Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 11

kann líka góð skil á bifvélum,
og við getum einnig notið hjálp-
ar hans.
Félagi Oregov féllst á þetta,
en síðan lagði hann af stað
til nágrannaþorpsins Drevinka,
þar sem hann ætlaði að komast
í síma til þess að skýra réttum
yfirvöldum frá töf þeirri, sem
orðin væri á ferðum gestanna.
— Félagi, sagði Peppone við
félaga Petrovnu. — Nú fel ég
þér á hendur umsjá manna
minna á meðan ég er fjarver-
andi. Ef einhver þeirra hagar
sér verr en skyldi, skaltu ekki
hika við að hirta hann. Ég vil.
einkum biðja þig að hafa góðar
gætur á félaga Scamoggia, því
að honum hættir til að stofna
til vandræða.
— Já, ég hugsaði í alla nótt
um það, sem hann gerði á hluta
'minn í gærkveldi, svaraði hún.
— Honum ber að gefa skýringu
á því eða biðja mig afsökunar.
Leiftrið í augum hennar virt-
ist hörkulegt, en nýju bylgjurn-
ar í hárinu á henni brugðu þó
mildari blæ yfir myndina. Hár-
skeranum frá Napólí hafði tek-
izt að fá tóm til þess að bylgja
hár hennar einhvern tíma um
nóttina.
Hlífðarfötin handa þeim
Peppone og Don Camillo komu
von bráðar. Þeir brugðu sér í
þau og héldu af stað. Peppone
trúði Don Camillo fyrir því, að
honum væri órótt vegna síð-
ustu orða félaga Petrovnu.
— Þessi stúlka er ekki alveg
hættulaus. Hún væri meira að
segja vís til þess að nota vara-
lit og naglalakk.
— Vafalaust, svaraði Don
Camillo. — Konur fara líka
æt;ð út í öfgar í stjórnmálum!
'''Teðan á ökuferðinni í vöru-
bílnum stóð, mælti Bordonny
ekki orð af munni og lét sem
hann skildi ekki það, sem ítöl-
unum fór á milli. Vagnstjóri
bilaða bílsins hafði hallað sér
út af í skýlinu aftan við sætin
og virtist hafa sofnað, en Bor-
donny vildi ekki eiga neitt á
hættu.
Bordonny hafði með sér öll
nauðsynleg áhöld til viðgerð-
arinnar, og jafnskjótt og hann
hafði litið hið bilaða farartæki
augum, sá hann, hvað að var.
Auðvelt reyndist að lyfta aftur-
hluta vagnsins með þrýstilyftu,
og fjalir voru settar undir hjól-
in, svo að hann rynni ekki til
á hálkunni. En þegar hér var
komið, neitaði vagnekillinn
með öllu að skríða undir vagn-
inn. Peppone fannst ástæður
hans til neitur.arinnar eðlileg-
ar, og hann undraðist, að Bor-
donny skyldi munnhöggvast
svo ákaft við hann vegna þessa.
Hann reyndi að koma sáttaorði
að, en Bordonny lét dynja á
honum hróp og fáryrði, svo að
annað heyrðist ekki. Loks var
eklinum öllum lokið, og hann
tók þann kostinn að forða sér
og hélt þegjandi af stað áleiðis
til þorpsins á tveimur jafn-
fljótum.
— Hann má fara til fjand-
ans, hreytti Bordonny út úr
sér á eftir honum.
— En ég skil ekki, hvað
hann hefur til saka unnið, sagði
Peppone ásakandi. — Það var
Bordonny áfram. — Ef þið vilj-
ið leggja það á ykkur að ganga
svo sem þrjá kílómetra héðan
beint í norður, munuð þið koma
á vagnaslóð sem liggur til
grafreitsins. Rétt áður en að
honum er komið, liggur slóðin
yfir smábrú á áveituskurði með
runnaröð á aðra hönd. Ef þið
gangið ofurlítinn spöl fram með
þessu runnabelti, komið þið að
stórri og gamalli eik. Þar er
grafreiturinn.
Þeir héldu starfinu áfram
hálfa klukkustund án þess að
mælast fleira við.
— Nú get ég lokið einn við
það, sem eftir er, sagði Bor-
engin furða, þótt hann vildi
ekki hætta sér í það að skríða
undir vagninn.
— Þetta var eina ráðið til
að losna við hann, svaraði
Bordonny.
donny. — Ef einhvern ber hér
að, mun ég þeyta hornið. Ef
þið lítið undir vafningsviðar-
flækjuna við rætur eikarinnar,
munuð þið finna ofurlítið, sem
þar er falið.
Þeir hófust nú handa við við-
gerðina. Bordonny hafði hröð
handtök, losaði um skrúfur og
rær, en lét þó dæluna ganga á
meðan.
