Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 36

TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER gulish
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆÐ
la j
LJ 'rf/
£*rure
0 D dI 01 U D n J
□ 1
ánægju af að fá börn eða full-
orðna til að leika sér.
Það var Vilmundur Jónsson
landlæknir sem beitti sér fyrir
því að hælið í Kópavogi var
reist. Hann valdi því stað á ein-
um fegursta blettinum í grennd
við Reykjavík. Eftirrennari
hans í landlæknisembætti, di’.
Sigurður Sigurðsson hefur alla
tíð sýnt starfsemi hælisins
sérstakan áhuga og lagt því allt
það lið er hann má. Og fleiri
hafa sýnt þessari stofnun vel-
vild og gengið fram í að gera
vistfólkinu sem bezt við hæfi,
þau hjónin segja mér að Georg
Lúðvíksson framkvæmdastjóri
Ríkisspítalanna hafi allt frá
upphafi lagt sig allan fram og
nefna til dæmis áhuga hans á
trjárækt og gróðri sem setur
svip á hælið.
Og síðast en ekki sízt ber
að nefna Styrktarfélagið sem
styrkir starfsemina á alla lund
og gerir vistmönnunum allt til
ánægju og yndisauka sem hægt
er.
Það var alrokkið þegar við
kvöddum hin ágætu hjón,
Ragnhildi Ingibergsdóttur og
Björn Gestsson. Þau hafa
stundað langt nám og strangt
í því skyni að búa sig undir
lífsstarf sitt, þau lögðu hikandi
út á þá braut en iðrast þess
ekki nú. Það er hlutverk þeirra
að kveikja ljós í rökkvuðum
sálum, hver getur kosið sér
betra hlutverk?
Jökull Jakoksson.
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
K0RKIÐJ4IM H.F.
Skúlagötu 57. — Sínu 23200.
Kopavogshæli . . .
skeið fyrir gæzlusystur. Störf
systranna eru í því fólgin að
annast og hjálpa þeim sem ekki
hafa náð nægjanlegum greind-
arþrcska til að sjá sér farborða
í lífinu, þannig að líf þessa
fólks geti orðið sem eðlilegast
og ánægjulegast. Þær hjálpa
þeim sem einhverja starfsgetu
hafa til að nýia hana sem bezt,
finna sér starfssvið, gera sitt
gagn og verða eins nýtir þjóð-
fálagsborgarar og þeir hafa
hæfileika til.
Þetta starf er ekki einvörð-
ungu atvinna, það gerir kröf-
ur. Nemandinn verður að skilja
samferðafólk sitt, hafa ánægju
af að hjálpa, vera umburðar-
lyndur og þolinmóður, hafa
36 FÁLKINN
Don Camillo . . .
Framh. af bls. 11.
sagði Don Camillo. — Sérfræð-
ingarnir hafa þetta nú allt í
hendi sinni, og við getum geng-
ið afsíðis. Þeir viku sér spöl-
korn frá.
— Félagi, sagði Tavan bóndi
hálfhikandi. — Ég hef heyrt
þig segja margt, sem er satt og
viturlegt. En ég get samt ekki
fallizt á dóm þinn um alla smá-
bændastéttina. í borgunum
hljóta verkamenn að vinna
saman. Þeir eru þar saman í
hópum á miðju stjórnmála-
sviðinu. Smábændurnir eru
einangraðir, og þess vegna er
ekki hægt að búast við jafn-
mikilli samábyrgðarkennd hjá
þeim. En margir þeirra eru
samt mjög stéttvísir og leysa
af hendi mikilvæga þjónustu
við málstaðinn.
Tavan var rjóður í andliti og
dapurlegur á svip.
— Ég veit vel, að þú ert
traustur flokksmaður, félagi,
sagði Don Camillo. — Ég hef
ef til vill verið heldur harð-
orður. Ég ætlaði þó ekki að
særa stéttarmetnað þinn.
— Það er alveg rétt,.að smá-
bændastéttin sem heild er alveg
eins og þú lýsir henni, sagði
Tavan bóndi. — En hún er á
framfaraleið. Þetta er að breyt-
ast. Það er gamla fólkið, sem
heldur aftur af henni, og í
okkar landi er vald gamla
fólksins mikið, og það er erfitt
að brjóta það vald af sér.
Flokkurinn veit, hvað gera
skal, en gamla fólkið hefur
samt víða tögl og hagldir enn.
Það hlustar á röksemdir okkar
og samsinnir þeim jafnvel en
vinnur gegn þeim í hjarta sínu.
