Fálkinn - 04.01.1965, Blaðsíða 38

við sjúkrabeð. Meistarinn not-
aði þó strangari orð en herra
Allworthy, því að hann lýsti
yfir því, að hinum sjúka bæri
að taka slys þetta sem örlítinn
forsmekk þeirrar miskunnar-
lausu refsingu, er þeir á himn-
um hefðu ákveðið honum vegna
synda hans. Square var ekki
á sama máli; hann kvað það
fyrir alla geta komið að brjóta
bein sín, jafnvel hina mestu
spekinga, og eflaust væri slíkt
slys hollt fyrir mann á ein-
hvern máta. Blifil ungi kom
og að sjúkrabeði hans, en
sjaldan og aldrei einn. Hann
vottaði honum samúð sína, en
framfylgdi trúlega þeirri reglu
sinni, að víkja aldrei kunning-
lega að honum fremur en öðr-
um, þar sem hann taldi slíkt
hættulegt virðuleika manna.
Sjálfur vék landeigandinn
ekki frá sjúkrabeði Tom Jones,
nema þegar hann reið á veiðar
eða hafði fengið sér helzt til
mikið neðan í því. Sat hann þó
oft með bjórflöskuna á rúm-
stokknum, vildi gjarna að hinn
slasaði fengi sér líka bragð, þar
eð lækningamáttur þeirfa veiga
væri mun meiri en allra meðal-
anna í lyfjabúðunum saman-
lagt. En þó Tom Jones hafnaði
jafnan því kraftaverkalyfi og
læknirinn bannaði landeigand-
anum stranglega að bjóða hon-
um það, lét hann engan banna
sér að þeyta hornið kröftug-
lega úti fyrir glugganum, i
hvert skipti sem hann reið á
veiðar.
Þá skauzt herbergisþernan
við og við inn í herbergið, þar
sem hinn slasaði lá, og sætti
jafnan færis, þegar enginn var
þar gestkomandi. Meðal ann-
ars sagði hún honum þær frétt-
ir, að ungfrú Soffía hefði sent
hana með mjúkt lín og ýmsar
góðar gjafir til Molly Seagrim.
„En ef þú vissir allt það, sem
ég veit,“ bætti hún við, „mundi
ég líta hærra í þínum sporum,
en til þessa stelputeturs. Já, og
. mundi gera mér góðar vonir.“
„Hvað áttu við með þeim orð-
um,“ spurði Tom Jones.
1 ,
. „Eg veit mínu viti, svo mikið
j er víst,“ svaraði herbergisþern-
an. „Og víst er um það líka, að
(. betri kvenkostur fyrirfinnst
j ekki. Þú hefðir átt að sjá
hvernig hún roðnaði, þegar
\ hún heyrði að þú hefðir kysst
|. handstúkuna hennar forð-
j um ...“
„Þá hefur þú sagt henni
það.“
• „Sagt og ekki sagt. Síðan
; ber hún handstúkuna sýknt og
i heilagt, og það þori ég að full-
L Framhald á næstu síðu.
TRELLEBORG
ÞEGAR UM HJÓLBARÐA ER AÐ RÆDA
TRELLEBORG
SNJÓHJÓLBARÐAR OG
HJÓLBARÐAR
ÝMSAR GGRRIR
Söluumboð: HRAUNHOLT VE) MIKLATORG
GLNIMAR ÁSGEIRSSON H.F.
Tom Jones . . .
efast um það væri þýðingar-
laust, fékk ég sönnun fyrir því
um daginn, að við höfum þar
enga von, þar eð hann leggur
ást á þá konu, sem ber langt
af okkur öllum, bæði að feg-
urð, gáfum og metorðum. Er
það og honum iíkt, að ráðast
þar ekki á garðinn, sem hann
er lægstur."
„Hvað ertu að dylgja?“
spurði ungfrú Soffía. „Hvers
vegna segirðu það ekki beinum
orðum, sem þú þykist vita?“
„Þér megið þá ekki reiðast
mér, ungfrú,“ mælti herbergis-
þernan. „En það var um dag-
inn, að hann kom inn í stofuna,
og sá handstúkuna yðar liggja
þar á stól, tók hana og strauk
eins mjúklega og væri það
meyjarvangi. Og þegar ég skip-
aði honum að leggja hana aftur
á sinn stað, að hann kynni að
fara illa með hana sísvona —
þá bar hann hana að vörum
sér og kyssti hana svo heitt,
að betur hefði sá koss brunnið
á konuvörum."
Ungfrú Soffía varð eldrauð,
upp í hársrætur og niður háls-
inn, það er sást. Bað hún her-
bergisþernuna lengst orða að
minnast ekki á þetta við nokk-
urn lifandi mann og þernan
sór, að fyrr skyldi hún láta rífa
tunguna úr munni sér. Var
kvöldverðarbjöllunni hringt í
sömu svifum, og varð samtal
þeirra ekki lengra í það skiptið.
TÓLFTI KAFLI.
Margir litu inn til Tom Jones .
Það komu margir að heim
sækja Tom Jones á meðar
hann lá þarna vegna brotsin:
en misjafnlega þægilegar muni
honum hafa orðið þær heim
sóknir. Herra Allworthy lei
inn til hans daglega. Hann dáð
að vísu þetta snarræði Toms
og vorkenndi honum þjáningai
hans, en lét tækifærið sam
sem áður ekki ónotað til af
minna hann á fyrri víxlspoi
hans, en þó mildum orðum.
Meistari Thwackum heim
sótti hann einnig alloft, oj
mun hann líka hafa álitið, a?
siðferðisprédikanir hentuðu vei
FALKINN