Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 26

Agfa RAPID ii m allan lieim — Agfa
Agfa RAPID um allan heim » Ag2a
Sigurlaug Knudsen, hélt, að
þarna væru vitlausir menn á
ferðinni. En ég gat ekki til
þess hugsað að missa af skip-
inu og þingskriftunum það ár-
ið, svo að ég vildi allt til vinna
að komast nógu snemma til
Blönduóss. Enda tókst það, og
mér létti ekki lítið, þegar við
lögðum af stað til Reykjavík-
ur.“
Erfiður sprettur
fyrstu vikurnar
„Hvernig féll þér svo starf-
ið, þegar til kom?“
„Ég hafði mikla ánægju af
því, og ég vann sem þingskrif-
ari næstum öll þingin til ársins
1952, þegar farið var að taka
ræðurnar upp á segulband. Það
var erfiður sprettur fyrstu vik-
urnar 1924, því að þá var ég
ekki búinn að ná nægum hraða
til að skrifa orðrétt eftir ræðu-
mönnunum, heldur varð ég að
leggja sumt á minnið og bæta
því inn í á eftir. Ég var reynd-
ar eini þingskrifarinn, sem not-
aði hraðritun á þeim tíma, og
það var ekki laust við, að sum-
ir hinna litu mig hornauga í
byrjun, en þeir komust þó
seinna að þeirri niðurstöðu, að
þetta væri ekki svo vitlaust,
þegar á allt væri litið, og nokkr-
ir þeirra sögðu í viðurkenning-
arskyni: ,Já, það er auðséð, að
það er líka hægt að ná þessu
með hraðritun‘!“
„Hvað voru þingskrifararnir
margir?"
„Fjórtán alls, tveir og tveir
í senn. Við tókum kaflana á
víxl, unnum hálftíma í einu
með hvíldum á milli. En það
tók líka sinn tíma að hrein-
skrifa þetta á eftir — að jafn-
aði fóru fjórar klukkustundir
í að hreinskrifa hálftíma hrað-
ritun. í þá daga voru fundar-
höld miklu stífari en nú, ræðu-
tíminn var ótakmarkaður, og
stöðugt lengdist þingtíminn. En
smátt og smátt fjölgaði hrað-
riturunum, sem langflestir voru.
nemendur mínir.“
Skriíaði öfugt aí
gamni sínu
„Var ekki misjafnlega gott
að skrifa eftir ræðumönnun-
um?“
„Jú, ekki skal ég neita því.
Jón Þorláksson tók alltaf sér-
stakt tillit til skrifaranna,
þagnaði meira að segja og beið,
meðan við skiptum um sæ'ti á
hálftíma fresti í efri deild. Ég
minnist Benedikts Sveinssonar,
Ólafs og Thors Thors, Péturs
Ottesen o. fl. sem ágætra
mælskumanna, en hraðast af
öllum töluðu þeir Erlendur Þor-
steinsson og Einar Olgeirsson
—Einar fer upp í 210 orð á
mínútu, þegar honum liggur
mikið á hjarta. Það verður
taugaspenna að hraðrita til
lengdar á mesta hraða, en ef
talað er hóflega, þá veldur það
engum óþægindum. Ég vandist
smám saman á að skrifa hrað-
ar, og brátt þurfti ég ekkert
að leggja á minnið, heldur hrað-
ritaði ég orðrétt án teljandi
fyrirhafnar, ef skikkanlega var
talað. Stundum lék ég mér að
því að skrifa öfugt, þegar ræð-
urnar voru hægt fluttar, en ég
man eftir einu sinni, að fram
í greip einn af andstæðingum
ræðumanns, sem hafði farið sér
hægt í flutningi, og brigzlaði
honum um illar hvatir — þá
hitnaði háttvirtum þingmannin-
um í hamsi, og hraðinn jókst
snögglega og mikið . . þá var ég
fljótur á mér að snúa blokkinni
aftur við!“
„Hvaða þingmenn eru þér
minnisstæðastir frá þessum ár-
um?“
„Þeir ei’u nú margir, ekki
sízt þessir af gamla skólanum.
Ég hafði gaman af Þórarni á
Hjaltabakka, þegar hann komst
á fulla fei’ð — hann hikaði
ekki við að segja meiningu
sína, ef honum mislíkaði eitt-
hvað, hvort sem 1 hlut áttu and-
stæðingar eða samherjar. Ég
hef séð marga ráðherra koma
og fara; Ólafur Thors breytti
aldrei um svip, hvort sem hann
falkinn