Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 6

Pabbi
frá mömmu,
inn aftur og það var aðfangac
lykt af honum. Lykt sem tilheyrir pabba einum
Jólasaga eftir Guðnýju Sigurðardóttir
hendurnar
Frakkinn hans
um hálsinn á honum og hjúfraði
var grófur og kaldur viðkomu, ei
6 ViKAN
Húsvarffarkonan hefur orðið.
— Árnþóra, sagðist hún heita, Árnþóra Gabríelsdóttir,
þvílíkt nafn, og ættuð að austan. Undarleg manneskja,
talar ekki viS neinn, býður ekki einu sinni góSan daginn,
þegar maður mætir henni. Sér er nú hvaS! MaSur er nú
öSru vanur hér i þessu húsi, þar sem hver manneskjan
er annarri prúSari og kurteisari. Ókurteis? — Nei, þaS
voru ekki min orð, mikil ósköp, en það hefði ekki verið
talið kurteisi í minni sveit aS hundsa fólk, sem vildi
vera almennilegt við inann. Til dæmis daginn, sem hún
flutti. ÞaS kom auðvitað bill með dótið hennar, en hvern-
ig sem hefur staðið á því, þá bar bílstjórinn það ekki
upp, en lét það við útidyrnar. Þar stóð svo konan og beið.
Af þvi ég hélt, að hún þyrfti á hjálp að
halda, ég fór til hennar og sagðist skyldu
biðja Jónsa minn að halda undir borðið og
divaninn með henni, hitt gætum við borið.
En eins og hún hafi viljað þiggja það? —
ekki aldeilis.
— Þalck’ yður fyrir, það kemur maður
rétt bráðum og hjálpar mér að bera þetta
upp, sagSi hún. En auðvitað varð hún að biða heil-
lengi eftir honum. Já, það er mikið, livað sumt fólk
er skrítið.
Hvernig lítur hún út? Og hvað er hún gömul? Ég
gæti trúað aS hún væri kringum fimmtugt, meðallagi
há, ekki ósnotur. Alltaf hreinleg til fara, — já, já,
það má hún eiga. Hvað gerir hún? Það veit ég ekki.
Líklega ekkert. Oft í viku koma til hennar karlmenn,
oftast seinni hluta dags, — já, jafnvel á kvöldin, einu
sinni skauzt einn niður stigann snemma morguns. Ég
er hrædd um, að eitthvað gruggugt sé við þetta allt
saman. Það má sannarlega vara sig á fólki, sem maður
þekkir ekki. Það er aldrei hægt að fara nógu varlega í sakirnar,
þegar um leigjendur er að ræða. Og hér sem alltaf hefur verið
svo einstaklega prútt og heiðarlegt fólk, — já, það má nú segja,
áreiðanlega leitun á öðru eins. — En maður sér nú, hvað setur.
Hún borgar lmsaleiguna skilvislega, og enginn þarna á loftinu hef-
ur kvartað undan henni, ekki enn þá að minnsta kosti.
Svo er það nú þessi Eva Erikson, sem fluttist i herbergi númer
scx i síðasta mánuði. Það er lika eitthvað skrýtið við hana og
stelpuna hennar, gæti ég trúað. Frú Ágústa segir, að hún sé frá-
skilin, en frú Gunnhildur segir, að hún hafi aldrei verið gift, bara
átti barnið svona hinsegin, liklega með einhverjum útlendingi. Þetta
er svo sem allra geðugasta kona, — já, hún er reglulega lagleg,
og fötin, sem hún gengur i, eru ekki valin af lakara taginu. En mér
er hulin ráðgáta, hvernig slíkt er hægt, og hafa fyrir barni að sjá,
— en það er auðvitað mál, sem mér kemur ekki við. Frú Jórunn
segir, að hún vinni á saumastofunni Diönu, sé þar aðal-tízkuteikn-
arinn. Þetta getur svo sem vel verið.
