Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 25

lega v18, mæltl Iðgfræðlngurlnn vlngjarnlega. fig
fullvissa yður um, að ég tek þessu ekki sem spaugi
.... Hann las bréfið á ný. — Óbeinlínis gæti
þessi setning „Ef eitthvað kæmi fyrir mig“, bent
til þess, að móðir yðar hafi búist við að eitthvað
óþægilegt kynni að koma fyrir. Sízt af öllu vilfii
ég vekja yður ótta, en — var hún hrædd við
nokkuð?
Barbara hrökk við er hún heyrði þessa spurn-
ingu.
— Já, það held ég annars að hún hafi verið.
Við vorum alltaf að flytja okkur af einum stað
á annan, eins og hún væri hrædd um að einhver
elti okkur, en hún sagði mér aldrei hvers vegna.
— Hvernig dó hún?
Barbara hrökk aftur við. — Hún var úti að
verzla. en rann á steinþrepum. Enginn sá þegar
óhappið vildi til Við réttarhöldin var sagt að
þrepin hefðu verið slepjuð og varasöm ....
— Yður grunaði ekki að neitt væri athugavert
við það?
—■ Nei, auðvitað ekki! Við áttum enga óvini —
og enga vini heldur, ef svo mætti segja ....
Hún þagnaði snögglega er bústýran kom inn
með teið.
— Við skulum spyrja frú Padgett, mælti Den-
ísa. ■— Hún hefur verið hjá Georgínu frænku -—
alveg frá þvi hún kom nýgift til Hlégarða.
Litla, kringluleita konan brosti til þeirra. — Hún
var i sannleika indæl brúður, ungfrú.
— Munið þér til að hún hafi nokkru sinni minnst
á konu að nafni frú Crosby?
— Maríu Crosby, bætti Barbara við. — Það
var móðir min.
Bústýran hleypti i brúnir og hugsaði sig um.
— Crosby — María Crosby. Það eru æði mörg
ár síðan, en — jú, ég held að hún hafi verið ein
af beztu vinkonum frú Temperley. Kyrrlát og
dökkhærð kona, sem var fjarska stillt ....
— Móðir mín var það! Barbara beið í ofvæni.
— Þetta er það eina sem ég man, ungfrú, en
maðurinn minn man kannski betur. Hann hefur
eindæma gott minni.
— Látið hann koma hingað, mælti Denisa.
Herra Padgett var sterklega vaxinn og rauð-
birkinn. Hann gat lítið annað en endurtekið það
sem kona hans hafði sagt.
Ekki varpaði þetta sérlegu ijósi yfir bréf það
er verið hafði erindi hennar hingað til Hlégarða,
hugsaði Barbara vonsvikin. Georgina Temperley
var sú eina sem leyst gat úr þessari launung, —
og hún var látin. Það var enginn annar til sem
neitt vissi, og þvi var ekki ástæða til að staldra
hér lengur við.
— Þið hafið tekið þessu mjög vel'.... tók hún
til orða.
— Nei, þér megið ekki fara, hrópaði Denísa.
Við erum nú búin að komast eftir því, að þær
móðir yðar og frænka mín voru góðar vinkonur,
svo nú verðið þér að dveljast hér í nokkra daga
og hjálpa okkur til að leita að skrininu. Það
getur orðið gaman — og auk þess er mér illa
við að láta hluti reka á reiðanum og biða í óvissu.
Róbert Soames tók í sama streng. — Verið
þér kyrrar, ef þér getið, ungfrú Crosby. Húsið er
fullt af munum og dóti frá mörgum kynslóðum,
svo vel getur verið að eitthvað finnist.
— Ég get lánað yður föt, ef þér viljið, hélt
Denisa áfram. Þér gerðuð mér greiða með þessu,
Barbara, því mig hefur sannarlega vantað stúlku
til að vera hjá mér. Mig langar til að tala um
fatnað og þess konar, en ekki um tilbúinn áburð,
búskap og framkvæmdir.
— Ég er hérna með nokkrar skýrslur með mér,
sem þú þarft að skrifa undir, mælti lögfræðing-
urinn og brosti. Denísa tókst á loft.
