Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 17

HroIEvekjandi smásaga eftir
ÓLAF TYNES JÓNSSON
bitur
Jóhann hlustaði ánægður á
jafnt malandi hljóðið í flug-
vélarhreyflinum, um leið og
hann leit annarshugar yfir
mælaborðið og bjó vélina undir
flugtak.
„Bjarni, Alfreð, Davíð,“ til-
kynnti hann í talstöðina. „Til-
búinn á brautarenda." Flug-
turninn gaf leyfi til flugtaks,
og skömmu síðar renndi litla
Piper Cub vélin sér eftir flug-
brautinni og tókst mjúklega á
loft. í flugturninum hallaði
veðurfræðingurinn sér að að-
stoðarmanni sínum og sagði
spyrjandi: „Er þetta ekki Jó-
hann?“ Hinn kinkaði kolli.
„Hann hefur taugar 1 lagi. Það
eru ekki nema 3 dagar síðan
slysið varð.“ Hinn kinkaði
aftur kolli og horfði á eftir vél-
inni sem var að hverfa í suður-
átt.
í flugvélinni var Jóhann
einnig að hugsa um þetta slys.
í hans augum var það reyndar
ekkert slys, heldur morð. Morð
að vandlega yfirlögðu ráði.
Líf hans hafði verið ein vítis
martröð síðan hann myrti
blaðaljósmyndarann, og raun-
ar mikið lengur. Afbrýðisemin
hafði verið að gera hann brjál-
aðan. Hann hafði lengi haft
grun um að eitthvað væri
milli þeirra Stínu og Arnórs,
en aldrei haft neinar sannanir.
og honum leið sífellt ver og
ver. Vinnufélagar hans á skrif-
stofunni voru farnir að hafa
orð á taugaóstyrk hans, en
hann svaraði þeim engu.
Svo kom kvöldið, þegar hann
hafði logið að Stínu að hann
þyrfti út úr bænum, en hafði
svo falið sig í húsagarði
skammt frá sem Arnór leigði.
Minningarnar frá því kvöldi
voru þokukenndar en óendan-
lega sárar. Hann hafði læðst
á eftir henni upp á loftið, og
hlustað við dyrnar. Hann hafði
heyrt ástarorð, og hálfkæfðar
stunur. Og þegar hann kíkti
í skráargatið, sá hann að það
var myrkur í herberginu.
Seinna skildi hann ekki,
hvers vegna hann brauzt ekki
inn, og kyrkti þau í greip sinni.
En hann reikaði út, sinnulaus
af geðshræringu. Þegar svo
bráði af honum, byrjaði hann
að undirbúa morðið, þrunginn
óslökkvandi hatri.
Hann velti því fyrir sér,
hvernig hann ætti helzt að
drepa ljósmyndarann, en tæki-
færið kom óvænt upp í hend-
urnar á honum. Það strandaði
togari við suðurströndina, og
blaðið, sem Arnór starfaði við,
ætlaði að senda hapn til þess
að taka myndir, Arnór flaug
sjálfur, en hann vantaði ein-
hvern til að taka við meðan
hann væri að mynda. Ein-
falt. Jóhann bauðst strax til
þess. Þeir fengu leigða flug-
vél frá Þyt. Jóhann hafði sér-
staklega beðið um Piper Cub,
því að hurðinni á þeim er
rennt aftur. Cubinn var ódýr-
asta flugvél sem hægt var að
fá, svo að Arnór samþykkti.
„Þá getum við líka rerint hurð-
inni til þess að taka myndir.“
Það tók þá um þrjú kortér
að fljúga að strandstaðnum, en
þar dró Jóhann úr hraðanum
og lét vélina renna yfir skipið.
Hann renndi hurðinni aftur, og
Arnór hallaði sér út til að taka
myndir. Öryggisbeltið hélt hon-
um föstum í sætinu. Þegar
hann var búinn að taka nóg,
sagði Jóhann: „Við skulum
hækka okkur, svo að þú getir
tekið nokkrar yfirlitsmyndir
yfir strandstaðinn." Arnór
kinkaði kolli. Jóhann hækkaði
vélina upp í 1500 fet, en þar
hallaði hann henni. Arnór hall-
aði sér út til þess að taka mynd-
ir, en ekki eins mikið og áður,
því að honum stóð stuggur af
hæðinni. Jóhann'tók um stýris-
stöngina með hægri hendi, og
teygði sig eftir öryggisbeltia-
spennunni með þeirri vinstri.
Það þurfti ekki nema eitt hand-
tak til að smella henni upp,
og um leið snarvelti hann vél-
inni yfir á hægri hlið.
Hann heyrði Arnór reka upp
skelfingaröskur um leið og
hann steyptist út, og byrjaði
að hlægja tryllingslega af æs-
ingi, en þá kom svo snarpur
kippur á vélina að hann var
nærri búinn að missa stjórn á
henni.
Hann barðist við að rétta
hana af, og tókst það. Leit út,
og sá sér til skelfingar að Arn-
ór hékk á annarri vængstoð-
inni.
„Nei, nei,“ æpti hann. Þetta
var ekki mögulegt. Hann varð
trylltur af ótta. Hann sá Arnór
horfa á sig, og heyrði skelfing-
arorg hans.
„Hjálpaðu mér Jóhann, í
guðanna bænum hjálpaðu
mér.“ Hann leit æðislega í
kringum sig, kom auga á rör-
bút, þreif hann og hallaði sér
út. Hann skorðaði stýrisstöng-
ina milli hnjánna, og teygði
sig svo í áttina til Arnórs.
Ljósmyndarinn sá hvað hann
ætlaðist fyrir, og öskur hans
urðu sífellt skelfilegri, þar til
Jóhanni tókst að berja í fing-
ur hans. Þá missti hann takið,
og féll með langdregnu veini,
sem fjarlægðist smám saman.
Jóhann var í svitabaði, en samt
sigri hrósandi, þegar hann
flaug heimleiðis, eftir að hafa
farið einn hring yfir slysstaðn-
um. Hann sá menn, sem staðið
höfðu í fjörunni, hlaupa að
hrúgaldi sem lá nokkru ofar, og
hann rak enn upp tryllings-
legan hlátur.
Hann lézt hafa fengið tauga-
áfall þegar lögreglan talaði við
hann, og þeir voru mjög skiln-
ingsríkir og þægilegir. „Vissi
hann um einhverja ættingja?“
„Nei, hann hélt ekki að Arnór
ætti neina hér í bænum." Svo
Framh. á bls. 27.
ivænt í Ijós. Eitthvað ókennilegt afl krafðist þess að hann flygi aftur...
m ■
FALKINN
17