Fálkinn - 04.01.1965, Síða 13

hittist á að Soffía var þar
einnig viðstödd messu í þetta
skipti.
Soffía hreifst mjög af fegurð
stúlkunnar, um leið og hana
tók sárt til einfeldni hennar,
er hún klæddi sig þannig og
átti öfund og reiði sóknarsystra
sinna vísa fyrir vikið. Hún
var því ekki fyrr komin heim,
en hún sendi eftir veiðiverðin-
um og bauð honum að koma
með dótturina á sinn fund;
kvaðst mundu taka hana á
heimilið; kannski gera hana að
stofuþernu sinni, þar sem nú-
verandi stofuþerna sín væri á
förum.
Vesalings veiðivörðurinn
vissi ekki hvað hann átti af sér
að gera, því að hann vissi
hvernig ástatt var fyrir dóttur-
kindinni. Hann rak í vörðurnar
og kvað Molly mundu illa
fallna til slíkrar þjónustu, þar
eð hún hefði aldrei kynnzt
heimilisháttum hjá betra fólki.
En Soffía vildi engar mótbár-
ur taka til greina. „Hún tekur
áreiðanlega skjótum framför-
um,“ sagði hún. „Mér lízt vel
á stúlkuna, og ég er staðráðin
í að reyna hana.“
Svarti-Georg hélt heim til
konu sinnar í veikri von um að
hún kynni að finna eitthvert
ráð út úr þessum ógöngum. En
þegar heim kom, var þar allt á
öðrum endanum. Svo mikla öf-
und og hneyksli hafði serkur-
inn góði vakið, að ekki var
herra Allworthy fyrr horfinn
úr augsýn með mönnum sínum
að messu lokinni en konur
sóknarinnar, eldri og yngri,
sóttu að Molly með hæðnis-
hlátri og frýjunarhrópum. Og
þegar orð og rödd þraut mesta
kraftinn, hófu þær skothríð á
hneykslunarhelluna og vörp-
uðu að henni því, sem varð
þeim hendi næst.
Molly reyndi fyrst að komast
undan, en þegar árásarhópur-
inn varnaði henni þess undir
forystu Kota-Settu, réðist hún
að foringjanum; lauzt Settu
gömlu svo hart, að hún féll
við og leitaði enn undan. Hin-
um konunum, þær voru víst
um hundrað talsins, brá í brún
þegar þær litu foringjann fall-
inn, hörfuðu um nokkur skref
í skjól bak við uppmoksturinn
úr nýtekinni gröf og bjuggust
til að láta moldarkögglana
dynja á Molly. En þá var það
að kona nokkur úr hópnum
luitni lýkur
ávarpaði þær, hárri, eggjandi
röddu; kvað það skömm mikla
er Sommersetshiremenn — en
leiðrétti sig — Sommersetshire-
konur, hörfuðu fylktu liði fyr-
ir einum konuræfli, og hefði
hún því ætlað sér og vinkonu
sinni, er hún nefndi, það hlut-
verk .að halda uppi heiðri liðs-
ins, ganga á hólm við Molly
Seagrim og hafa frægan sigur.
Að svo mæltu réðist hún á
Molly, reif fyrst af henni
knipplingahettuna, tók síðan
vinstrihandarfylli í hár henni
en barði hana beint í andlitið
með þeirri hægri, svo að blóð
draup úr vitum. En Molly lét
ekki á sig ganga, hún tók
harkalega í hár fjanda sínum
annarri hendi en barði hann
framan í með hinni unz blóð
lagaði úr báðum nösum.
Þegar þær höfðu tætt hárið
hvor af annarri kom röðin að
fötunum, og leið þá ekki á
löngu að þær börðust allsnakt-
ar ofan mittis, en fækkuðu flík-
ur neðan þess.
Það er því ekki gott að segja
um hvernig farið hefði, en í
þessum svifum bar þá að, Tom
Jones og Blifil unga ríðandi á
fákum sínum, og stöðvuðust þá
óðara blóðsúthellingar.
Blifil ungi reið fyrir, og
þegar hann kom auga á hópinn
og konurnar tvær, heldur illa
á sig komnar, spurði hann þeg-
ar hvað um væri að vera og
stöðvaði reiðskjóta sinn. Ein-
hver náungi úr sveitinni, sem
fylgzt hafði með átökunum,
klóraði sér í kollinum og kvaðst
ekki vita það með vissu — en
það liti út fyrir að þær hefðu
háð heldur harða sennu, Molly
nokkur Seagrim og kona, sem
veizt hafði að henni.
Tom Jones bar að í þessum
svifum, og varð jafnsnemma, að
hann heyrði minnzt á Molly og
kom auga á hana, þar sem hún
stóð. Knúði hann þá hest sinn
óðara sporum og hleypti hon-
um yfir kirkjugarðsvegginn og
stökk af baki við hlið henni.
Molly brast þá í grát, er hún
sagði honum hvílíka hrotta-
meðferð hún hefði orðið að
þola, en Tom missti alla stjórn
„ á sér við frásögn hennar, barði
saman hnefunum og sór öllum
þeim, sem að árásinni höfðu
staðið, geypilegustu hefndir.
Framhald á bls. 30.
Þetta er Molly er gaf
Tom Jones ást sína. í
blaðinu næst á undan
birtum við mynd af hinni
fögru Soffíu.
.