Og iitla telpan hennar, hún er vel upp alin, ef það er af góðu
uppeldi, sem hún er svona stillt og hæg. Blessað barnið, kannski
hefur það þegar séð ofmikið af alvöru lífsins. Já, telpan er ákaf-
lega alvarleg, brosir sjaldan eða aldrei, anzar varla, ef á hana er
yrt, — að því leyti er hún mjög lík Árnþóru. Frú Hallbjörg segir,
að frú Eva hafi telpuna hjá sér á saumastofunni. Það er svo sem
ekki neinn vandi fyrir hana, það fer áreiðanlega ekki mikið fyrir
henni þar frekar en hér.
Þaö, sem Árnþóra hefur aff segja.
— Ég kann vel við mig hérna á loftinu, herbergið er ágætt. Allt
fólkið i húsinu, sem ég hef séð, er almennilegt, sérstaklega þó
húsvarðarkonan. Strax og ég kom, vildi hún endilega hjálpa mér
með dótið, en Ólafur var búinn að lofa að koma, þvi að Árni var
svo mikið að flýta sér, þegar hann ók mér og dótinu hingað, að
hann mátti ekki vera að því að stanza. Árni er annars alltaf jafn-
góður og hjálplegur við mig. Það er Ólafur lika og reyndar þeir
allir í verksmiðjunni. Þeir flytja allt efni til mín og sækja svo
kassana, þegar ég er búin að líma á þá. Einn morguninn, svona
fyrir mánuði, kom Haukur eldsnemma, ég var rétt nýkomin á fætur,
klukkan var víst ekki nema níu.
— Nú ætlum við að biðja þig að fara að byrja á
jólaskrautinu og körfunum, — það er ekki ráð, nema
í tima sé tekið, sagði hann og var hressilegur að
vanda.
Já, jólaundirbúningurinn byrjar svo snemma hjá
þeim þarna í verksmiðjunni.
Núna á laugardaginn eignaðist ég góðan vin, það
var yndislegt. Ég var að þvo eldhúsgólfið, þegar lítil
telpa kom í dyrnar. Hún er dóttir konunnar í næsta
herbergi við mitt. Hún stóð þarna dálitla stund graf-
kyrr og þögul, fylgdist nákvæmlega með hverri hreyf-
ingu minni og sagði svo:
— Þú þværð ekki alltaf þetta gólf.
— Nei, nei.
— Hinar stúlkurnar gera það líka og mamina.
— Já, já.
— En mennirnir hérna?
— Nei.
— Af þvi ekki? Kunna þeir ekki að þvo gólf?
— Þeir nota nú svo litið eldhúsið.
— Já.
Telpan elti mig, þegar ég fór fram á snyrtiherbergi að hella úr
fötunni, og ég var að þvo mér um hendurnar, er hún sagði:
— Hvað ætlarðu nú að gera?
— Búa til jólaskraut.
— Býrð þú til jólaskraut?
—■ Já, langar þig að koma inn til mín og sjá það?
— Já, þakka þér fyrir, ef ég má. Og andlit telpunnar, sem venju-
lega var svo alvarlegt, ljómaði af gleði og eftirvæntingu. Þegar við
komum inn í herbergið mitt, gekk hún rakleitt að borðinu, þar
sem jólaskrautið er.
— Hefur þú búið þetta allt? spurði hún svo.
— Já.
•— Líka þessa engla?
— Já, — finnst þér þeir fallegir?
— Já, þeir eru voða fallegir. Mikið lilýtur þú að vera dugleg að
gera þetta.
— Læt ég það nú vera.
Þetta voru fyrstu kynni mín af Maríu litlu, en ekki þau seinustu.
Heimsóknir hennar eru mér mjög kærkomnar, þvi að hún er
ákaflega stillt og góð. Ég er farin að lilakka innilega til kvöldanna,
þá kemur hún heim með mömmu sinni. Mamma hennar kom til