Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 30

FJELAGS PRENTS MIÐJUNNAR
SPÍTALASTÍG 10 — (VIÐ ÓÐINSTORG)
ERU AFGREIDDIR MEÐ
DAGS FYRIRVARA
Sök bítur sekan
Framhald af bls. 27.
meira, brattara og brattara, og
hreyfillinn tók að hiksta. Hann
gerði það eina sem mögulegt
var. Hann gaf hreyflinum allt
það benzín sem hann gat
brf .t, um leið og hann kallaði
upp flugturninn, og sagði frá
vandræðum sínum. Svo ham-
aðist hann á stýrisstönginni af
öllum mætti, en ekkert gekk.
Það var eins og einhver héldi
heljartaki um stjórnstöngina í
aftara sætinu. Ofboðslegri
hugsun skaut upp í huga hans,
og á sama augnabliki fannst
honum stjórnklefinn lýsast af
daufri, grænleitri birtu. Og
hann heyrði hlátur. Lágan,
djöfullegan^hlátur.
„Nei,“ stundi hann. „Guð
minn góður, nei.“
„Nei hvað,“ spurði urgandi
rödd fyrir aftan hann. „Viltu
engan farþega í þetta skipti?“
Og aftur kvað við hlátur,
djöfullegur og ógnandi.
Jóhann var trylltur af skelf-
ingu. „Miskunn,“ öskraði hann,
„miskunn.“ Hann sneri sér við
í sætinu, og sýnin sem hann
sá, fékk blóðið til að frjósa í
æðum hans. Víst þekkti hann
þetta grænföla andlit, þó að
það væri hroðalega útleikið.
Ófreskjan hló þurrum, köld-
um hlátri, og andardráttur
hennar var hryglukenndur. „Ég
er ekkert fagur útlits núna er
það? Ég býst við að fæstir yrðu
Það sem dyttu 1500 fet. Eða
ætti ég kannski að segja sem
væri KASTAÐ 1500 FET?“
Síðustu orðin voru öskruð heift-
arlega.
„Nei, nei,“ veinaði Jóhann.
„Ég vissi það ekki. Guð veit
ég hélt að þú værir að stela
Stínu frá mér. Ég varð að
drepa þig. Skilurðu ég varð.“
„Já, þú varðst að drepa mig,“
hvæsti óskapnaðurinn hásri,
hatursfullri röddu. „Og þess
vegna ætla ég nú að drepa
þig-“
„Guð minn góður,“ æpti
Jóhann, „hjálpaðu mér, hjálp-
aðu mér.“ En beiðni hans var
ekki svarað með öðru en köld-
um hæðnishlátri. Hann greip
talstöðina.
„Hjálpið mér,“ grét hann,
„þetta er Bjarni, Alfreð, Davíð,
hjálpið mér. Hann ætlar að
drepa mig.“
Mennirnir í flugturninum
litu undrandi hvor á annan en
svó greip flugumferðarstjórinn
taltæki sitt.
„Flugturninn kallar Bjarni,
Alfreð, Davíð,“ svaraði hann,
„hvað er að hjá þér. Skipti.“
Röddin sem barst í gegnum
talstöðina var svo afskræmd
og full ofboðslegrar skelfingar,
að þeim rann kalt vatn milli
skinns og hörunds.
„Það er Hann,“ æpti röddin,
„það er HANN. Hjálpið mér,
hann drepur mig!“
„Bjarni, Alfreð, Davíð,“ kall-
aði flugumferðarstjórinn og
rödd hans skalf örlítið.
„Reyndu að vera rólegur mað-
ur, þú ert einn í vélinni. Ég
endurtek, ÞÚ ERT EINN I
VÉLINNI."
„Nei,“ sagði röddin til baka.
„HANN er hér líka. Hann er
kominn til að drepa mig. Hann
er búinn að opna hurðina, og
er að losa af mér öryggisbeltið.
Nei, nei, nei, hjálpið mér. Guð
minn góður, hjálpið mér!“
Þetta endaði í tryllingslegu
skelfingarorgi sem smám sam-
an varð óskýrara, unz það
heyrðist ekki lengur.
„Bjarni, Alfreð, Davíð,“
hrópaði flugumferðarstjórinn.
„Bjarni, Alfreð, Davíð, svarið
mér.“ En engin rödd barst um
ljósvakann. Þá rétti hann sig
upp í stólnum, og gaf snöggar
skipanir á báða bóga.