— Þér verðið kyrrar, er það ekki?
•— Vitaskuld verður hún kyr, sagði Júlían Bax-
ter og dró seiminn. — Farið þið bara inn og
skrifið undir ykkar skýrslur, ég skal sjá um hana.
— Jæja, um hvað viljið þér helzt tala?
— Þér gætuð sagt mér, hvers vegna þér eruð
svo viss um að ég vilji vera kyrr hér.
Hann hallaði sér upp að arninum og leit á hana.
Það var bæði viðurkenning og aðfinnsla í augna-
ráði hans. — Þér eruð fallegasta stúlka.
Hún roðnaði.
— Viljið þér svara spurningu minni?
— Ég var að brjóta heilann um, hvers vegna
þér hefðuð gert Þess konar hluti að atvinnu yðar.
Stúlka með annað eins útlit, sem gæti hæglega
gifst einhverjum vellríkum vesalingi.
Henni fannst sem hann hefði slegið hana í
andlitið. — Hvers konar hluti? spurði hún og
saup hveljur.
•—■ Maður gæti kallað það bændaveiðibrellur.
Denisa er nýbúin að erfa auð fjár eftir frænku
sína, og við Róbert Soames erum svo að segja
önnum kafnir allan daginn við að halda úlfun-
um i hæfilegri fjarlægð. Það er undantekning,
að þér skulið vera úlfynja, mín kæra, snotra Bar-
bara.
— Ég veit ekki við hvað þér eigið.
— Þá skal ég segja yður það, mæltl hann
hvössum rómi. Þér komið hingað með heimsku-
lega sögu um skilaboð, er móðir yðar á að hafa
látið yður eftir. Og móðir yðar var — af hreinni
tilviljun auðvitað — bezta vinkona frú Georgínu
Temperley.
— Því hef ég aldrei haldið fram, andmælti
Barbara Það var bústýran.
— Vitaskuld hafið þér verið búnar að komast
eftir, hverjir voru vinir Georgínu sálugu, og
hverjir þeirra voru látnir, sem betur fór. Þá gát-
uð þér svo komið hingað á eftir, með einhverja
lygasögu, sem gæti komið Denísu til að taka yður
með opnum örmum — og opnu ávísanahefti.
Barbara stökk á fætur og augu hennar skutu
eldingum af reiði.
— Dirfist þér að gefa í skyn, að ég ....
— Já. Rödd hans tók yfir hennar. Ég er búinn
að lesa úr laumuspili yðar, og ég sting upp á
að þér hypj:ð yður, áður en ég kalla á lögregluna.
Ég skal skila til Denísu, að þér hafið verið bún-
ar að mæla yður mót á öðrum stað.
Barbara hefði viljað gefa mikið til þess, að
geta horfið á brott úr húsinu, en — hún gat það
ekki. E’f hún gerði það, myndi þessi óþolandi
ungi maður sannfærast um, að hinar ægilegu
ásakanir hans væru réttar.
Hún leit á hann og bláu augun leiftruðu. -— Ég
fer hvergi. Ég ætla að vera kyr og sanna hvílík-
ur lygari þér eruð!
Maðurinn starði ógnandi á hana. — Enginn
skyldi kalla mig lygara ....
— Það geri ég!
Það ruglaði hann í ríminu, hversu hún bauð
honum byrginn, en svo áttaði hann sig. — Fyrst
svo er, verður annað hvort okkar að biðja af-
sökunar, áður en þér farið héðan, mælti hann
hryssingslega. -— Ég er ekki vanur að vera gróf-
yrtur, nema kringumstæðurnar krefjist þess.
Unga stúlkan var hættulega nærri gráti. Hún
hataði þennan mann, — og vissi þó jafnframt
að hún myndi geta elskað hann. Júlían Baxter var
henni eitthvað alveg spánnýtt, eitthvað ofboðs-
lega spennandi, sem kom henni til að þrá, að þau
mættu Þekkjast og læra að skilja hvort annað.
— Þér eru and-
styggilegur, sagði Iiún
kuldalega, — en ósk-
aði sér, að hann tæki
hana í faðm sér og
margkyssti hana.
