í þinghúsið og hlusta
á umræður þar. Thor Thors
vandaði mjög ræður sínar og
mat það mikils, að við reynd-
um að skrifa þær nákvæmlega
eftir honum. En stundum þurfti
að lagfæra svolítið orð þing-
manna, einkum er þeir töluðu
blaðalaust.“
Þingskrifarinn
alltaf sammála
síðasta rœðumanni
„Ertu ekki orðinn gersam-
lega ópólitískur eftir að hlusta
á allar þessar þingræður?“
„Ja, okkur kom saman um
það, þingskrifurunum, að bezta
ráðið til að verða hófsamur í
pólitískum efnum væri að
vinna lengi við þetta starf.
Maður varð alltaf að vera sam-
mála síðasta ræðumanni til að
tryggja, að maður hallaði aldrei
á hann í skriftunum. Ég hrað-
ritaði líka oft ræður ýmissa
þingmanna fyrir flokksþingin
— þeim fannst þægilegra að
semja þær beint og láta mig
skrifa jafnóðum — þá gekk ég
milli flokkanna á víxl, og ef
maður verður ekki hóflega
pólitískur af slíku, veit ég ekki
hvernig hægt er að verða það.“
„Hvenær máttirðu eiginlega
vera að því að læra guðfræði?“
„Ég byrjaði nú nokkuð seint
á því námi. Fyrst gekk ég í
Kennaraskólann sem óregluleg-
ur nemandi og tók mín próf
þar, en mig langaði að læra
meira, og árið 1935 tók ég stúd-
■entspróf utanskóla. Síðan fór
:ég í háskólann í Edinborg og
■lagði þar stund á uppeldis- og
isálfræði, og þá gekk hraðrit-
unin mín gegnum sinn hreins-
unareld, því að ég notaði hana
Óspart við að skrifa niður fyrir-
Jestra og þegar ég var að semja
ritgerðir sjálfur. Ásamt þing-
skriftunum hef ég fengizt við
að kenna ýmsar námsgreinar
— sund, íþróttir, söng, fram-
sögn, tungumál o. fl. — og
við alla þá kennslu finnst
mér hraðritunarþjálfunin hafa
hjálpað mér. Hreyfing í íþrótt-
um og hreyfing í hraðritun,
, þetta er náskylt hvað öðru,
og málakennsla og hraðrit-
unarkennsla byggjast á ná-
kvæmlega sömu grundvallar-
atriðum. Straumlínur máls og
stíls og straumlínur hraðritun-
arinnar eiga margt sameigin-
legt, og svona mætti lengi telja.
Síðan árið 1940 hef ég kennt
við Kennaraskólann, m. a.
kristinfræði, en guðfræðinni
hef ég alltaf haft áhuga á og
árið 1950 tók ég embættispróf
í henni frá Háskóla íslands. Ég
var vígður árið 1963, sextugur
að aldri, og þegar ég fékk eins
árs frí frá kennslustörfum,
gerðist ég prestur á Miklabæ í
Skagafirði. Það var mér mikils-
verð reynsla, og kynningin við
fólkið þar verður mér ógleym-
anleg.“
Kristinfrœðikennsla
getur líka talizt til
prestsstarfa
„En ertu algerlega hættur
preststörfum núna?“
„Maður ætti aldrei að segja
haft mikla ánægju af kennslu-
störfunum, og það er mér sönn
gleði að hjálpa sem flestum
eitthvað áleiðis í þeim greinum,
sem ég er fær um að kenna.“
* *
Sök bítur sekan
Framh. af bls. 17.
óku þeir með hann heim til
Stínu, og lögreglumennirnir
sögðu henni hvað fyrir hafði
komið. Jóhann aðgætti vand-
lega svipbreytingar hennar.
Fyrst sá hann undrun, þá skelf-
ingu, og loks samúð. „Ó ástin
mín,“ hrópaði hún upp yfir sig
og hljóp í fang hans, „þetta
aldrei. Ég veit ekki; ég kenni
kristinfræði við Kennaraskól-
ann og hef yfir 200 áheyrend-
ur í hverri viku — það getur
líka talizt til prestsstarfa, held
ég. Sá, sem vinnur að menntun
kennara, hefur áhrif á æskuna
nokkra áratugi fram í tímann,
því að kennaraefnin eiga síðar
eftir að leiðbeina börnum og
unglingum, og það er mjög
þýðingarmikið að leggja rækt
við fræðslu þeirra, sem taka
að sér svo alvarlegt verkefni."
„Þú hefur auðvitað hraðritað
stólræðurnar þínar?“
„Já, ég skrifaði alltaf upp-
kast að þeim með hraðritun,
en vélritaði þær á eftir. Annars
er ég alvanur að halda ræður
af hraðrituðu handriti, sem
ég les jafnauðveldlega og prent.