Og innan skamms geystust
öskrandi leitarvélar eftir flug-
brautinni og hurfu út í myrkr-
ið.
Mennirnir í flugturninum
sátu þögulir nokkra stund og
horfðu hver á annan. „Þetta
hefur verið of tnikið fyrir
hann,“ sagði veðurfræðingur-
inn að lokum. „Hann hefur
steypt flugvélinni niður.“ Hin-
ir voru efins.
„Hvaða HANN var þetta?“
spurði loftsiglingafræðingur.
Flugumferðarstjórinn yppti
öxlum. „Líklega hefur hann
orðið truflaður, og fundizt
hann eiga sök á dauða ljós-
myndarans. í æðinu hefur hann
svo haldið sig sjá Arnór, og
haldið að hann væri kominn
til að drepa sig.“
„Hann var einn í flugvél-
inni, var það ekki?“ spurði
ungur, rauðhærður flugvirki,
og klóraði sér vandræðalega í
hnakkanum.
Hinir kinkuðu kolli.
Flugvirkinn hikaði. „Þið
haldið ekki að þessi ljósmynd-
ari HAFI í raun og veru...“
Hinir horfðu á hann skiln-
ingsvana nokkra stund, en þá
breiddist bros yfir andlit
veðurfræðingsins.
„Þú meinar hvort draugur-
inn hafi virkilega drepið hann.
Það held ég ekki. Ef dánir
menn eru í slíkum hugleiðing-
um, fara þeir niður. Svo að
ég skil ekki hvernig hann hefði
átt að komast upp í flugvélina
til Jóhanns. Jóhann hefði held-
ur aldrei hleypt honum inn.“
Hinir skellihlógu, en rauð-
hærði flugvirkinn roðnaði og
þagði. „Nei, góði minn,“ sagði
flugumferðarstjórinn vingjarn-
30
lega, „það er ekki mjög líklegt
að svo sé. Líklega hafa taug-
arnar bilað. Honum hefur
fundizt að hann sæi hinn
dauða, og steypt svo vélinni í
æði. Sannaðu til, að þegar þeir
finna flakið, verður ekki nema
eitt lík í því.“
Hinir hlógu.
Nóttin leið, og þeir biðu og
biðu. Undir morgun var til-
kynnt að ein flugvélin hefði
séð einhverja þúst á Landeyja-
sandi, og ætlaði að lenda til
þess að athuga þetta nánar.
Hinir höfðu snúið við eftir
meira benzíni, í þriðja eða
fjórða skipti.
Síminn hringdi og flugum-
ferðarstjórinn svaraði:
„Það er Stjáni,“ sagði hann
við hina eftir nokkra stund.
„Hann er búinn að finna líkið.“
„Já, halló, halló, hvað seg-
irðu, Stjáni?"
„Bara líkið,“ tautaði veður-
fræðingurinn. „Hann hefur þá
stokkið út.“
Flugumferðarstjórinn talaði
dálítið lengur í símann. Þegar
hann lagði á sneri hann sér
þögull að hinum, og horfði á
þá stundarkorn. Svipur hans
var undarlegur, og röddin ann-
arleg þegar hann sagði loks:
„Stjáni fann líkið af Jóhanni.
Hann sagði að það liti hroða-
lega út. Eins og hann hefði
hrapað úr mörg þúsund feta
hæð.“
„En flakið?“ spurði veður-
fræðingurinn, „eru þeir búnir
að finna flakið?“
Flugumferðarstjórinn hikaði,
og það var holur hljómur í
rödd hans þegar hann svaraði;
„Það... var ekkert flak.
Hann fann flugvélina á túni
skammt frá. Henni hafði verið
lent þar. Hún ... hún var al-
gerlega óskemmd."
Tom Jones . . .
Framhald af bls. 13.
þvínæst fór hann úr frakkan-
um og sveipaði honum utan um
Molly, setti hatt sinn á höfuð
henni, þerraði blóðið með vasa-
klút eftir beztu getu af andliti
hennar og kallaði til sveins
síns að hann skyldi ríða heim
sem skjótast og sækja hest
undir kvensöðli. Blifil ungi
hreyfði mótmælum; kvað þeim
naumast óhætt, er sveinninn
væri farinn, en Tom Jones
endurtók skipunina og þorði
sveinninn þá ekki annað en að
hlýða.
Sveinninn var fljótur í ferð-
um. Tom Jones lyfti Molly í
söðulinn og teymdi undir henni
FALKINN