Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 37

Don Camillo ...
kaleiksstað. — Ég fæ mér
annan bikar einhvers staðar,
sagði hann og bætti síðan við
um leið og hann rétti bikarinn
að Tavan.
— Færðu móður þinni þetta.
Svo gengu þeir þögulir
saman aftur að eikinni.
— Gerðu krossmark, félagi,
' sagði Don Camillo. — Ég ætla
1 líka að gera það.
; Þeir horfðu á flöktandi
; bjarmann af ljósi kertisins í
holunni og krossuðu sig hægt.
í sama bili gall horn vagns-
' ins við og kallaði þá aftur
þangað. Rétt áður en þeir
komu þangað, staðnæmdist Don
1 Camillo og sagði:
— Félagi, móðir þín mun
1 gleðjast af þessu, en Flokknum
finnst ef til vill ekki eins mikið
til þess koma.
— Mér er alveg sama, hvaða
1 'álit Flokkurinn hefur á þessu,
félagi, sagði Tavan bóndi fast-
■ 'mæltur.
Og hann varðveitti litla bik-
arinn með moldarögninni og
kornstöngunum þremur mild-
um höndum eins og þar væri
lifandi afkvæmi hans.
Tom Jones . . .
Framhald af bls. 31,
hann öðru hverju, og því ákvað
hún að biðja um leyfi föður
síns til að skreppa í orlof til
frænku sinnar, sem áður er á
minnst. Kveið þó að það leyfi
mundi torfengið.
Svo mjög unni Western
bóndi dóttur sinni, að áhöld
voru um hvort hún eða veiði-
hundarnir áttu meiri ítök í
hjarta hans. Og þar sem hann
var maður úrræðagóður, hafði
hann fundið þá lausn að láta
hana ríða á veiðar með sér, að
hann gæti verið samvistum við
hana og veiðihundana. Fór hún
þar að vilja föður síns eins og
í öllu öðru, þó að henni þætti
veiðiíþróttin helzttil harkaleg;
hafði þó jafnan hlakkað til
þeirra, því þá átti hún víst að
hitta Tom Jones. En nú var
þessu öllu öfugt snúið; nú
kveið hún þeim einmitt þess
vegna. Eina bótin, að veiði-
tímabilinu var að Ijúka.
Daginn eftir, þegar þau þrjú
voru á heimreið í veiðiför og
áttu skammt heim á búgarð-
inn, tók hestur Soffíu, fjör-
gammur mesti og varla kvenna
meðfæri, allt í einu að hamast
og missti hún alla stjórn á hon-
um. Tom Jones sá hvað verða
vildi, keyrði hest sinn sporum
og hleypti henni til aðstoðar.
Um leið og hann kom að, prjón-
aði hestur ungfrúarinnar svo
ákaflega, að hún kastaðist úr
söðlinum og mundi hafa fengið
stórhættulega byltu, ef Tom
hefði ekki gripið hana í fang
sér.
Hún komst brátt aftur til
sjálfrar sín, fullvissaði Tom um
að hún væri hvergi meidd og
þakkaði honum aðstoðina.
Hann kvað sér yfrið nógar
þakkir að sér skyldi hafa auðn-
azt að verja slysi, „hefði ég fús-
lega hætt þar lífi mínu, því að
lítilsháttar meiðsl skipta mig
engu samanborið við það, ef
þig hefði sakað.“
„Hvað áttu við?“ spurði hún
áköf. „Ég vona að þú sért
ómeiddur?“
„Hafðu ekki neinar áhyggj-
ur af því,“ svaraði hann.
„Handleggsbrot má kallast
harla lítilfjörlegt hjá þeirri
hættu, sem þú varst í.“
„Handleggsbrot!" hrópaði
Soffía upp yfir sig. „Ég ætla
að vona að það sé ekki svo al-
varlegt. ..“
„Því miður er ég hræddur
um að svo sé. En leyfðu mér
að hjálpa þér, þvi að annar
armurinn er þó heill.“
Ungfrú Soffía sá nú að ann-
ar armur hans var máttvana, og
þó að hún væri föl áður af ótta,
varð hún nú enn fölari. Þegar
kom heim á landsetrið, var
henni allri lokið. Hún hneig
niður í stól í anddyrinu, en
jafnaði sig þó nokkuð, þegar
henni hafði verið borið kalt
vatn að drekka. Western land-
eigandi rak Jones í rúmið, bauð
að hann skyldi gista þar um
nóttina og lét leggja kaldan
bakstur við brotið til bráða-
birgða.
Er herbergisþernan gegndi
kalli húsmóður sinnar nokkru
síðar, og húsmóðurin unga
spurði hana hvernig Tom Jones
liði, roðnaði þernan upp-í hárs-
rætur og tók að hrósa honum
af mikilli mælsku; lézt aldrei
hafa séð eða heyrt ungan mann,
er kæmist í hálfkvisti við hann.
Varð ungfrú Soffíu það þá að
orði í glettni, að halda mætti
að þernan væri ástfangin af
honum. Játaði þernan það um-
svifalaust; kvað sama um sig
og allar ungar stúlkur í sveit-
inni — þær væru allar ást-
fangnar af honum. „En,“ bætti
hún við, „hafi ég einhverntíma
Framhald á næstu síðu.
FALKINN
37