Geturn viS nokkuö
gert fyrir ySur, spurSi
unga stúlkan.
Hinum megin við
ganginn hafði Róbert
Soames lokað sig og
Denísu inni í bóka-
safninu.
— Júlian getur á-
reiðanlega séð fyrir
henni í svo sem háif-
tíma, mælti hann blið-
lega. I-Iann stenzt
aldrei fallegt andlit,
eins og þú veizt.
Denísa leit á hann
og grænu augun henn-
ar glóðu.
— Hver er hún, Ró-
bert? Heldur þú
að ....
— Þú veizt svo sem
vel, að hún er dóttir
Georgínu Temperiey.
Hún er erfinginn sem
vantaði, er tekið get-
ur allt sem þú erfðir,
— ef hún kæmist að
þvi hver hún er.
— Því trúi ég ekki!
Hann tók sér vindl-
ing úr jaðidós á borð-
inu. ------ Væna mín
það er enginn
vafi á þessu. Ég er
búinn að segja Þér, að
áður en frænka þin
dó, lagði hún f.vrir
mig, að reyna að finna
barn hennar, ef það
væri enn á lífi. Hið
eina sem hún gat sagt
mér var, að fóstra
telpunnar héti María
Crosby, og að öllum
líkindum hefði Bar-
bara Temperley tekið
sér það nafn. Hún út-
skýrði þetta ekki nán-
ar. Bað mig aðeins að
finna telpuna.
— Og þú fannst hana ekki!
— Ég reyndi ekkert til þess, svaraði hann með
hægð og brosti afsakandi Til þess var ég of ást-
fanginn af þér. Mér var ljóst, að frænka Þín étti
ekki langt eftir og ég vissi að hún myndi b'ða
með að gera erfðaskrá, þangað til hún hafð: fengið
fréttir af dóttur sinni Þær fékk hún aldrei, og
því andaðist hún án þess að láta eftir sig erfða-
skrá. Og þú fékkst eígur hennar sem eini erfing-
inn.
Unga stúlkan stökk á fætur í æstu skapi. — Og
svo á ég nú að missa allar þessar eignir, húsið
og allt — vegna ókunnrar stúlku, sem ekki veit
einu sinni hver hún er! Róbert, Þurfum við að
segja henni það? Getum við ekki komið henni
burtu?
— Til þess að hún geti farið eftir öðrum upp-
lýsmgum, sem fóstra hennar hefði kunnað að
skilja eftir sig? Nei, það getum v>ð ekki átt á
hættu Ef þú hefðir feng:ð svona skilaboð, mynd-
ir þú ekki unna þér hvíldar, fyrr en þú vissir,
hvað að baki þeim lægi, og sama gildir um hana.
Það erum við, sem verðum að koma í veg fvrir,
að hún fái vitneskju um, að hún er Barbara
Temperley.
— Og ef hún kemst að þvi?
Hann tók bók ofan úr einni hillunni. — Þessi
bók er um arfa og erfðaskrár, og er all flókin.
Við vitum, að Georgina Temperley var móðir
hennar og Hugh Temperley faðir, því það sagði
Georgína mér. En hvers vegna lét hún þá koma
barninu í fóstur hjá öðrum? Temperley hjónin
voru efnaðir jarðeigendur — og þess konar fólk,
sem vill eignast börn til að halda við erfðavenj-
um ættarinnar. Auðvitað getur hún verið óskil-
getin.
Denísa glápti á hann. — Hvernig getur hún
verið það? Frænka mín sem var eiginkona Hugh
Temperleys!
— Veit ég það, en þau gætu hafa gift sig, eftir
að barnið fæddist, og samkvæmt lögum verður
barnið ekki skilgetið, þótt foreldrarnir kvænist
eftir fæðingu þess. Þetta er mikilvægt atriði, því
ekkert barn getur lagt fram löglega arfakröfu,
nema það sé fætt í hjónabandi. Skilurðu það?
— Svo eftir því gæti ég haldið öllu, sem ég
hef undir höndum?
Framhald á bls. 38.