Vikan - 15.12.1960, Blaðsíða 37

r
Hagsýn húsmóðir
sparar heimili sinu mikil útgjöld með því að sauma fatnaðinn á
fjölskylduna eftir Butterick-sniðum.
BUTTERICK-SNIÐIN
flytja mánaðarlegar tízkunýjungar.
BUTTERICK-SNIÐIN
eru mjög auðveld í notkun.
BUTTERICK-SNIÐIN
eru gerð fyrir fatnað á karla, konur og börn.
KONUR ATHUGIÐ
að þið getið valið úr 600 gerðum af Butterick-sniðum
hverju sinni.
Sölustaðir:
SÍS^AUSTURSTRÆTI
og kaupfélögin um land allt
j
pabbi hverfa alveg eins og í
draumunum.
En þá brosti hann til min og
sagði: •— Ætlarðu ekki að lieilsa
pabba, María, ertu kannski búin
að gleyma mér?
f þvi kom mamma. Hún sagði
ekkert, leit bara til pabba og brosti
svo fallega, um leið og hún tók
við öllum pökkunum, svo að pabbi
gæti lyft mér upp og kysst mig.
Ég lagði hendurnar um hálsinn á
honum og hjúfraði mig að brjósti
bans. Frakkinn Iians var grófur og
kaldur viðkomu, en það var dá-
samleg lykt af honum, Iykt, sem
fylgir uabba einum.
— Pabbi, þú komst þá, sagði
ég og streuk kinnar hans. Þær voru
votar, þvi að það var farið að snjóa.
Allt var orðið bvitt af jólasnjó.
Alls staðar voru jólin, úti og inni.
Mamma kveikti á öllum kertun-
um, sótti diska banda pabba, og
við byrjuðum að borða. Mamma
hellti jólaöli í glösin okkar, og
pabbi stóð unn og kyssti mig nftur
og sagði: — Gleðileg jól, elsku litla
stúlkan mín. Svo snéri hann sér að
mömmu, — hún sat á móti honum,
við borðið. — Gleðileg jól, Eva.
•— Gleðileg jól, Ottó, sagði
mamma og brosti svo glaðlega, ■—
og vertu velkominn.
— Þakka þér fyrir, Eva, sagði
pabbi alvarlega og horfði svo ein-
kennilega á mömmu.
Þegar ég var báttuð, töluðu þau
mamma og pabbi saman í hálfum
hljóðum. Ég skildi ekki allt, sem
þau sögðu, það gerir heldur ekkert
til, þvi að nú var ég viss um, að
allt var eins og það átti að vera.
Ég sá það á því, hvernig pabbi
horfði á mömmu, og á þvi, hvað
mamma bafði undarlega björt augu.
Rétt áður en ég sofnaði, heyrði
ég pabba scgja:
Já, ég var að bugsa um að vera
i Þýzkalandi um jólin, en allt í
einu greip mig eitthvert eirðar-
leysi, og ég varð að fara bcim.
Ég kom á skrifstofuna snöggvast
í gær, áður en lokað var, og þá
sagði Steinunn mér, að þú hefðir
hringt.
•— Já, Ottó, ég bef baft svo mikl-
ar áhyggjur út af Mariu, bún hefur
saknað þín svo.
-—• En þú sjálf, Eva?
Það skiptir ekki máli um mig,
Ottó.
— Jú, Eva. Það skiptir líka ináli
um þig og mig. Viltu flytjast aftur
lieim til min, bjálpa mér? Þú og
Maria getið einar bjálpað mér.
Ég beið spennt og kvíðin eftir
svari mömmu, en þegar það kom
ekki, opnaði ég augun og gægðist
upp undan sænginni.
Þá sá ég, að pabbi hélt i liönd-
ina á mömmu, en liún var að
strjúka sér um augun með fingur-
gómunum. Hún var samt ekki að
gráta í alvöru, að minnsta kosti
kinkaði hún brosandi kolli til
pabba, og þá vissi ég, að mér var
óbætt að sofna, pabbi mundi koma
aftur á morgun og líka hinn dag-
inn. Og allt þelta er þér að þakka,
góði Guð, — og ég, sein einu sinni
sagði, að þú værir vondur. Viltu
fyrirgefa mér það? Viltu lika fyrir-
gcfa mér, að ég sofnaði i gær-
kvöldi án þess að þakka þér fyrir
þetta allt saman?
Góði Guð, þalcka þér líka fyrir
jólin.
----★-----
Húsvarðarkonan kann betur við
að hafa siðasta orðið.
Nú þarf ég aftur að fara að
leigja tvö herbergi á loftinu.
l’rii Eva Erikson er búin að
scgja unp. Það befur komið á dag-
inn, að lnin er gift Ottó Erikson
verkfráeðingi. Þau urðu smávegis
ósátt, en nú flvzt bún aftur heim
fyrir nýár. Ég bef séð verkfræðing-
inn konia bingað á hverjum degi
s'ðan á aðfangadag, og í gær tal-
aði hann sjálfur við mig og sagði
unp berberginu. Ákaflega huggu-
legur maður, Erikson, virkilegt
prúðmenni. Og telpan litla, hún
var með honum, yndisleg telna,
svona líka kurteis og vel unp alin.
Já, og að hugsa sér. Árnþóra
Gabríelsdóttir er lika að fara. Hún
ætlnr að búa hjá Eriksónsliiónunum,
þvílikt og annað eins. Ég bef aldrei
á ævi minni orðið cins bissa. Ég
skil ekki, bvað þau sjá við bana,
þessi menntuðu og finu lijón. Já,
því segi ég það, sumt fólk hefur
lag á að koma sér í mjúkinn.
Frú Ágústa frétti annars um
daginn, að Árnþóra hefði verið gift
og átt barn. Það slettist eitthvað
upp á vinskapinn hjá þeim hjóna-
kornunum, og þá hljóp lnin bara
að heiman og tók krakkann með
sér. En bún befur vist ekki hugsað
nógu vel um hann, því að hann
veiktist og dó, en maðurinn fór af
landi burt og hefur ekki sézl siðan.
En upp frá þessu var Árnþóra
greyið eitthvað undarleg. Já, þvi
segi ég það, ég vissi strax og ég
sá þessa manneskju, að bún var
ekki öll þar, sem hún var séð-
Ekki nema það þó, að sleikja sig
upp við hjónin, af því hún veit,
að þau eru af betra taginu. Hún
er ekki betri músin, sem læðist —
Hann les alltaf framhaldssöguna í
Yikunni, hvernig sem á stendur.
37 VIKAN