Enda væri ég ekki góð auglýs-
ing fyrir Hraðritunarskólann
minn, ef ég notfærði mér ekki
sjálfur hraðritunina í daglega
lífinu!“
„Þú ætlar að halda honum
áfram þrátt fyrir allt þitt ann-
ríki í kennslu og félagsmál-
um?“
„Já, meðan þörf er á hraðrit-
unarkennurum, mun ég reyna
að uppfylla hana að því leyti
sem mér er unnt. Ég hef ætíð
hlýtur að hafa verið hræðilegt
fyrir þig.“
Bölvuð tæfan. Ekki vantaði
hræsnina.
Stærri lögregluþjónninn sneri
sér að Stínu.
„Við spurðum manninn yðar
um ættingja, en hann vissi ekki
um neina. Vitið þér hvort hann
á einhverja hér í bænum?“
„Já,“ svaraði Stína hiklaust.
„Hann á hér systur og unn-
ustu.“ Jóhann kipptist við.
„Unnustu," hrópaði hann. Þeg-
ar hann sá undrandi augnaráð
hinna, hneig hann niður í stól,
og muldraði eitthvað óskiljan-
legt. „Þetta hefur verið mikið
áfall fyrir hann,“ sagði annar
lögreglumannanna samúðar-
fullur.
„Já, elskan, hann á unnustu
hér, og systur,“ hélt Stína
áfram. „Ég þekki systur hans
meira að segja frá því í gamla
daga, við vorum saman í skóla
Ég fór einmitt að heimsækja
hana daginn sem þú fórst
austur að Selfossi. Hún býr í
sama húsi og hann. En ég hitti
Arnór ekki í það skiptið, þvi
að unnusta hans var hjá hon-
um.“
Jóhanni sortnaði fyrir aug-
um. ,',Guð minn góður,“ stundi
hann, hvað hef ég gert?“
Þau störðu á hann, og hann
reyndi að hemja tilfinningar
sínar. „Ég verð að leggja mig,“
stundi hann og reikaði á fætur.
„Hann hefur fengið slæmt
taugaáfall,“ sagði stóri lög-
regluþjónninn, og það var enn
samúð í rómnum. „Það er bezi
að hringja á lækni."
Læknirinn kom og gaf hon-
um sprautu, en það var ekk-
ert betra. Þegar hann sofnaði
dreymdi hann angistarvein
Arnórs, og inn á milli heyrði
hann rödd Stínu:
„Ég fór til systur hans dag-
inn sem þú fórst austur. Ég
fór til systur hans, systur
hans.“ Hann vaknaði með æðis-
legu ópi.
—o—
Fyrst hélt hann að hann
myndi aldrei geta flogið fram-
ar, en svo fann hann að van-
líðanin stafaði einmitt af þörf
fyrir að fljúga. Eitthvað ó-
kennilegt afl beinlínis krafðist
þess. Hann hringdi því út á
flugvöll og bað um að fá
Cubinn leigðan aftur. Þegar
hann sagði til sín, varð stutt
þögn hinum megin, og það var
augljóst að náunginn var að
hugsa sig um. En hann gat ekki
fundið neina ástæðu til þess
að neita honum um flugv^l,
svo að hann hafði sagt O. K.
Jóhann andvarpaði og hækk-
aði flugið. Það var tekið að
rökkva töluvert, og hann varð
að fara að snúa vio. Hann hafði
verið svo annars hugar, að
hann hafði ekkert skeytt um
hvert hann stefndi, en nú upp-
götvaði hann skyndilega að
hann var að koma að morð-
staðnum, og hrökk við. Hann
yrði að snúa við.
Hann greip fastar um stýris-
stöngina, steig á hliðarstýrið,
og sveigði til vinstri. Flugvélin
byrjaði að beygja, en réttist
svo aftur, og hélt áfram í sömu
stefnu og áður. Jóhann leit
undrandi á mælaborðið, en allt
virtist vera í lagi. H: -in leit til
jarðar, en það var orðið svo
dimmt, að hann sá landið
ógreinilega. Hvað var eiginlega
á seyði? Hann reyndi aftur að
sveigja vélina af leið, en það
fór eins og í fyrra skiptið. Þá
reyndi hann að sveigja til
hægri, en það fór á sömu leið.
„Djöfullinn er þetta,“ muldr-
aði hann. Skyndilega dróst
stýrisstöngin aftur og vélin
byrjaði að klifra. Jóhann
reyndi að ýta henni fram og
aftur, en það tókst ekki. Litla
vélin steig stöðugt meira og
Framha’d á bls. 30.
27
FALKINN