— Á þessum slóðum geisaði
orrustan mikla um jólaleytið
1942, sagði hann. Rússar tefldu
fram óvígum her, og þegar við
hörfuðum, urðum við að skilja
eftir marga særða og dauða.
Þeir umkringdu þrjátíu manna
hóp stórskotaliða og tóku þá
til fanga, margir þeirra voru
særðir og sjúkir. Rússarnir lok-
uðu þá inni í hlöðu í þorpi
skammt frá þorpinu, sem þið
gistuð í nótt, og þegar við hóf-
um framsókn aftur og tókum
þetta landsvæði sólarhring síð-
ar, fundum við þá alla dauða.
Rússar höfðu skotið þá með vél-
byssu, þegar þeir héldu undan,
fremur en láta þá komast lif-
andi aftur I okkar hendur. Ég
var nærstaddur, þegar líkin
voru borin út úr hlöðunni, og
það var hryllileg sjón.
Don Camillo og Peppone
héldu verki sínu áfram, þó að
fingur þeirra væru orðnir
loppnir af kulda.
— Við grófum líkin, hélt
Don Camillo hélt hiklaust af
stað, og Peppone varð að fylgja
honum nauðugur þó. Himinn-
inn var orðinn skýjaþungur, og
stormurinn næddi enn um slétt-
una.
— Ef hann kyrrði, mundi
hann fara að snjóa, sagði Don
Camillo.
— Já, ég vona að hann fari
að snjóa svo ósleitilega, að þig
fenni í kaf, hreytti Peppone út
úr sér.
Þeir hröðuðu för sinni og
hlupu jafnvel við fót. Brátt
komu þeir að áveituskurðinum,
sem var ísi lagður. Þegar þeir
komu að stóru eikinni, sem
teygði miklar greinar í átt að
dimmum himni, fundu þeir
skarð í skjólbeltið og við þeim
blasti allstór akur, sem enn
var vaxinn kornstangastóði.
Þeir stóðu litla stund kyrrir
og horfðu yfir sviðið. Síðan,
gekk Don Camillo nokkur skref
áfram og kom þá að vafnings-
viðarunnum umhverfis eikina.
Hann greiddi flækjur hans
sundur fálmandi höndum en
fann ekkert. Svo sá hann allt
í einu, að eitthvað var grafið
á stofn eikarinnar, og þegar
hann gáði betur að, kom í ljós,
að þar stóð: Des. 27. 1942.
Síðan kross og orðið Ítalía.
Don Camillo horfði þögull á
þetta litla stund en lét vafn-
ingsviðarflækjuna síðan falla í
fyrra leg. Hann vissi, að hér
hvíldu bein ítalskra manna
undir grasverði, þó að engir
trékrossar vitnuðu um það.
„Requiem aeternam dona eis,
Domine, et lux perpectuus
luceat eis ...“
Peppone hafði horft út yfir
akurinn, en þegar hann heyrði
þessi orð, sneri hann sér hvat-
lega við. Honum varð þegar
ljóst, að Don Camillo var að
syngja sálumessu fyrir hinum
dauðu.
„Deus, cuius miseratione ani-
mae fidelium ...
Það hvein í kornstöngunum
í storminum, og það var eins og
undirspil þeirra orða, sem
presturinn beindi til himins.
„Sonur minn, hvar ert þú?
kallaði Don Camillo hærra.
Peppone minntist þá, að
þetta var einmitt stórfyrirsögn
úr dagblöðunum dag nokkurn á
síðasta ári stríðsins, þegar sagt
var frá falli ítalskra hermanna
á þessum slóðum.
„Sonur minn, hvar ert þú?“
Bordonny hraðaði verki sínu
eftir mætti. Hann lagði þó vel
við hlustir, því að hann bjóst
þá og þegar við því, að ein-
hver kæmi heiman úr þorpinu.
Ekki leið heldur á löngu, áður
en hann heyrði til mannaferða.
Hann þeytti þá hornið. En þetta
var ekki ekillinn eins og hann
hafði óttazt, heldur einn hinna
ítölsku gesta — náunginn með
stóru eyrun. Hann gekk hægt,
og þegar hann átti nokkur
skref ófarin að vagninum, kall-
aði Bordonny til hans.
— Réttu mér nú hjálpar-
hönd, kunningi.
Tavan bóndi fór úr yfir-
höfninni og lét ekki biðja sig
hjálparinnar tvisvar.
— Réttu mér skrúflykilinn
þarna, sagði Bordonny.
Að lítilli stundu liðinni birt-
ust þeir Peppone og Don Cam-
illo, og Tavan hélt, að þeir
hefðu verið þarna nærstaddir.
Þegar hlé varð, sneri Tavan
sér að Don Camillo, þerraði
oliu af höndum sér og sagði:
— Félagi, mig langar til þess
að segja nokkur orð við þig,
ef þú mátt vera að því að hlusta
á mig.
Mér er ekkert að vanbúnaði,
Framhald á bls. 36.
11
FALKINN