— Félagi, ég er sjálfur úr
smábændastétt og veit vel,
hvernig málið er vaxið. Það,
sem þú varst að segja, er ein-
mitt smábændavandamálið í
hnotskurn. Þetta er einmitt
ástæðan til þess, að við verð-
um að auka áróður okkar og
breyta honum.
Þeir gengu saman um stund
án þess að mælast við.
— Félagi, sagði Tavan bóndi
síðan eftir þögnina. — Ég, kona
mín og börn búum hjá föður
mínum, sem er sjötíu og fimm
ára gamall, og móður minni
sem er sjötíu og þriggja. Ætt
okkar hefur búið á sömu jörð
öldum saman. Foreldrar mínir
fara ekki inn í þorpið nema
einu sinni eða tvisvar á ári, og
þau hafa ekki komið til stór-
borgarinnar nema einu sinni á
ævinni. Hvernig ætti ég að fara
að því að breyta lífsháttum
þeirra og hugmyndum eftir
allt sem gerzt hefur.
Don Camillo horfði spyrj-
andi á hann.
— Félagi, ef eitthvað þjakar
hug þinn, er gott að létta á
hjartanu. Þér er óhætt að tala
við mig eins og bróður en ekki
flokksmann.
Tavan bóndi hristi höfuðið.
— Einu sinni átti ég bróður,
sem var fimm árum yngri en
ég, sagði hann. — Hann féll í
stríðinu. Föður mínum tókst að
sætta sig við missinn, en móð-
ur minni ekki. Þegar hún fékk
að vita, að ég væri að fara til
Rússlands, hafði hún enga
stjórn á sér lengur, og ég varð
að heita henni því að reyna að
verða við ákveðinni ósk.
— Hvar féll bróðir þinn?
spurði Don Camillo.
— Hann féll einmitt á þess-
um slóðum, sagði Tavan, — í
stórorrustunni, sem hér var
háð um jólaleytið 1942. Honum
létti augsýnilega við það að
opna hug sinn. — Móðir mín
lét mig heita sér því að reyna
að finna kross þann, sem reist-
ur hefði verið við gröf hans
eins og annarra fallinna her-
manna og kveikja á þessu
framan við krossinn.
Tavan tók fórnarkertin upp
úr vasa sínum.
— Ég skil þig, félagi, sagði
Don Camillo vinsamlega. — En
geturðu gert þér nokkra von
um að finna gröf hans?
Tavan dró fölnaða ljósmynd
upp úr vasa sínum.
— Hér á hún að sjást, sagði
hann. — Móðir mín fékk þessa
mynd hjá sveitarforingjanum.
Þarna á að vera kross með
nafni bróður míns, og á baki
myndarinnar er nafn á þorpi
því, sem næst er staðnum, og
þar er líka uppdráttur af hér-
aðinu.
Don Camillo sneri myndinni
við og skoðaði bak hennar
vandlega, en síðan rétti hann
Tavan myndina aftur.
— Eins og þú sérð, félagi, er
þessi staður einmitt á þessum
slóðum, og ég verð að reyna
að finna hann. En hvernig á
ég að fara að því? Ég get ekki
spurt fólk um þetta.
Þeir voru komnir spölkorn
á sömu leið og Peppone og Don
Camillo höfðu áður gengið til
eikurinnar, og nú var skammt
að skurðinum. Þessi stóra,
gamla eik var einmitt mei’kt á
landakortið aftan á myndinni.
— Við skulum hraða för
okkar, sagði Don Camillo. Er
að skurðinum kom, nam hann
staðar. — Hér er vagnslóðin,
og þarna er gamla eikin við
runnabeltið á hinum bakka
skurðsins. Þeir gengu enn
stuttan spöl, og þegar þeir
komu að eikinni, opnaðist svið-
ið, og kornstangaakui'inn blasti
við. — Hér er bróðir þinn graf-
inn, sagði Don Camillo.
Hann lyfti vafningsviðar-
flækjunni frá eikarstofninum
og sýndi Tavan það, sem þar
var letrað. Tavan bóndi leit
síðan yfir akurinn, og höndin,
sem hélt á fórnarkertinu, skalf.
Don Camillo gekk nokkur skref
út á akurinn, laut niður og
gróf litla holu í moldina með
spýtu. Tavan skildi þegar, hvað
fyrir honum vakti, lét kertið í
holuna og kveikti á því, Log-
inn flökti í golunni en lifnaði
þó. Tavan reis hægt á fætur,
tók ofan húfu sína og hóf augu
til himins. Don Camillo tók
upp vasahníf sinn og skar með
honum ofurlítinn jarðköggul
með þrem grönnum kornstöng-
um. Hann lét þennan litla
moldarhnausa i alúminíbikar-
inn, er hann bar jafnan á sér í
Framhald á næstu síðu.